Απρόβλεπτος σύμμαχος του αιγύπτιου Προέδρου Σίσι, ο Πάπας Φραγκίσκος
Περίπου έξι χιλιάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στη χώρα κατά τη διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων ετών (ενώ υπάρχουν και πολλοί τραυματίες), απ’ όταν άρχισαν οι λαϊκές διαμαρτυρίες εναντίον της απολυταρχικής διακυβέρνησης του Χόσνι Μουμπάρακ, οι οποίες συνεχίστηκαν με την άνοδο, κατόπιν εκλογών, στην εξουσία του εκλεκτού των Αδελφών Μουσουλμάνων Προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι και την πτώση του, με τις εναλλαγές στην κυβέρνηση υπηρεσιακών και στρατιωτικών παραγόντων, μέχρι και την εκλογική νίκη του πρώην αρχηγού του επιτελείου στρατού ως Προέδρου της χώρας Άμπντελ Φατάχ Αλ Σίσι. Η απώλεια τόσων ανθρώπων -σαν να εξαφανίστηκε από τον χάρτη μία μικρή πόλη- δείχνει την αποσταθεροποίηση της χώρας χωρίς να μπορεί να διαβεβαιώσει κανείς το πότε αυτό το κακό θα σταματήσει.
Η Αίγυπτος, σύμφωνα με στοιχεία της τελευταίας πενταετίας, διαθέτει περίπου 550.000 εν ενεργεία στρατό. Ο στρατός αυτός, ιδιαίτερα τώρα, καταθέτει τις δυνάμεις του για την αποκατάσταση της τάξης, της σταθερότητας και λειτουργικότητας του κράτους, αλλά και της κοσμικότητάς του. Προσπαθεί να προστατεύσει τη μεγάλη πλειοψηφία των Αιγυπτίων, είτε είναι μουσουλμάνοι είτε χριστιανοί ή ξένοι από εξτρεμιστικά στελέχη θρησκευτικών παραστρατιωτικών οργανώσεων που σχεδιάζουν δολιοφθορές και εκτελέσεις, αδιαφορώντας αν πρόκειται για αθώους ανθρώπους, όχι για το μεγαλείο και τη δόξα του ισλάμ, όπως λένε, αλλά για τα δικά τους συμφέροντα με προφανή στόχο μερίδιο ή κατάληψη εξ ολοκλήρου της εξουσίας. Έως πότε, όμως, θα συνεχίζεται αυτή η κατάσταση, αυτός ο αμείλικτος πόλεμος που κάνει να ρέει άφθονο το αίμα;
Είναι αλήθεια ότι επικρατεί η άποψη πως στις πολυάνθρωπες, λόγω υπεργεννητικότητας, αυτές χώρες η ανθρώπινη ζωή είναι πολύ φθηνή. Έτσι πολυπράγμονες μελετητές, ρεαλιστές αναλυτές να θεωρούν τον αριθμό των 6.000 νεκρών ασήμαντο, είναι όμως, τεράστιος, δημιουργεί ανησυχία και κάνει πια πολύ κόσμο να αναρωτιέται που θα οδηγηθούν αυτές οι χώρες και κατ’ επέκταση η μεσογειακή, και όχι μόνον, Ευρώπη στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η χώρα μας.
Οι πολεμικές συρράξεις του αιώνα μας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής έχουν προκαλέσει πραγματικό όλεθρο.
Οι κοινωνικές, οικονομικές και ταξικές διαφορές, βέβαια, μεταξύ του πληθυσμού της περιοχής αφθονούν. Σε πόλεμο έχει εξελιχθεί η σύρραξη μεταξύ των δύο μεγάλων δογμάτων -σουνιτών και σιιτών- του Ισλάμ. Σε εμφυλιοπολεμική μάλιστα έχει εξελιχθεί και η σύρραξη μεταξύ πιστών του ίδιου δόγματος, οι οποίοι όμως αντιλαμβάνονται και ερμηνεύουν διαφορετικά τους κανόνες της θρησκεία τους. Ωστόσο ας μην προτρέξουν κάποιοι από εμάς να καταφερθούν εναντίον της συγκεκριμένης θρησκείας κατηγορώντας την για βαναυσότητα, γιατί σύμφωνα με την επιστήμη της Ιστορίας θεωρούνται ακόμη νωπά τα γεγονότα της Ιερής Εξέτασης, των Ουγενότων, των Καλβινιστών κ.ά., με την κακώς εννοούμενη εφαρμογή της πίστης, που πολλές φορές δεν συνάδει με τον Θείο Νόμο.
Ωστόσο, πέραν όλων των γεωπολιτικών πλάνων, θετικών ή καταστροφικών, που σχεδιάζονται για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, από υπουργεία Εξωτερικών και μυστικές υπηρεσίες ξένων χωρών, από εταιρείες πετρελαϊκών προϊόντων και πολεμικές βιομηχανίες, από παράνομες ένοπλες οργανώσεις αλλά και από τις ντόπιες κυβερνήσεις, υπάρχει κάτι που μπορεί να αποδώσει θετικά και βραχυπρόθεσμα στο μέλλον για την ισορροπία και την ανάπτυξη του χώρου. Με απλά λόγια μπορεί να περιγραφεί ως συγκράτηση της υπεργεννητικότητας.
Χρειαζόμαστε υπεύθυνους πιστούς και υπεύθυνους γονείς, είπε διαλαλώντας το σε όλον τον κόσμο ο Πάπας Φραγκίσκος, ο επονομαζόμενος Πάπας των φτωχών και απόκληρων. «Οι καθολικοί δεν χρειάζεται να γεννάνε σαν κουνέλια για να αποδείξουν ότι είναι καλοί καθολικοί», είπε στα ΜΜΕ ο προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Είναι η πρώτη φορά που ένας τόσο υψηλά ιστάμενος ιερωμένος τόλμησε να βροντοφωνάξει για ένα θέμα που θεωρείται ταμπού, από τους ιερείς των μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών.
Ας μη ξεχνάμε ακόμη ότι και στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου, αλλά και μεταπολεμικά υπήρχαν ιερείς που δεν έδιναν «άφεση αμαρτιών» για τη μετάληψη της Θείας Κοινωνίας σε ζευγάρια που είχαν μόνον δύο παιδιά, πιστοί στο δόγμα του «έχει ο Θεός».
Μήπως έφθασε η ώρα και για τους μουσουλμάνους ιερωμένους να διακηρύξουν από τα τεμένη ότι δεν χρειάζεται να έχεις πολλά παιδιά για να αποδείξεις ότι είσαι καλός μουσουλμάνος;
Χρειάζεται, όμως, να έχεις χορτάτα, μορφωμένα και εκπαιδευμένα σε ένα σωστό πλαίσιο παιδιά ώστε να διεκδικούν τα δικαιώματά τους και να πείθουν με δημοκρατικό τρόπο για την ορθότητα των απόψεών τους και όχι με τους αποκεφαλισμούς των αντιπάλων τους.
Ελένη Ζωγράφου