Έξι εκλογές σε 10 χρόνια
Ο υπογράφων, από μακρού φιλοσοφικός αντιρρησίας σε αυτό το κατάντημα του νεοελληνικού πολιτικού και φιλοσοφικού συστήματος ιδεών, που έχει παραδώσει γην και ύδωρ στους βορειοδυτικούς διανοούμενους, δεν ρυθμίζει, παρά ταύτα, την ψήφο του στις εκλογές τα τελευταία χρόνια με βάση τις συστηματικές αντιρρήσεις του σ’ αυτό το διεθνές (φιλοσοφικό και γεωπολιτικό) σχήμα συμφερόντων. Θα προσπαθήσω σήμερα να εξηγήσω γιατί…
Είμαι, από κούνια και από πεποίθηση, φιλελεύθερος πολίτης και τούτο το εννοώ, κατ’ αρχήν, σε ζητήματα οικονομικής πολιτικής. Ο μαρξισμός είναι, φυσικά, μια ακόμη κλασική οικονομική σχολή ιδεών, αλλά έχω πιστέψει βαθιά ότι κάνει λάθος στις αρχές του και δεν μπορώ πια, ύστερα από πέντε δεκαετίες επιστημονικού και στοχαστικού κόπου, να αλλάξω άποψη. Ιδίως διότι ο μαρξισμός επεχείρησε βάσει των οικονομικών του ιδεών να ερμηνεύσει και ιστορικώς την πορεία της ανθρωπότητος, καθώς και τη συνολική ιστορία του… σύμπαντος κόσμου! (Δείτε τι ανοησίες διατυπώνονται σχετικώς στα πονήματα των γαλλογερμανών μαρξιστών διανοουμένων και θα με εννοήσετε…)
Θα προσπαθήσω, λοιπόν, να εξηγήσω γιατί προτίθεμαι σε αυτές τις εκλογές να χρησιμοποιήσω, και πάλι, κριτήριο αποκλειστικώς οικονομικό στην ψήφο μου, όχι ευρύτερα κριτήριο φιλοσοφικό κατά του βορειοδυτικού φεντεραλισμού, και, πολύ λιγότερο, κριτήριο ασυγκράτητης οργής (αφού έχω υποστεί και εγώ μειώσεις τα τρία τελευταία χρόνια στις αποδοχές μου, που προσεγγίζουν τα πεντακόσια ευρώ, ενώ το σύνολο, σχεδόν, αυτού του περικοπέντος ποσού έχει προσαυξήσει τις… φορολογικές μου υποχρεώσεις, όπως συμβαίνει και με όλους τους Έλληνες. Δηλαδή, σύνολο απωλειών όχι μόνο πεντακόσια, αλλά… χίλια ευρώ!).
Ιδού, λοιπόν, με τι κριτήριο λέω να ψηφίσω: Πρώτον: Θεωρώ ότι είναι ηλίου φαεινότερο πως η βορειοδυτική εταιρεία είναι, έτσι κι αλλιώς, θνησιγενής. Τη φτιάξανε -είπανε!- για να… «ειρηνεύσουν» τη γηραιά ήπειρο, αλλά την έχουν καταστήσει, αντιθέτως, θέατρο νέου παγκοσμίου (αυτή τη φορά και οικονομικού) πολέμου. Και, μάλιστα, με πολέμαρχο τη… Γερμανία, που είχε συντριβεί και ηθικώς στους δύο προηγηθέντες παγκοσμίους πολέμους. Δεύτερον: Αν όντως, κατά τη μόλις παραπάνω άποψή μου, η δυτικοευρωπαϊκή εταιρεία είναι θνησιγενής, πιστεύω ότι είναι πολύ ορθότερο αυτή να διαλυθεί από τους μαστόρους που τη χτίσανε, παρά από εμάς τους εντελώς άσχετους με τις ιδρυτικές της πράξεις. Αν επιχειρούσαμε εμείς από εδώ κάτω το ξήλωμα του πουλόβερ, νομίζω ότι, τουλάχιστον οικονομικώς, θα μας κατέστρεφαν, ακόμη και αν υποτεθεί ότι… δεν θα μας βομβάρδιζαν! Τρίτον: Συγχωρήστε με, αλλά δεν θεωρώ ούτε τον Αντώνη Σαμαρά ούτε τον Ευάγγελο Βενιζέλο (παρά τα πολιτικά και προσωπικά λάθη, ιδίως του δεύτερου) στυγνούς νεοφιλελεύθερους καπιταλιστές. Εντελώς αντίθετα, θεωρώ ότι διαθέτουν και κοινωνικό και πολιτικό αισθητήριο που μπορεί να οδηγήσει στην αποκατάσταση κάποιας στοιχειώδους αξιοπρέπειας του τόπου απέναντι στους «εταίρους» και τις «εταίρες» του βορειοδυτικού μπλοκ. Τρίτον: Με αυτήν την έννοια, θεωρώ άδικο ότι οι δύο πολιτικοί εκβιάστηκαν με διενέργεια εκλογών στα δυόμισι χρόνια ομαλής (ίσως και αποτελεσματικής, αν κρίνω από το τελευταίο τρίμηνο…) συγκυβέρνησής τους. Τέταρτον (και τελευταίο): Ας αναλογιστεί ο αναγνώστης ότι από το 2004 έως και σήμερα (δηλαδή μέσα σε δέκα χρόνια) έχουν διενεργηθεί στη χώρα συνολικώς έξι (6) εκλογικές αναμετρήσεις (2004, 2007, 2009, 2012, 2012, 2015) που αναλογικώς σημαίνει: κάθε ενάμισι έτος μία εκλογική αναμέτρηση, κατά πλήρη περιφρόνηση του Συντάγματος που προβλέπει εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια… Τι είναι άραγε αυτό το βιολί; Θα μπορούσα να το αποδεχθώ μόνο αν επρόκειτο για το… βιολί του Λεωνίδα Καβάκου!