Ώρα εθνικής ευθύνης

Κατανοώ τις διαφορές μεταξύ των πολιτικών κομμάτων, αλλά αυτές, προσώρας, μπορούν να συγκρατηθούν μέχρις ότου συμφωνηθεί ένα σταθερότερο πλαίσιο αρχών στη συνεργασία Ελλάδας και εταίρων. Ένα πλαίσιο που θα ευνοεί τη δημοσιονομική υπευθυνότητα, αλλά όχι τον οικονομικό στραγγαλισμό της χώρας, θα ευνοεί την ανάπτυξη και όχι τη λιτότητα, την ύφεση και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Βλέπω τη συμπεριφορά μερικών, που προδίδει αδημονία να στραβοπατήσει η κυβέρνηση για να ισχυρισθούν ότι δικαιώνονται δόγματα και πολιτικές δικές τους. Δεν είναι η ώρα στενόμυαλων υπολογισμών, είναι ώρα εθνικής ευθύνης!

Ακόμη κι αν έχει βάση το επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άσκησε, ως αντιπολίτευση, ακραία και ανεύθυνη κριτική, το ιστορικό λάθος του προηγούμενου δεν διορθώνεται με την επανάληψη του ίδιου ακριβώς λάθους από τον επόμενο αντιπολιτευόμενο.

Στην Ιστορία δεν καταγράφηκε ποτέ ως υπόδειγμα ο Δηλιγιαννισμός, αλλά η στράτευση του Ελευθερίου Βενιζέλου στην εθνική υπόθεση μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Το ιστορικό παράδειγμα της υπευθυνότητας δεν προκύπτει από τα πεπραγμένα του Βούλγαρη ή του Συγγρού, αλλά από τη στάση του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος αναφώνησε το «Βυθίσατε το Χόρα» έπειτα από συνεννόηση με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και, παρ’ όλα αυτά, ουδέποτε αποκάλυψε την αλήθεια, αν και υφίστατο προσβλητικές επιθέσεις από την τότε ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.

Ο πρωθυπουργός οφείλει να ζητήσει τη στήριξη όλων των πολιτικών κομμάτων του συνταγματικού τόξου, όχι, όμως, με μια προσχηματική δημόσια δήλωση. Πρέπει πρώτα να τους ενημερώσει για τις διεθνείς επαφές του και μετά να επιδιώξει την από κοινού διαμόρφωση ενός πλαισίου εθνικής στρατηγικής, στη βάση της εντολής που έδωσε πρόσφατα ο ελληνικός λαός.

Αν η συνεννόηση με τους δανειστές προϋποθέτει έναν έντιμο συμβιβασμό, είναι αδιανόητο να μην είναι δυνατός ένας τέτοιος συμβιβασμός και μια ανάλογη συμφωνία στο εσωτερικό της χώρας! Γιατί, απλούστατα, κανείς δεν είναι κάτοχος της απόλυτης αλήθειας.