Γιατί δεν μπορέσαμε να δούμε ανάπτυξη;

Αν θέλουμε να είμαστε άκρως αντικειμενικοί, η ευθύνη αυτών των καταστρεπτικών μέτρων βαρύνει βασικά τις κυβερνήσεις Γ. Παπανδρέου – Λ. Παπαδήμου – Αντ. Σαμαρά. Βέβαια, τα μέτρα αυτά δεν τα σχεδίασαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας, αλλά ήσαν δεσμεύσεις που απαίτησαν την εφαρμογή τους οι δανειστές μας, δηλαδή το ΔΝΤ και οι συνεταίροι μας στην Ευρωζώνη. Το δυστύχημα για τον ελληνικό λαό είναι ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις που ανέλαβαν να χειριστούν το δανεισμό της Ελλάδος από την «τρόικα» δεν διαπραγματεύτηκαν τις δεσμεύσεις που απαιτούσαν οι δανειστές μας. Ενώ αντίθετα η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, που είχαν και αυτές τα ίδια προβλήματα με μας, διαπραγματεύτηκαν σκληρά τους όρους δανεισμού τους. Είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση ότι η οικονομική πολιτική που ακολουθήθηκε στην Ελλάδα ήταν συνταγή του ΔΝΤ. Και οι κυβερνήσεις μας τη δέχτηκαν χωρίς καμιά διαπραγμάτευση.

Τυχαία διάβασα προ ημερών το μηνιαίο περιοδικό του μηνός Αυγούστου του 2014 του ΔΝΤ. Εκεί λοιπόν το ΔΝΤ είχε δημοσιεύσει τις γνώμες διακεκριμένων οικονομολόγων που έχουν τιμηθεί με το Νόμπελ της οικονομίας, σχετικά με τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι αδύναμες οικονομικά χώρες. Όσον αφορά τη χώρα μας θα πρέπει να αναφέρουμε τις γνώμες των δύο διακεκριμένων καθηγητών της οικονομίας, του Paul Krugman και του Joseph Stiglitz. Και οι δύο αυτοί διακεκριμένοι οικονομολόγοι είναι διεθνώς γνωστό ότι δεν επηρεάζονται από το συμφέρον του επικρατούντος συστήματος και εκφράζουν εντελώς αντικειμενικά τις απόψεις τους, και μακριά από σκοπιμότητες. Για τον λόγο αυτόν οι απόψεις τους γίνονται σεβαστές από όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις, εφόσον βέβαια οι κυβερνήσεις είναι αδέσμευτες και δεν υπακούουν στα κελεύσματα των οικονομικά ισχυρών.

Ο Paul Krugman γράφει στο περιοδικό του ΔΝΤ ότι κορυφαίο πρόβλημα των ανεπτυγμένων οικονομικά χωρών είναι η ανεπαρκής ζήτηση αγαθών και υπηρεσιών. Αυτή είναι που δημιουργεί τον περιορισμό της παραγωγής και την αύξηση της ανεργίας. Με λίγα λόγια, η ανεπαρκής ζήτηση ανοίγει την πόρτα για την είσοδο της οικονομίας σε ύφεση καθώς δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο (μείωση των εισοδημάτων, πτώση της παραγωγής και της ανάπτυξης και εξαθλίωση του λαού). Το βιοτικό του επίπεδο παθαίνει σημαντική καθίζηση. Όπως μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κανείς από τα γραφόμενα από τον διακεκριμένο αυτόν επιστήμονα, το συμπέρασμα είναι ότι στις οικονομίες που δεν υπάρχει επαρκής και ικανοποιητική ζήτηση δεν μπορεί να υπάρξει και ανάπτυξη. Θα συνιστούσαμε και στον δικό μας πρωθυπουργό, τον κ. Σαμαρά, να παρακολουθεί τις γνώμες διακεκριμένων οικονομολόγων που δεν επηρεάζονται από το σύστημα. Αυτά που είπε ο Paul Krugman φωτογραφίζουν ακριβώς τα όσα συνέβησαν την τελευταία 5ετία στη χώρα μας. Και το πιο λυπηρό είναι ότι και ο κ. Σαμαράς, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την πρωθυπουργία μέχρι σήμερα, μιλάει για ανάπτυξη. Δείχνει να μην έχει αφομοιώσει βασικές αρχές της οικονομικής πολιτικής ή και εν ονόματι της διατήρησης της εξουσίας ανέχτηκε καταστάσεις καταστροφικές για την οικονομία μας. Και θα έπρεπε τώρα, με την ευκαιρία της προεκλογικής περιόδου, να δείξει μεταμέλεια για το δράμα του ελληνικού λαού και όχι να διατυμπανίζει τις «επιτυχίες» του για την τάχα εθνοσωτήρια πολιτική που ακολούθησε.

Ο οικονομολόγος καθηγητής και νομπελίστας Joseph Stiglitz γράφει στο περιοδικό του ΔΝΤ ότι η μορφή της οικονομίας πρέπει να λειτουργεί για το σύνολο και όχι μόνο για τους πλουσίους. Και όπου δεν συμβαίνει αυτό, αποτελεί βασικό αίτιο κοινωνικών αναταραχών. Στην Ελλάδα έχει έρθει κατ’ επανάληψη τα προηγούμενα χρόνια, δεδομένου ότι ήταν ένας άτυπος σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου. Θεωρείται οικονομολόγος με σοσιαλιστικές ιδέες, όχι όμως ακραίες. Και ο Γ. Παπανδρέου, ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, τον χρησιμοποιούσε σαν βιτρίνα, για να πείθει ότι και αυτός είναι σοσιαλιστής. Και αυτό το παιχνίδι του συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, που ίδρυσε το κόμμα του για να μας πείσει ότι είναι δημοκρατικός και σοσιαλιστής. Ο Joseph Stiglitz μας λέει ότι είναι μεγάλη αδυναμία της οικονομίας (και εννοεί ασφαλώς της οικονομικής πολιτικής) να λειτουργεί μόνο για τους πλουσίους. Ακριβώς αυτή είναι η μεγάλη αδυναμία του συστήματος. Η άδικη και απάνθρωπη διανομή του εισοδήματος. Το σύστημα αγωνίζεται να αφαιρεί εισόδημα από το 90% του εργαζόμενου λαού και να το δίνει στο 10% για να δημιουργεί πάμπλουτους, που αποκτούν εκτός από οικονομική δύναμη και πολιτική. Και αυτοί οι κύριοι που δεν έχουν μέσα τους ίχνος δικαιοσύνης και ανθρωπιάς, αναλαβαίνουν τις τύχες των λαών. Να γιατί η αδικία και η εκμετάλλευση βασιλεύουν σε όλον τον πλανήτη. Έχουμε τη γνώμη ότι ο σπουδαίος αυτός οικονομολόγος είχε υπόψη του και την πολιτική που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα τα τελευταία πέντε χρόνια και έμμεσα καυτηρίασε την πολιτική της «τρόικας» και του ΔΝΤ και των ελληνικών κυβερνήσεων της τελευταίας 5ετίας. Πράγματι το έργο που θέλει να ολοκληρώσει ο κ. Σαμαράς και η κυβέρνησή του είναι ακριβώς αυτό. Δηλαδή, να υπάρχουν και στην Ελλάδα το 10% των υπερπλουσίων και το 90% του πληθυσμού να δουλεύει για τον αδικαιολόγητο πλουτισμό τους. Οι κυβερνήσεις που βρέθηκαν στην εξουσία από το 2010 μέχρι σήμερα υπηρέτησαν ακριβώς τους σκοπούς που έχει θέσει το σύστημα. Δηλαδή τη μείωση της ζήτησης και την εξαθλίωση του 90% του λαού με τα κουρέματα των εισοδημάτων και την υπερφορολόγηση. Να γιατί δεν μπόρεσε να ανακάμψει η ελληνική οικονομία. Αυτά που χρόνια μας λένε οι κυβερνώντες ότι θα τα πετύχουμε γρήγορα.

Εκείνο όμως που είναι το πλέον δυσάρεστο είναι ότι και η Ευρωζώνη ακολουθεί την ίδια πολιτική. Με τη λιτότητα προκαλεί τη μείωση της ζήτησης αγαθών και υπηρεσιών και με τη νομισματική πολιτική που ακολουθεί ευνοεί τον υπερπλουτισμό των πλουσίων. Δηλαδή το 90% του λαού να υποφέρει και το 10% να πλουτίζει χωρίς όρια. Και για τον λόγο αυτό μπορούμε να πούμε ότι η Ευρωζώνη οικοδομήθηκε στην άμμο και όχι στο στερεό έδαφος της λαϊκής υποστήριξης. Επομένως δεν μπορούμε να μιλάμε για μακροημέρευση της Ευρωζώνης. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις η διάλυσή της είναι θέμα χρόνου, εκτός εάν οι ιθύνοντες αποκτήσουν σύνεση και σωφροσύνη και ακολουθήσουν πολιτική εξυπηρέτησης του συνόλου των πολιτών της και όχι μιας μικρής μερίδας που ευνοείται.

Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα οδηγούν σε μια μεταβολή, και μάλιστα σημαντική, του πολιτικού χάρτη. Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, θα ανατρέψουν τη σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία. Όλες οι δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης δείχνουν σταθερό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ. Μια σημαντική αλλαγή είναι αυτή, που θα σημάνει πολλά για την Ελλάδα. Την απώλεια της πρωτιάς στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος από τα δεξιά κόμματα. Σ’ αυτές τις εκλογές κατεβαίνουν και νεοφώτιστα κόμματα. Όπως για παράδειγμα έχουμε το κόμμα του Γ. Παπανδρέου των Δημοκρατών – Σοσιαλιστών.

Οι εδώ παράγοντες υποστηρικτές του συστήματος θέλησαν να δημιουργήσουν ανάχωμα για να παρεμποδίσουν την εισροή ψηφοφόρων στον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι δημιουργήθηκε το Ποτάμι. Αλλά το Ποτάμι αποδείχθηκε ότι ήταν απλά ρυάκι, που δεν μπόρεσε να ανακόψει το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ. Και τώρα επιστρατεύτηκε ο Γ. Παπανδρέου στην προσπάθεια να συσπειρώσει αυτούς που εγκατέλειψαν το παλαιό ακμαίο ΠΑΣΟΚ και έχουν αποφασίσει να στηρίξουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτό βέβαια διχοτομεί το ΠΑΣΟΚ και το πιθανότερο είναι ο κ. Βενιζέλος να μην μπορέσει να μπει στη νέα Βουλή. Η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη θα κατέβει αυτοτελώς μαζί με τους Πράσινους στις εκλογές, και αυτό ακριβώς είναι μια προσφορά στον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί το πιθανότερο είναι η ΔΗΜΑΡ να μη συγκεντρώσει το 3%. Και τούτο γιατί, σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο, το πρώτο κόμμα ευνοείται από τα μικρά αυτά κόμματα που δεν μπαίνουν στη Βουλή.

Όλα όσα είπαμε παραπάνω αποδεικνύουν πόσο εσφαλμένη ήταν η πολιτική που ακολούθησε η «τρόικα» στο πρόβλημα της Ελλάδος και πόσο εγκληματική ήταν σε βάρος του ελληνικού λαού η ανοχή που έδειξαν οι κυβερνήσεις απέναντι στις απαιτήσεις των δανειστών μας. Έπρεπε να δείξουν περισσότερο αξιοπρεπή συμπεριφορά.