Η Αίγυπτος και το υπό εκκόλαψη -μικρό- ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή

Η Αίγυπτος, πανάρχαια πολιτισμική κοιτίδα, καθοδηγούσε και καθοδηγεί το αραβικό στοιχείο και τον ισλαμικό κόσμο. Βέβαια, η «Αραβική Άνοιξη» «μοσχοβόλησε» πρώτα στην Τυνησία, που επίσης είναι χώρα με κοσμοπολίτικο χαρακτήρα και ευρωπαϊκό προσανατολισμό, αλλά αυτό δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Όχι μόνο δεν ήταν τυχαίο, αλλά έγινε προγραμματισμένα και βάσει σχεδίου για να διαχυθεί η «Άνοιξη» και στις γειτονικές της χώρες, Λιβύη και Αίγυπτο.

Η Λιβύη του Μουαμάρ Καντάφι, χώρα με μικρό πληθυσμό, δομημένο πάνω στο φυλετικό σύστημα που κυριαρχούσε παλιά στον αραβικό κόσμο, με μεγάλο αποθεματικό σε πετρέλαιο, ενοχλούσε τη διεθνή κοινότητα. Η περιπετειώδης και αλλοπρόσαλλη εξωτερική πολιτική του ηγέτη της, που ενίσχυε επιθετικές – τρομοκρατικές ενέργειες, στάθηκε η αιχμή του δόρατος για τη διεθνή κοινότητα, που αντιμετώπισε περιχαρής την «κατεδάφισή» του από την εξουσία. Δεν είχε σκεφθεί ότι το αυγό του φιδιού επωάστηκε και έσπασε, δημιουργώντας άπειρα προβλήματα, αρχικά στον λαό της χώρας και πολύ γρήγορα και στο εγγύς περιβάλλον, με αρνητικότατα αποτελέσματα.

Η άλλη χώρα του αραβικού κόσμου που επηρεάστηκε από τα γεγονότα στην Τυνησία ήταν η Αίγυπτος, της οποίας επίσης η εξουσία, υπό τον Πρόεδρο Μουμπάρακ, καταλύθηκε.

Πολλοί ήταν εκείνοι που πανηγύριζαν για την «Αραβική Άνοιξη» στην κεντρική πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου, που έγινε γνωστή ανά τον κόσμο ως σύμβολο αντίστασης στη δεσποτική εξουσία. Πολλοί, όμως, ήταν δύσπιστοι απέναντι σε αυτές τις εκδηλώσεις πανηγυρισμού, που είχαν επακόλουθο την πτώση του Χόσνι Μουμπάρακ, γιατί έβλεπαν πόσο αβέβαιο και σκοτεινό ήταν το μέλλον της χώρας. Μεγάλο σφάλμα του Χόσνι Μουμπάρακ ήταν το ότι δεν αποχώρησε έγκαιρα από το πολιτικό στερέωμα υποδεικνύοντας ένα λαοπρόβλητο πρόσωπο που θα τον διαδεχόταν. Αντιθέτως, ήταν έτοιμος να επιλέξει έναν από τους γιους του, εγκαθιδρύοντας με αυτόν τον τρόπο την, ελέω Προέδρου, κληρονομική διαδοχή. Κανείς, όμως, από τους Μουμπάρακ juniors δεν ήταν αγαπητός στον λαό, ούτε καν στρατιωτικός, και τους ήξεραν μόνον οι… Αμερικανοί! Αναφορά γινόταν στο πρόσωπο του υπουργού Εξωτερικών της χώρας Αμρ Μούσα, που λόγω των έντονων φημών που κυκλοφορούσαν απομακρύνθηκε από το περιβάλλον Μουμπάρακ και τοποθετήθηκε επικεφαλής του Αραβικού Συνδέσμου. Επίσης, στο όνομα του Μπαντάουι, επικεφαλής της Υπηρεσίας Ελέγχου Πυρηνικών Όπλων του ΟΗΕ.

Το αποτέλεσμα ήταν ο Μουμπάρακ να καταδικαστεί για σωρεία κακουργημάτων από αιγυπτιακά δικαστήρια και να δοκιμάσει τη ζωή της… φυλακής.

Στη διενέργεια εκλογών που ακολούθησε, ένα πολύ μεγάλο μέρος του αιγυπτιακού λαού δεν πήγε ή δεν καταδέχτηκε (!) να σταθεί στη σειρά αναμένοντας να ρίξει την ψήφο του στην κάλπη.

Αδελφοί Μουσουλμάνοι – Μοχάμεντ Μόρσι

Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, όμως, με μεθοδικότητα κατόρθωσαν να κατεβάσουν τον δικό τους κόσμο στις κάλπες. Με ένα τεράστιο, βέβαια, ποσοστό αποχής, κατόρθωσαν να κάνουν δική τους κυβέρνηση με επικεφαλής τον Μοχάμεντ Μόρσι. Ούτε καν οι αιγύπτιοι χριστιανοί δεν κινητοποιήθηκαν, που θα μπορούσαν να συμβάλουν με περίπου 10 εκατομμύρια ψήφους. Είναι αλήθεια ότι σημαντικοί υποψήφιοι αποσύρθηκαν από την πολιτική αρένα φοβούμενοι από τις απειλές που δέχονταν από φανατικούς ισλαμιστές κατά τη διάρκεια της προεκλογικής διαδικασίας.

Ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος, όμως, μέσα σε λίγους μόνο μήνες από τον σχηματισμό της κυβέρνησής του, ζήτησε αλλαγή Συντάγματος, μέσω της οποίας θα παραχωρούσε στον εαυτό του πολύ περισσότερα δικαιώματα και οφέλη για την οργάνωσή του.

Οι τακτικές του προκάλεσαν τις πρώτες αντιδράσεις του αιγυπτιακού λαού, που σιγά σιγά εξελίχθηκαν σε ανεμοστρόβιλο, με τους οπαδούς του να είναι κατενθουσιασμένοι όταν οι πρώτες μαντιλοδεμένες παρουσιάστριες εμφανίστηκαν στην τηλεόραση.

Εκείνες τις μέρες πολλά κεφάλαια διέφυγαν στο εξωτερικό, ενώ ξένοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι πουλούσαν τις περιουσίες τους και αναχωρούσαν για συγγενικά τους πρόσωπα στη Δύση.

Η εξωτερική πολιτική της χώρας άλλαξε, κάτι που εμείς στην Ελλάδα αντιληφθήκαμε καλά, αφού η Αίγυπτος συμπορεύτηκε πλήρως με το αδελφό καθεστώς της Τουρκίας του Ερντογάν σε θέματα κρίσιμα, όπως η ΑΟΖ, ενώ η Κύπρος έχασε έναν πιστό συμπαραστάτη στον αγώνα της.

Ο Στρατός, που εδώ και πολλά χρόνια είχε αποσυρθεί στα στρατόπεδα, έκανε την εμφάνισή του, πιστός στις παρακαταθήκες του Γκαμάλ Νάσερ για την κοσμικότητα της χώρας. Ανέλαβε ύστερα από ένα μεσολαβητικό διάστημα τη διακυβέρνηση της χώρας, κηρύσσοντας έκπτωτο τον Πρόεδρο Μοχάμεντ Μόρσι, ενώ ο στρατιωτικός Αμπντέλ αλ Σίσι ανακηρύχθηκε νέος Πρόεδρος της χώρας.

Το μέλλον της Αιγύπτου και της ευρύτερης περιοχής

Ο αιγυπτιακός λαός ανησυχεί για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω από τα σύνορά του. Ποια θα είναι η πορεία της Αιγύπτου στο μέλλον μετά τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο στη Συρία, με όλα τα συνεπακόλουθά του, το χειρότερο από τα οποία είναι η διά πυρός και σιδήρου εγκατάσταση του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) στην ευρύτερη περιοχή; Με την πυριτιδαποθήκη Ισραήλ και Παλαιστινίων δίπλα στα σύνορά τους και με τις πετρελαιοπαραγωγικές χώρες του Κόλπου σε πλήρη σύγχυση μετά και τη διαφαινόμενη συμμαχία των ΗΠΑ με το Ιράν εναντίον των τζιχαντιστών.

Φαίνεται, όμως, ότι προχωρεί η ιδέα μιας στρατιωτικής συμμαχίας μεταξύ Αιγύπτου και χωρών της ευρύτερης περιοχής. Η Αίγυπτος, που δεν διαθέτει πετρέλαιο, όπως οι πλούσιοι γείτονές της -άγνωστο τι κρύβει η δική της ΑΟΖ-, μπορεί να συνεισφέρει στη συμμαχία αυτή, στο μικρό ΝΑΤΟ, όπως το ονομάζουν ντόπια ΜΜΕ, με τον Στρατό της για την ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής και των γειτόνων, που θα τεθούν κάτω από τη δική της ομπρέλα προστασίας. Θα είναι πραγματικά αξιοπερίεργο να δούμε την Αίγυπτο του Αλ Σίσι σε ρόλο προστάτη στην έκρυθμη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Αποδεικνύεται ότι ο Πρόεδρος Αλ Σίσι έχει πολύ θάρρος για να προσπαθεί να παίξει η φτωχή χώρα του έναν ισχυρό ρόλο στην περιοχή, κάτι ανάλογο με αυτόν του τούρκου Προέδρου Ερντογάν, με περισσότερη όμως ευθύτητα και ειλικρίνεια από τον ψευτοδημοκράτη ομόλογό του. Εξάλλου, ο αιγύπτιος Πρόεδρος, παίρνοντας μεγάλο ρίσκο, κατέπληξε όταν μιλώντας δημόσια σε ιερωμένους του Ιδρύματος Άζχαρ, του μεγαλύτερου σουνιτικού θρησκευτικού κέντρου ερμηνείας του Κορανίου στον ισλαμικό κόσμο, δήλωσε ότι «είναι εγκληματικό 1,6 δισ. μουσουλμάνοι στον κόσμο να θέλουν να δολοφονήσουν 5,8 δισ. πιστούς άλλων θρησκειών».

Ε. Ζωγράφου