Βαρυσήμαντες επισημάνσεις της ΟΚΕ σε ώτα πασχόντων από βαρηκοΐα

Τα μέλη της ΟΚΕ συγκροτούνται από τους εκπροσώπους των διαφόρων φορέων (ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΕΣΕ, ΣΕΤΕ, Ένωση Ελληνικών Τραπεζών, Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, Συντονιστική Επιτροπή Δικηγόρων, Οικονομικό και Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος, ΠΑΣΕΓΕΣ κ.λπ.).

Στη Γνώμη Πρωτοβουλίας της ΟΚΕ για «Το Κοινωνικό Δίκτυ Ασφαλείας για τη διατήρηση της Κοινωνικής Συνοχής: Προτάσεις και Μέτρα Πολιτικής» (Μάρτιος 2014), γίνονται οι ακόλουθες βαρυσήμαντες επισημάνσεις: «…Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για το 2012 κατέδειξαν ότι για πρώτη φορά από το 1921 οι γεννήσεις κατήλθαν στις 100.371 (από τις οποίες 15.420 ήταν γεννήσεις αλλοδαπών, δηλαδή οι γεννήσεις από τις Ελληνίδες ήταν μόλις 84.851), παρουσιάζοντας μείωση κατά 5,69% σε σχέση με το 2011, και ήταν λιγότερες από τους θανάτους, ενώ το 20% του πληθυσμού της χώρας αποτελείται από ηλικιωμένους άνω των 65 ετών. Η ΟΚΕ θεωρεί ότι βασικό εργαλείο ασκήσεως κοινωνικής δικαιοσύνης και έμπρακτης εφαρμογής της ισονομίας έναντι των πολιτών είναι το εκάστοτε φορολογικό σύστημα. Η πιο θεμελιώδης κοινωνική προστασία είναι αυτή που εκφράζεται στο Σύνταγμα μέσα από το άρθρο 4 παράγραφος 5, όπου αναφέρεται ότι «οι Έλληνες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Παράγων της φοροδοτικής ικανότητας είναι και η οικογενειακή κατάσταση του φορολογουμένου, η οποία, όταν λαμβάνεται υπόψη (ιδιαίτερα, δε, ο αριθμός των παιδιών), δεν καταστρατηγεί την αρχή της ισότητας των πολιτών, όπως είναι απολύτως παραδεκτό στη σύγχρονη νομική επιστήμη και νομολογία. Παρ’ όλα αυτά, από φέτος (2014) καταργείται το αφορολόγητο όριο που ίσχυε για κάθε παιδί, διαλύοντας το δίχτυ κοινωνικής προστασίας προς τις οικογένειες με παιδιά και επιβαρύνοντας αναλογικά περισσότερο τις οικογένειες που έχουν περισσότερα παιδιά. Σύμφωνα με μελέτη που είχε ζητήσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή το 2008, με θέμα το κόστος της ανατροφής των παιδιών και την αποτελεσματικότητα των σχετικών πολιτικών, στη σελίδα 21 αποδεικνύεται ότι το κόστος διαβίωσης ενός παιδιού αντιπροσωπεύει κατά μέσο όρο το 20% έως 30% του προϋπολογισμού ενός άτεκνου ζευγαριού. Η κατάργηση του αφορολογήτου ορίου για κάθε παιδί αποτελεί καίριο πλήγμα κατά της κοινωνικής προστασίας και του θεσμού της οικογένειας και ωθεί στον κοινωνικό αποκλεισμό τις πολύτεκνες οικογένειες. Η άμεση επαναφορά του αφορολογήτου ορίου για κάθε παιδί αποτελεί βασικό εργαλείο κοινωνικής προστασίας και μείωσης του κινδύνου κοινωνικού αποκλεισμού. Επ’ ουδενί πρέπει να συγχέεται η φορολογική πολιτική με την κοινωνική και δημογραφική πολιτική. Για τον λόγο αυτό δεν είναι σωστό να συνδέεται ή και να συμψηφίζεται η κατάργηση των φοροελαφρύνσεων για τα προστατευόμενα μέλη με την παροχή προνοιακών επιδομάτων και δημογραφικών κινήτρων… Η κρίση έχει αυξήσει τις ανάγκες για επαρκή κοινωνική προστασία και επιβάλλεται άμεσα: iv.) Άμεση επαναφορά του αφορολογήτου ορίου για κάθε προστατευόμενο παιδί στον φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων, λαμβάνοντας επί πλέον υπόψη τη συνταγματική επιταγή περί ειδικής μέριμνας του Κράτους για τις πολύτεκνες οικογένειες (άρθρο 21)… viii.) Θέσπιση ειδικών δημογραφικών μέτρων και κινήτρων για την ενθάρρυνση νέων γεννήσεων στη χώρα μας και αύξηση του αριθμού των πολύτεκνων οικογενειών με σκοπό την έγκαιρη αποτροπή μιας δημογραφικής κατάρρευσης…» (σελ. 9, 20,21,24). Επισημαίνει όλα αυτά τα βαρυσήμαντα για το μέλλον του έθνους η ΟΚΕ, αλλά σε ώτα πασχόντων από ανίατον βαρηκοΐα.

Ρώτησε κάποτε ο τότε πρωθυπουργός Κ. Σημίτης τον υφυπουργό του επί του Αθλητισμού Ανδρέα Φούρα, λέγοντάς του: «Ανδρέα, γιατί δεν περπατάμε ως κυβέρνηση;» και η απάντηση του υφυπουργού: «Κύριε πρόεδρε, έχουμε πέντε αισθήσεις, τη μία δεν τη χρησιμοποιούμε. Δεν ακούμε, πάσχομε από βαρηκοΐα».

Από την ασθένεια, όμως, της βαρηκοΐας δεν έπασχε μόνο η τότε κυβέρνηση, αλλά και όσες ακολούθησαν στη συνέχεια. Το ατυχές σήμερα δεν είναι ότι πάσχει από βαρηκοΐα μόνο η (συγ)κυβέρνηση, ο οποία όχι μόνο δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της τη γνώμη της ΟΚΕ, αφού ζητεί την έκφραση της γνώμης της μετά την ψήφιση των νόμων (!), αλλά πάσχει από βαρηκοΐα και όλη η αντιπολίτευση (μείζων και μη), η οποία αδιαφορεί πλήρως για όσα παραπάνω επισημαίνει η ΟΚΕ. Κατόπιν απορούν γιατί ο λαός αποστρέφει το πρόσωπό του από τους πολιτικούς.