Χθες και σήμερα
Και όμως στις 3 Οκτωβρίου του 1990, έναν χρόνο μετά την πτώση του τείχους, η Γερμανία επανενώθηκε. Και σταδιακά, με δόσεις δηλαδή, κατέβαλε χρηματικά ποσά κυρίως στην Πολωνία, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ! Γιατί, άραγε, εκτός από την Ελλάδα; Η απάντηση είναι απλούστατη. Διότι οι Γερμανοί ΜΙΣΟΥΝ την Ελλάδα. Και τη μισούν επειδή στην Κατοχή ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΕ τους προγόνους τους. Ποιος δεν θυμάται ότι οι αντάρτες του ΕΛΑΣ εμπόδισαν με συνεχείς μάχες σε όλη τη χώρα μας να προσαρτηθούν οι χιτλερικές μεραρχίες στην Ελλάδα στις εκστρατευτικές δυνάμεις που επιδίωκαν ανεπιτυχώς να καταλάβουν το Στάλινγκραντ;
Σήμερα η Συνθήκη του 1953 στο Λονδίνο έχει εντελώς ξεχαστεί. Η Γερμανία έχει επιβάλει σκληρή λιτότητα στη χώρα μας, προκαλώντας ποικίλα δεινά: Φτώχεια, εκτεταμένη ανεργία, αυτοκτονίες αναρίθμητες, καταβαράθρωση της υγείας και της παιδείας, αναγκαστική φυγή από την Ελλάδα νέων παιδιών και αναγνωρισμένων επιστημόνων. Και όλα αυτά με τη δουλόφρονα αρωγή εξωνημένων μνημονιακών κυβερνήσεων. Καλόμαθαν, βλέπεις, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, οι οποίοι υπέστησαν αληθινή συντριβή στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα έχει αναστατώσει την Ευρώπη. Μια Ευρώπη που αντιδρά με τιμωρητική μανία και απειλές. Ο Γιάννης Βαρουφάκης –γιατί, βρε «Γιάνη», το βαφτιστικό σου όνομα με ένα «ν», σου χρειάζονται τέτοιες ιδιορρυθμίες;– τους έχει τρελάνει όλους με τις βαθύτατες και εκτεταμένες γνώσεις του στην οικονομική επιστήμη. Ως υπουργός Οικονομικών έχει αναπτύξει ταχύτατα και ρητορικές ικανότητες, τις οποίες αναπτύσσει με μαεστρία λόγω της μεγάλης ευφυΐας του. Στη δημόσια εμφάνισή του με τον μικρόνοα Σόιμπλε την Πέμπτη εντυπωσίασε κάθε ουδέτερο παρατηρητή. Θαρρεί κανείς πως το εχθρικό περιβάλλον τον εμπνέει.
Η σημερινή Ευρώπη (και τα κύρια θεσμικά της όργανα) απαρτίζεται από ηγετίσκους της κακιάς ώρας. Ανθρώπους προκλητικούς και αγενείς σε βαθμό κακουργήματος που ασελγούν ακόμα και σε τυπικότητες. Ένας απ’ αυτούς είναι και ο σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς. Ο κύριος αυτός είχε τον… ευγενέστατο κυνισμό να πει κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα –και με συμφωνημένη τη συγκρότηση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητων Ελλήνων– ότι «θα ήταν καλύτερη μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και Ποταμιού»!
Ανατρέχω στην περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών και ευλογάω τα γένια μου με αντικειμενικό όμως τρόπο. Ήμουν τότε διευθυντής και σχολιαστής της ελληνικής εκπομπής της «Ντόιτσε Βέλε» στην Κολωνία. Προσπαθούσα εκείνη την εποχή μαζί και με άλλους σχολιαστές –τον Αλέξανδρο Σχινά, τον Βάσο Μαθιόπουλο, τον Μάριο Νικολινάκο κ.ά.– να απαμβλύνω τα απάνθρωπα εγκλήματα των Γερμανών στην Κατοχή. Και το είχα κατορθώσει μέχρις ενός σημείου. Λέω «μέχρις ενός σημείου» διότι ζούσαν ακόμα συγγενείς εκτελεσθέντων και ήταν ολοζώντανες οι μνήμες αμέτρητων χωριών στα οποία είχαν φονεύσει όλους τους κατοίκους τους. Γέρους, γυναίκες, μικρά παιδιά, ακόμα και βρέφη. (Οι άντρες βρίσκονταν στα βουνά και τους πολεμούσαν αλύπητα.)
Αναρωτιέμαι σήμερα αν ορθώς είχα συμπεριφερθεί τότε. Εν μέρει ναι, διότι εχθρός μας ήταν η δικτατορία των συνταγματαρχών. Εν μέρει όχι, αφού σκέπτομαι τους εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίους που είχαν αποτεφρώσει στα διάφορα κρεματόρια. (Η οικογένειά μου στην Αθήνα έκρυβε στο σπίτι μας –και έσωσε– ένα αντρόγυνο μεσηλίκων Εβραίων.)
Τι λαός είναι, αλήθεια, αυτός; Απ’ τη μια μεριά έχουν φυτρώσει σ’ αυτόν ασύγκριτες προσωπικότητες στη φιλοσοφία, στην ποίηση, στο μυθιστόρημα και κυρίως στην κλασική μουσική και στην όπερα –δεν θα αρκούσαν σε έκταση τρία άρθρα μου, μπορεί και πέντε, για να απαριθμήσω τα ονόματά τους– κι απ’ την άλλη μια αταβιστική προδιάθεση για το έγκλημα, το φρικιαστικό ενίοτε έγκλημα.
Για τα συμβαίνοντα αυτές τις ημέρες εκ μέρους των Γερμανών μία μόνο κουβέντα: Δεν πρόκειται να τους αφήσουμε να μας φερθούν όπως φέρθηκαν οι πρόγονοί τους στους Εβραίους. Αντίθετα θα τους υποχρεώσουμε να μας καταβάλλουν με τόκους και επιτόκια τα χρήματα που μας χρωστούν.