Το προεκλογικό σκηνικό

Ως μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία της, είχε καταγραφεί η περίοδος του 1958, όταν χάρις στην πολιτική σύνεση και τις ικανότητες του Γιάννη Πασαλίδη η ΕΔΑ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, γεγονός που ώθησε τη Δεξιά να τη χτυπήσει με όλα τα αθέμιτα μέσα προκειμένου να τη θέσει στο περιθώριο. Στις μέρες μας, ένας νέος άνθρωπος, ο Αλέξης Τσίπρας, που έδειξε αμέσως τις ικανότητές του, επέτυχε μαζί με άλλους συντρόφους του να φέρει την Αριστερά πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές και τώρα έρχεται με σιγουριά να αναλάβει το πηδάλιο της διακυβερνήσεως της πατρίδας μας. Οι εποχές -αλλά και ο κόσμος- έχουν αλλάξει τελείως. Όταν το 1951 ο γέρο-Πασαλίδης κατέβηκε από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα για να ιδρύσει την ΕΔΑ οι αρχές είχαν κλείσει δύο εφημερίδες της Αριστεράς, τον «Δημοκρατικό» και την «Δημοκρατική», μέσα σε ένα αφόρητο κλίμα τρομοκρατίας. Ήταν τότε η «υπόθεση Μπελογιάννη» και οι εκτελέσεις που είχαν συγκλονίσει όλο τον κόσμο. Τα γραφεία της ΕΔΑ είχαν ερημώσει. Και τότε ορθώθηκε σαν Αίαντας ο μπάρμπα Γιάννης Πασαλίδης. Με όπλο την απέραντη ψυχική του ευωδία, την πίστη του, την αισιοδοξία του για το μέλλον της Αριστεράς, άρχισε να μαζεύει κάθε μέρα γύρω του τον κόσμο της ΕΔΑ. Με την ποντιακή λαλιά του έλεγε: «Ελάτε παιδία να κάμωμεν ”γκεβεζιλίκι”, ελάτε όλοι γύρω…». Και το «γκεβεζιλίκι», αρχίζοντας από τα πιο κοινά αστεία, έπαιρνε, καθώς περνούσαν οι μέρες, ολοένα και διαφορετική όψη, γινόταν υψηλή πολιτική διδαχή και μάθημα αισιοδοξίας για το μέλλον. Ο κόσμος κρεμόταν από το στόμα του και οι ψυχές αλάφρωναν από τον βαρύ βραχνά του τρόμου που πλάκωνε τον τόπο. Τώρα, τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει αθρόα προσέλευση υποψηφίων, στελεχών, φίλων και οπαδών. Η δυνατότητα να κυβερνήσει η Αριστερά είναι απόλυτα εφικτή. Έρχεται, όμως, σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση και σε ένα φρικιαστικό σκηνικό, που ποτέ άλλοτε δεν είχαμε βιώσει. Διότι το ρολόι της Ιστορίας μάς γύρισε πίσω σε άλλους αιώνες, σε εργασιακό Μεσαίωνα. Μας έφερε εκεί ο παγκόσμιος καπιταλισμός με μια συνθήκη κι ένα νόμισμα που κατασκευάσθηκε σκόπιμα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για τη «συνθήκη του Μάαστριχτ» -την οποία υπέγραψαν οι ευρωλάγνοι πολιτικάντηδες-, ενώ το ευρώ ήταν η μεγάλη παγίδα για να πάρει η Γερμανία εκ νέου τα ηνία στην Ευρώπη, να υποδουλώσει τους λαούς και να κυριαρχήσει το Δ’ Ράιχ της Μέρκελ. Οι ξενόδουλες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ – Νέας Δημοκρατίας υπέγραψαν τότε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ χωρίς να ρωτήσουν τους πολίτες, που δεν γνώριζαν το περιεχόμενό της. Ελάχιστοι είχαν διαμορφώσει τη δική τους γνώμη γι’ αυτήν, ανεξάρτητα και πέρα από την πλημμυρίδα των συνθημάτων περί «μονόδρομου». Οι ξενοκίνητοι κυβερνήτες, που ετάχθησαν υπέρ της «Συνθήκης», προτίμησαν τη συνθηματολογία, παρά την ουσιαστική ενημέρωση των εργαζομένων και γενικά του λαού. Η συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου υπέκυψε πλήρως στις διαταγές Βερολίνου και Βρυξελλών. Συγκατένευσε στις εντολές για πλήρη εξαθλίωση των πολιτών. Πλειστηριασμοί, ΕΝΦΙΑ, απανωτές φορολογικές επιβαρύνσεις στις πλάτες των εργαζομένων, που τέλος δεν έχουν. Μια ληστοκρατία, την οποία αποκαλούν υποκριτικά «δημοκρατία», όταν μάλιστα έχουν εκχωρήσει την εθνική μας κυριαρχία. Ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας και ο αρχηγός του… μισού ΠΑΣΟΚ έχουν εξαπολύσει, μέσα στον πανικό τους, ένα κύμα τρομοκρατίας προκειμένου να φοβίσουν τους ψηφοφόρους. Μάταιος ο κόπος τους! Για τον Βενιζέλο δεν μπορεί να γίνει σοβαρή συζήτηση. Από τη μια άκρη αυτός κι από την άλλη ο Γιωργάκης Παπανδρέου τραβούν το λείψανο του ΠΑΣΟΚ, που ουσιαστικά έχει διαλυθεί και είναι ζήτημα αν θα μπει οποιοδήποτε κομμάτι του στη νέα Βουλή. Το κωμικό Ποτάμι του Σταύρου θα μεταβληθεί πολύ σύντομα σε… ρυάκι! Ο Αντώνης Σαμαράς, όμως, είναι ο πρώτος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, που με τα απάνθρωπα μέτρα που του επέβαλε να φορτώσει στον λαό η μισητή «τρόικα», έδιωξε παραδοσιακούς ψηφοφόρους της συντηρητικής παρατάξεως. Είναι ο πρώτος δεξιός ηγέτης που έκανε φανατικούς δεξιούς οπαδούς του να στραφούν στην Αριστερά πανικόβλητοι και απογοητευμένοι. Κι ακόμα σήμερα, σε προεκλογική περίοδο, τολμά να επιμένει στην εφαρμογή των «μεταρρυθμίσεων», που δεν είναι τίποτε άλλο από τις «εκτελέσεις» των ελλήνων πολιτών, τις οποίες διέταξαν οι αρχές κατοχής από Βερολίνο και Βρυξέλλες. Οι μαφιόζοι των Βρυξελλών τρέμουν στην ιδέα ότι ο Τσίπρας θα είναι αυτός που θα ξεσηκώσει τις αριστερές δυνάμεις στον ευρωπαϊκό χώρο για να αλλάξει το σκηνικό και να τραυματισθεί θανάσιμα το καπιταλιστικό τέρας του Δ’ Ράιχ. Να μη διστάσει καθόλου ο κ. Τσίπρας -αν χρειασθεί- να συνεργασθεί με συνεπείς δεξιές ή κεντροδεξιές αντιμνημονιακές δυνάμεις, όπως είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του κ. Καμμένου. Στην ιστορία της Αριστεράς υπάρχουν πολλά ανάλογα παραδείγματα. Και πάντοτε υπήρξε κέρδος από τέτοιες συνεργασίες, για όλες τις πλευρές. Μόνο το ΚΚΕ ακόμα δεν έχει αντιληφθεί πόσο λανθασμένη είναι η στρατηγική του στην παρούσα κρίσιμη φάση. Δεν κοιτάζει ο κ. Κουτσούμπας που το ποσοστό του κόμματός του στο 4% είναι κάτω από τη
Χρυσή Αυγή και από το Ποτάμι. Επιμένει στον μοναχικό του δρόμο και με «ξύλινη γλώσσα», που δεν βρίσκει ανταπόκριση στις μάζες, πιστεύει ότι μόνο του το ΚΚΕ θα ανατρέψει τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Για μια ακόμη φορά εκτός τόπου και χρόνου βρίσκονται οι νοσταλγοί του Στάλιν. Η Μέρκελ και η συγκυβέρνηση – παραδουλεύτρα της τρίβουν τα χέρια τους για την παθητική στάση του ΚΚΕ, την άρνησή του σε μέτωπο με τον ΣΥΡΙΖΑ και το σαμποτάρισμα της ενότητας της Αριστεράς. Ο κ. Κουτσούμπας θα προτιμούσε εκλογική νίκη Σαμαρά, παρά να γίνει πρωθυπουργός ο Τσίπρας. Για το ΚΚΕ ο χρόνος έχει κολλήσει στο 1952 με το ατυχέστατο τότε σύνθημά του: «Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας». Αδιάβαστοι οι σημερινοί ιθύνοντες του ΚΚΕ, δεν γνωρίζουν ότι στην 6η Ολομέλεια του κόμματός τους, τον Μάρτιο του 1956, η τότε ηγεσία αναγκάσθηκε να αναγνωρίσει ότι «Η ΕΔΑ (δηλαδή στην ουσία το ΚΚΕ) διέπραξε το λάθος να κατέβει μόνη της στις εκλογές του 1952». Ο κ. Κουτσούμπας δεν αντιλαμβάνεται ότι βιώνουμε Β’ Παγκόσμιο οικονομικό Πόλεμο, και οι συμμαχίες -όσο γίνεται πιο πλατειές- είναι επιβεβλημένες. Η συνεργασία και η συμμαχία δεν σημαίνουν συγχώνευση, ούτε καταργούν τις διαφορές μεταξύ των κομμάτων που ενώνουν τις δυνάμεις τους χάρις ενός ευρύτερου στόχου. Το ΚΚΕ είχε χαρακτηρισθεί από παλιά ως «κόμμα λαθών». Σήμερα επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό. Κάποιοι πιο μυαλωμένοι στο ΚΚΕ θα έπρεπε να επανεξετάσουν το θέμα της ηγεσίας τους. Και μόνο το γεγονός ότι οι οπαδοί της Αριστεράς έχουν γυρίσει τις πλάτες στο ΚΚΕ και το συρρίκνωσαν στα χαμηλότερα ποσοστά στην ιστορία του σίγουρα αυτό κάτι σημαίνει. Το ΚΚΕ κάνει το λάθος που από πολύ παλιά είχε επισημάνει η Ρόζα Λούξεμπουργκ για το σοβιετικό σύστημα: «Όλη του η φροντίδα τείνει στο να ελέγχει τη δραστηριότητα του κόμματος και όχι να το γονιμοποιεί. Τείνει να στενεύει μάλλον το κίνημα, παρά να το αναπτύσσει, να του δημιουργεί δυσκολίες, όχι να το ενοποιεί…». Οι κομματικοί ποντίφικες επιμένουν να διατηρούν το «αλάθητο» και εθελοτυφλούν. Ο λαός όμως, που δεν μπορεί να περιμένει άλλο μέσα σ’ αυτό το ζοφερό προεκλογικό σκηνικό, έχει πάρει τις αποφάσεις του. Και η Αριστερά με τον κ. Τσίπρα, ως κυβέρνηση πια, θα δώσει τη μεγάλη μάχη, τον ανένδοτο αγώνα, μέσα στη φωλιά του λύκου, στις Βρυξέλλες.