Διά χειρός…

… του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου από τις «Διαφωνίες» στο «Έθνος»:

Κάτι πρέπει να κάνεις κι εσύ…

«Δεν δέχεται, λέει, ο Σαμαράς να συνομιλήσει με τον Τσίπρα λόγω των επιδόσεων του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ στη συκοφαντία και τη λάσπη. Σεβαστή η άποψή του αλλά μόνο στο επίπεδο των κοινωνικών σχέσεων. Εκεί ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να επιλέγει τους συνομιλητές. Αλλά στην πολιτική τα πράγματα διαφέρουν. Εκεί κανένας δεν επιλέγει τον συνομιλητή του. Του τον επιβάλλει το εκλογικό σώμα και είναι υποχρεωμένος να τον αποδεχτεί.

Και για όποιον έχει τις επιφυλάξεις ή τις αντιρρήσεις του, υπάρχει το προηγούμενο Παπανδρέου-Μητσοτάκη. Δεν έφτασε, ούτε και πρόκειται να φτάσει, η αντιπαλότητα Σαμαρά-Τσίπρα στα επίπεδα της δικής τους. Αλλά, όταν χρειάστηκε, και στο ίδιο τραπέζι κάθισαν, και σε κυβερνητική συνεργασία προχώρησαν. Αυτό επέβαλλαν οι περιστάσεις και αυτό έκαναν».

«Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ ν’ απαντήσει σε κρίσιμα ερωτήματα, όπως η χρηματοδότηση του προγράμματός του και η αντίδρασή του στις βέβαιες αρνήσεις των εταίρων ν’ αποδεχθούν τις αξιώσεις του, μόνο μέσα από μια τέτοια διαδικασία θ’ αναδειχθούν. Κι αυτή την ευκαιρία, που μάλιστα του προσφέρεται, ο Σαμαράς όχι μόνο δεν την αρπάζει από τα μαλλιά αλλά αρνείται και να τη χρησιμοποιήσει. Δυστυχώς στην πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν σου έρχονται όλα έτοιμα. Κάπου κάπου χρειάζεται να κάνεις κι εσύ κάτι».

***

… του Μιχάλη Τσιντσίνη από τις «Αγιογραφίες» του στα «Νέα» με τίτλο «Φράχτες»:

Ακροδεξιά διολίσθηση της ΝΔ

«Υπάρχουν και συντηρητικοί ψηφοφόροι με ξενοφοβικά αντανακλαστικά, που δεν θα ψήφιζαν Χρυσή Αυγή αλλά κάποια από τις ηπιότερες συνιστώσες της Ακροδεξιάς. Όμως, αν δει κανείς τα νούμερα, αυτό το άνοιγμα απευθύνεται σε πολύ μικρότερη δεξαμενή, από ό,τι η αντίρροπη εναλλακτική του. Το μεγάλο απόθεμα εξακολουθεί να βρίσκεται στο Κέντρο. Στη μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων που διακατέχονται από ανησυχία για την οικονομία και θα μπορούσαν να ψηφίσουν ΝΔ, ακόμη κι αν δεν έχουν μαζί της ιδεολογική συνάφεια. Θα μπορούσαν, αν η ΝΔ δεν τους δυσκόλευε διολισθαίνοντας σε ακροδεξιά ρητορική.

Εδώ φαίνεται να βρίσκεται και ο κίνδυνος της ακροδεξιάς διολίσθησης. Η ΝΔ κινδυνεύει και τους υπερσυντηρητικούς να μην κερδίσει, και τους κεντρώους να αποξενώσει. Οι μεν μπορεί να προτιμήσουν πάλι τις αρβύλες, αντί της κυριλέ Νέας Δημοκρατίας. Οι δε, που είναι και περισσότεροι, μπορεί τελικώς να φοβηθούν περισσότερο τη σκληρή Δεξιά, παρά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι μια ισορροπία που θα κριθεί από τις αληθινές προτεραιότητες των ψηφοφόρων. Από το τι “καίει” πραγματικά τους νοικοκυραίους. Ο φόβος για τον μετανάστη ή ο φόβος για τις καταθέσεις; Ο Ξηρός ή ο ΕΝΦΙΑ;

Η Ιστορία έχει απαντήσει: “Είναι η οικονομία, ηλίθιοι». Ήταν και θα είναι”.

***

… του Γιώργου Δελαστίκ από τις «Ανακρίσεις» του στο «Έθνος» με τίτλο «Όχι, δεν αναστήθηκε το ΚΟΔΗΣΟ, ο Γιώργος έφτιαξε το… ΚΙΔΗΣΟ»:

Ούτε λέξη αυτοκριτικής

«Το περιεχόμενο της Διακήρυξης της 3ης του Γενάρη, της ιδρυτικής διακήρυξης του ΚΙΔΗΣΟ, πρόκειται για ένα απερίγραπτο… τουρλού πολιτικών και ιδεολογικών θέσεων. Συνυπάρχουν εκεί θέσεις σωστές, θέσεις αφελείς, γενικολογίες και μπουρδολογίες. Αν πάντως νομίσει κάποιος ότι στις πολλές, πολλές χιλιάδες λέξεις της ιδρυτικής διακήρυξης του ΚΙΔΗΣΟ θα βρει έστω και μία προτασούλα αυτοκριτικής για το πολιτικό έγκλημα του Γιώργου Παπανδρέου να υπαγάγει τη χώρα μας στο επαίσχυντο καθεστώς εθνικής υποτέλειας του Μνημονίου, πλανάται πλάνην οικτράν. Ούτε για τα μάτια του κόσμου που υποφέρει δεν επιχειρεί ο Γιώργος Παπανδρέου να υποκριθεί ότι κάνει αυτοκριτική, έστω και υποτυπώδη. Αποδεικνύεται έτσι κυριολεκτικά αμετανόητος, φανατικός υποστηρικτής του Μνημονίου, αναφέροντας την επάρατη αυτή λέξη μία και μοναδική φορά στη διακήρυξη του ΚΙΔΗΣΟ».

***

… του Ανδρέα Δρυμιώτη, συμβούλου επιχειρήσεων, από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο: «Μοντέλο διοίκησης προς αποφυγήν»:

Πάνω απ’ όλα τα ψηφαλάκια…

«Πριν από μερικά χρόνια, σε μια γενική συνέλευση μιας μεγάλης τράπεζας, μια κυρία από το ακροατήριο απευθύνθηκε στον πρόεδρο της τράπεζας και τον ρώτησε: ”Κύριε πρόεδρε, γνωρίζετε ότι στο τάδε κατάστημα της τράπεζάς σας υπάρχει μια αγενέστατη υπάλληλος;”. Η απάντηση του προέδρου ήταν άμεση και αποστομωτική: ”Όχι κυρία μου, γιατί αν το γνώριζα δεν θα ήμουν κατάλληλος για πρόεδρος στην τράπεζα αυτή!”. Αυτή είναι η σωστή αντιμετώπιση από έναν πραγματικό ηγέτη. Πρέπει να βλέπει τη μεγάλη εικόνα και να καθορίζει τη στρατηγική για την επίτευξη των στόχων του και όχι να βγαίνει στα πρωινά παράθυρα (όπως κάνουν πολλοί υπουργοί μας) και να προσπαθεί να επιλύσει σε τηλεοπτικό χρόνο τα μικροπροβλήματα του κάθε πικραμένου. Έτσι όμως αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους οι περισσότεροι υπουργοί μας, γιατί επιδιώκουν την προβολή τους στην τηλεόραση, προκειμένου να μαζέψουν ψηφαλάκια για την επανεκλογή τους, που είναι δυστυχώς το μόνο που τους ενδιαφέρει».