Τα τραγικά γεγονότα στο Παρίσι δεν οφείλονται μόνο στον θρησκευτικό φανατισμό

Η Γαλλία με έντονο, ως γνωστόν, αποικιακό παρελθόν, δέχθηκε μετά το τέλος της αποικιοκρατίας εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που προέρχονταν, κυρίως, από τις πρώην αποικίες στη Βόρειο και Δυτική Αφρική. Οι πλείστοι εξ αυτών, όπως και οι απόγονοί τους, ήσαν και είναι μουσουλμανικού θρησκεύματος. Λόγω γεωγραφικής γειτνίασης, διατήρησαν άρρηκτους τους δεσμούς με τις χώρες καταγωγής τους. Άλλωστε και το γαλλικό κράτος, για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους, το ευνόησαν. Οι γαλλικές κυβερνήσεις ούτε επεδίωξαν αλλά ούτε και μπορούσαν να τους αφομοιώσουν ή να τους εντάξουν πλήρως στη γαλλική κοινωνία. Ασφαλώς, τα παραπάνω δεν αρκούν να ερμηνεύσουν τις απονενοημένες πράξεις των δραστών. Κοντά σε αυτά υπάρχει και η πολιτική διάσταση του θέματος. Η Γαλλία του Ολάντ -όπως άλλωστε και του Σαρκοζί- συντάχθηκε εξ αρχής και σε ορισμένες περιπτώσεις υπερθεμάτισε τις επεμβάσεις των δυτικών στις αραβομουσουλμανικές χώρες της Βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Οι γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο στην ανατροπή του Καντάφι στη Λιβύη, αλλά και στις εσωτερικές εξελίξεις στις όμορες μουσουλμανικές χώρες. Με τον ίδιο ένθερμο τρόπο συντάχθηκε με τις ΗΠΑ και άλλες δυτικές χώρες (συμμαχία των προθύμων), αρχικά στις προσπάθειες ανατροπής του Άσαντ και στη συνέχεια κατά του Ισλαμικού Κράτους των τζιχαντιστών, σε Συρία και Ιράκ. Για τους μουσουλμάνους γάλλους πολίτες η στάση αυτή της Γαλλίας μεταφραζόταν και ως προσβολή κατά του αραβικού κόσμου και των αξιών του ισλάμ. Ήταν αρκετά εύκολο να στρατολογηθούν φανατικοί μουσουλμάνοι πρόθυμοι να ακολουθήσουν τους τζιχαντιστές η παραπλήσια σχήματα. Τα γεγονότα του Παρισιού εκπέμπουν και ένα άλλο πλέον ανησυχητικό μήνυμα. Μήπως σηματοδοτούν την απαρχή μιας έμπρακτης αντιπαράθεσης Ανατολής-Δύσης στο πνεύμα της θεωρίας του Χάντινγκτον περί «σύγκρουσης των πολιτισμών». Ή ακόμη χειρότερα, μήπως επιδιώκεται η εφαρμογή στην πράξη του θεωρητικού κατασκευάσματος του αμερικανού πολιτικού στοχαστή. Μία τέτοια εξέλιξη θα είχε καταστροφικές συνέπειες για τον σύγχρονο κόσμο, ιδιαίτερα για την Ελλάδα, η οποία βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ Δύσης-Ανατολής. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι ο ισλαμικός φονταμενταλισμός συνιστά ιστορική και πολιτισμική οπισθοδρόμηση. Είναι, όμως, δυνατό να αναβιώσει τον 21ο αιώνα το πνεύμα των Σταυροφοριών -αντιστρόφως και με όπλο την τρομοκρατία. Η Δύση χρειάζεται να ενεργεί με περισσότερη σύνεση αποφεύγοντας επεμβατικές συμπεριφορές και επιβολή στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο αξιών που δεν είναι στη παράδοσή τους και ούτε είναι πρόθυμοι να αποδεχθούν. Ο γάλλος Πρόεδρος, σε προφανή δύσκολη θέση, αναφέρθηκε στην ανάγκη αντιμετώπισης του φαινομένου του ισλαμικού φονταμενταλισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Παρεμπιπτόντως, με περισσή ευκολία αρνήθηκε μια ίδια συμπεριφορά και για το ελληνικό χρέος.