Πολιτική και κοινωνική αυτοδυναμία
Η βιομηχανία της κινδυνολογίας και του εκφοβισμού χρεοκόπησε και μάλιστα σε σημαντικό βαθμό «εκ των ένδον»… Οι εκβιασμοί περί grexit, εξόδου από την Ευρωζώνη, περί χρεοκοπίας των τραπεζών, όχι μόνο δεν «απέδωσαν» στο εσωτερικό, αλλά διαψεύσθηκαν και διαψεύδονται καθημερινά από επίσημα θεσμικά όργανα και πρόσωπα, από διεθνείς οργανισμούς και επιφανείς αναλυτές…
Ο Αντ. Σαμαράς, αλλά και ο Ευ. Βενιζέλος έχουν χάσει ακόμα και αυτό το ένστικτο της πολιτικής τους αυτοσυντήρησης… Δεν θέλουν να κατανοήσουν ότι εδώ και πολλούς μήνες είναι «ξεγραμμένοι» από τους δανειστές και τη γερμανική ηγεμονία… Ακόμα και ο ρόλος του υποτελούς, του γονυπετούς εντολοδόχου, δεν έχει πλέον καμιά αξία… οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» μετετράπησαν σε «ζημιογόνους ηλιθίους»…
Ακόμα και για το χρέος μόνο το δίδυμο της πολιτικής χρεοκοπίας των Αντ. Σαμαρά και Ευ. Βενιζέλου υποστηρίζει ακόμα δημόσια τη βιωσιμότητά του, καταγγέλλοντας μάλιστα τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ. Τσίπρα ως υπονομευτές που θα μας οδηγήσουν σε νέο Μνημόνιο.
Να υιοθετεί ένας πολιτικός τον ρόλο του εντολοδόχου, του πιστού αναπαραγωγέα της «φωνής του Κυρίου» του είναι, ακόμα κι αυτό, κατανοητό για τα κόμματα και το πολιτικό προσωπικό του Μνημονίου… Όταν όμως ένας πολιτικός θέλει να λειτουργεί ως φερέφωνο μιας «φωνής», μιας εντολής που έχει πάψει να εκπέμπεται, η οποία μάλιστα θεωρεί άχρηστο το ίδιο της το φερέφωνο, τότε η υποταγή και ο ευτελισμός δεν προκύπτουν καν από μια πολιτική σκοπιμότητα, από την ιδιοτέλεια, αλλά φανερώνουν το ηθικό κατάντημα και τον τρόπο σκέψης της μνημονιακής κομματικής ελίτ που κυβέρνησε όλα αυτά τα χρόνια…
Εδώ και καιρό τα εγχώρια συστημικά – μνημονιακά συμφέροντα κατανόησαν ότι το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα που υπηρέτησαν το Μνημόνιο είχαν ολοκληρώσει τον κύκλο τους… Μάλιστα εκτίμησαν ότι η με κάθε μέσον παράταση της παραμονής τους στην εξουσία μπορούσε να οδηγήσει σε εκλογική πανωλεθρία και σε πλήρη απώλεια του ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας και του πολιτικού συστήματος…
Γι’ αυτό σε πρώτη φάση επιχειρήθηκε να «κατασκευασθεί» μια κομματική – πολιτική «γέφυρα», μια διαμεσολάβηση ώστε να χρησιμοποιηθεί αυτή ως τροχοπέδη, ως φορέας μνημονιακού ελέγχου μιας κυβέρνησης υπό τον ΣΥΡΙΖΑ. Είδαμε να «παρελαύνουν» οι «58», η Ελιά, η Δημοκρατική Συμπαράταξη και τελικά το σύστημα συμφερόντων φαίνεται να «σταθεροποίησε» το μνημονιακό του «πείραμα» στο Ποτάμι, που φιλοδοξεί τώρα να διαδραματίσει αυτόν τον ρόλο…
Αυτή ακριβώς είναι η ύστατη επιλογή των μνημονιακών συμφερόντων: Να αποτρέψουν την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ και να διαμορφώσουν μετεκλογικά ένα πεδίο «διαπραγμάτευσης» με τη νέα κυβέρνηση προκειμένου να διαμορφώσουν ένα νέο modus vivendi ώστε να διατηρήσουν ένα τμήμα τουλάχιστον των σημερινών τους οικονομικοπολιτικών προνομίων.
Αναζήτηση ενός νέου συμβιβασμού Ο επαναπροσδιορισμός των σχέσεων με την κυβέρνηση που θα προκύψει από την εκλογική αναμέτρηση της 25ης Ιανουαρίου αφορά κατ’ εξοχήν, βεβαίως, τους δανειστές και τη γερμανική δομή εξουσίας.
Η ρήξη με μια νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα, που θα έχει νωπή εντολή, θα διαθέτει ισχυρή κοινωνική νομιμοποίηση και η ψήφιση του προγράμματος της οποίας από μια ευρεία κοινωνική πλειοψηφία, που προσλαμβάνει de facto τον χαρακτήρα δημοψηφίσματος, ούτε εύκολη είναι ούτε μπορεί να μείνει χωρίς σοβαρές συνέπειες για την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Η οίηση και ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός, που εμφωλεύει σε ορισμένα τμήματα της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, μόνο ζημιές και ανεπανόρθωτες βλάβες μπορεί να προκαλέσει στην Ευρωζώνη, εάν εκφρασθεί ως επιλογή ρήξης με την Ελλάδα.
Πιστεύουμε ότι αυτήν την περίοδο γίνεται αναμέτρηση δυνάμεων και διαμορφώνονται εναλλακτικά σχέδια. Αρχίζει ήδη και ωριμάζει σε επιτελικούς ευρωπαϊκούς κύκλους αλλά και στη συνείδηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών η άποψη ότι η καταστροφική σύζευξη λιτότητας και νεοφιλελεύθερης στρατηγικής έχει εξαντλήσει τα όριά της. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι η κ. Μέρκελ θα επιθυμούσε το υποταγμένο «πειραματόζωο» του Νότου να εξελιχθεί σε αντιπαράδειγμα και μάλιστα από μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε μέσα στην Ιστορία, ότι διαμορφώνουμε καθημερινά τους όρους -πολιτικούς, κοινωνικούς και ιδεολογικούς- και τους συσχετισμούς με βάση τους οποίους θα γραφεί η «σελίδα της επόμενης ημέρας»… Τώρα, αυτές τις λίγες ημέρες, διαμορφώνονται στην τελική τους μορφή, στην τελική τους δυναμική οι πολιτικοί και κοινωνικοί όροι και συσχετισμοί που θα επιτρέψουν στη νέα κυβέρνηση, στην πατρίδα μας να δώσει μια ιστορικής σημασίας μάχη για την επιβίωση και το μέλλον της.
Ξεκάθαρα πράγματα: Ο ΣΥΡΙΖΑ στερείται ουσιαστικά κομματικών συμμαχιών. Το ΚΚΕ θεωρεί κύριο αντίπαλό του στις εκλογές αυτές τον ΣΥΡΙΖΑ και εκτιμά ότι κάθε συνεργασία ή συνεννόηση ή ακόμα και ανοχή προς αυτόν θα είναι καταστροφική για την ταυτότητα και την ύπαρξή του, που τις ταυτίζει με την «απομόνωση» και τον αφηρημένο αντι-καπιταλιστικό στρατηγισμό.
Το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, αλλά και το «κίνημα» του Γ. Παπανδρέου μόνο τον ρόλο του μνημονιακού προβοκάτορα μπορούν να διαδραματίσουν μετεκλογικά όσον αφορά μια ενδεχόμενη συνεργασία τους με τον ΣΥΡΙΖΑ…
Η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ, με όλες τις επιφυλάξεις και τις αντιρρήσεις που μπορούν εύλογα να διατυπωθούν, αποτελεί τη μόνη πολιτική στάση που θα μπορέσει να ενισχύσει σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο την αναμέτρηση των συσχετισμών με τους δανειστές μας. Η αυτοδυναμία μ’ αυτήν την έννοια του ΣΥΡΙΖΑ έχει κυρίως κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο ως εντολή και δέσμευση ώστε να αποτραπούν ενδεχόμενοι συμβιβασμοί και υπαναχωρήσεις.