Χαμένη η Ελλάδα σ’ όλα τα μέτωπα με υπουργό Εξωτερικών τον Ευ. Βενιζέλο
*Η παρουσία του Β. Βενιζέλου στο νεοκλασικό της Β. Σοφίας ήταν μια αρνητικότατη παρένθεση στην ιστορία της εξωτερικής πολιτικής, καθώς ο κ. Βενιζέλος αντιμετώπιζε κρίσιμα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής με τους δικούς του παραμορφωτικούς φακούς, θεωρώντας ως γεγονός αυτό που ήταν η δική του επιθυμία, μιλώντας περισσότερο, παρά ακούγοντας τους συνομιλητές του… Με έναν απίθανο βολονταρισμό, που αποτελεί τη μεγαλύτερη παγίδα στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής.
*Πότε νομίζοντας ότι έλυσε το πρόβλημα με τη Συμφωνία για την οριοθέτηση Θαλασσίων Ζωνών με την Αλβανία, προσφέροντας έτσι στήριξη στον ομοϊδεάτη του Έντι Ράμα. Πότε κάνοντας διπλωματικές ακροβασίες με το Κυπριακό, άλλοτε νομίζοντας ότι τούμπαρε τον Τσαβούσογλου και τον Νταβούτογλου…
Τα αποτελέσματα είναι προφανή: Με την Αλβανία δεν έγινε απολύτως κανένα βήμα για τη Συμφωνία των Θαλασσίων Ζωνών ενώ αντιθέτως διευκολύνθηκε πλήρως η ενταξιακή διαδικασία των Τιράνων στην ΕΕ. Η Ελλάδα αφόπλισε το μοναδικό όπλο που διέθετε προκειμένου να πιέσει τα Τίρανα να εγκαταλείψουν το όραμα της Μεγάλης Αλβανίας, να αποκαταστήσουν πλήρως τα δικαιώματα της ελληνικής εθνικής μειονότητας και φυσικά, σε μια ουσιαστική κίνηση σεβασμού του διεθνούς δικαίου και των αρχών της καλής γειτονίας, να εφαρμόσουν τη Συμφωνία για την οριοθέτηση των Θαλασσίων Ζωνών.
*Για το Κυπριακό απλώς να αναφέρουμε το πρώτο μεγάλο λάθος, της αποδοχής, δηλαδή, της διαδικασίας των χιαστί συναντήσεων Αθήνας και Άγκυρας με τους διαπραγματευτές Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, που άνοιγε τον δρόμο για την περιθωριοποίηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την εξίσωσή της με την τουρκοκυπριακή κοινότητα.
Μετά ακολούθησε η περίοδος που ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός εξωτερικών τα ήξερε «όλα» για το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά.
*Τότε ήταν που άρχισαν οι αυτοσχεδιασμοί, με τις παράξενες «μεσολαβήσεις» προς την Άγκυρα, με τις ιδέες ότι οι Τούρκοι άρχισαν να κινούνται στο θέμα των διερευνητικών επαφών για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, ότι άρχισαν να σκέφτονται φόρμουλες για την αποκλιμάκωση της έντασης στην Κύπρο και άλλα τέτοια, τα οποία απλώς βοήθησαν τον κ. Νταβούτογλου να εξωραΐσει το προφίλ της κυβέρνησής του και να δώσει την εικόνα της χώρας που δεν έχει προβλήματα ούτε με τον παραδοσιακό «αντίπαλό» της, την Ελλάδα.
Έτσι είδαμε την Ελλάδα να είναι απούσα στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής και στο Συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών, όταν ακόμη και πιστοί φίλοι της Τουρκίας εξέφραζαν την αντίθεσή τους με την εν λευκώ ανάπτυξη των ευρωτουρκικών σχέσεων…
*Και μάλιστα ήταν η ελληνική κυβέρνηση, που, με ευθύνη όχι μόνο του Β. Βενιζέλου αλλά και του Αντ. Σαμαρά, δέχθηκε να συνεδριάσει το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας στην Αθήνα και να υποδεχθεί τον Νταβούτογλου και το υπουργικό κλιμάκιο από δέκα υπουργούς, την ώρα που το «Barbaros» γάζωνε την κυπριακή ΑΟΖ, στην πιο απροκάλυπτη και βάναυση παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου μετά την εισβολή του 1974…
*Ήταν μια χρονιά που η Ελλάδα, μη έχοντας επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής έναν υπουργό αποκλειστικής απασχόλησης, βρέθηκε να είναι απούσα στο μεγάλο παιγνίδι της Μέσης Ανατολής, εκεί που έχει παραδοσιακά ρόλο λόγω της ύπαρξης ομογενών αλλά και του χριστιανικού πληθυσμού στη Σύρια.
*Ακόμη και εκείνες οι προσπάθειες προς την Αίγυπτο και το Ισραήλ έμειναν ημιτελείς και χωρίς συνέχεια, με κίνδυνο να ξεμείνουμε στο επίπεδο των καλών προθέσεων… Και ειδικά στην περίπτωση της Αιγύπτου αποδείχθηκε ότι οι ευκαιρίες μία φορά μόνο παρουσιάζονται και δεν μπορεί να αφήνονται ανεκμετάλλευτες…
*Σε ό,τι αφορά τα Βαλκάνια, το κενό που άφησε η συρρικνωμένη πολιτική και οικονομική επιρροή της Ελλάδας καλύφθηκε σύντομα από την ίδια την Τουρκία, η οποία βρήκε το πιο πρόσφορο έδαφος για την εφαρμογή της νεοθωμανικής πολιτικής της. Μια πολιτική που εφαρμόζει με τις παρεμβάσεις της στη Θράκη αλλά και με αιχμή τα οθωμανικά μνημεία στη χώρα μας…
*Αυτός ο μικρός και σύντομος απολογισμός δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τη λογική πως ό,τι κι αν ακολουθήσει μετά το πέρασμα του Β. Βενιζέλου και των μνημονιακών κυβερνήσεων για την εξωτερική πολιτική θα είναι εκ προοιμίου καλύτερο.
Σε δύο γραμμές ο ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει πολλά αρνητικά, αρνητικότατα, δείγματα γραφής σε κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής, παρά τις γενικά θετικές τοποθετήσεις του προέδρου του Αλ. Τσίπρα.
Οι θολές «διεθνιστικές» αντιλήψεις, οι λογικές «όλοι οι λαοί είμαστε αδέλφια» κ.λπ., οι αρρωστημένες παλαιομαρξιστικές αντιλήψεις που αντιλαμβάνονται το ΝΑΤΟ ως «ιμπεριαλιστικό» μηχανισμό και την Ευρωπαϊκή Ένωση ως «εργαλείο των μονοπωλίων», είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες και μπορεί να αποδειχθούν οδυνηρές για τη χώρα.
*Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει το προσωπικό, αρκετοί εξ αυτών με παρουσία, μάλιστα, στο υπουργείο Εξωτερικών, που μπορούν να συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός πατριωτικού εθνικού πλαισίου εξωτερικής πολιτικής, χωρίς ιδεολογικές προκαταλήψεις και αγκυλώσεις που διάφορες συνιστώσες επιχειρούν να επιβάλλουν στην ηγετική ομάδα του. Δεν υπάρχει πλέον χρόνος, τα ψέματα τελείωσαν και μπορεί μεν η προεκλογική περίοδος να επικεντρωθεί στο θέμα της οικονομίας, αλλά τα ερωτήματα για την εξωτερική πολιτική θα είναι εδώ και θα τεθούν προς όλους…
*Μέσα σε όλα βρέθηκε και ο σκοπιανός πρωθυπουργός Ν. Γκρούεφσκι να μας κάνει… πλάκα.
Σε ένα από τα πρωτοχρονιάτικα μηνύματά του ο κ. Γκρούεφσκι εκτίμησε ότι όλοι στη διεθνή κοινότητα καταλαβαίνουν το δίκιο της χώρας του, αλλά είναι η οικονομική κρίση της Ελλάδας που απειλεί το ευρώ και γι’ αυτό ακριβώς υπάρχει η «ανοχή» για την Ελλάδα. Και το συμπέρασμά του είναι ότι με ευθύνη της Ελλάδας δεν υπάρχουν προσδοκίες για συγκεκριμένη κίνηση ή πρωτοβουλία για τη λύση του θέματος της ονομασίας.
Ο εξωφρενικός
[email protected]