Προεκλογικοί προβληματισμοί
Συμφωνούν όλοι ότι η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά είναι και πολιτική και θεσμική, με την έννοια υπολειτουργίας των θεσμών.
Όλοι, δε, συμφωνούσαν πριν από 4-5 χρόνια ότι έπρεπε να γίνει μια τολμηρή συνταγματική αναθεώρηση για να αποκτήσουν ουσιαστικό περιεχόμενο οι θεσμοί.
Με βάση αυτό το σκεπτικό θα έπρεπε όλες οι πολιτικές δυνάμεις να έχουν αποκρυσταλλώσει τις θέσεις τους προκειμένου να ξεκινήσει η νέα διαδικασία αμέσως μόλις συμπληρωνόταν η πενταετία από την προηγούμενη αναθεώρηση … Αποδείχθηκε όμως ότι όλα αυτά ήταν προσχηματικά διότι τον Μάιο του 2013 συμπληρώθηκε πενταετία από την προηγούμενη συνταγματική αναθεώρηση και μπορούσε να ξεκινήσει από τότε έγκαιρα η διαδικασία για αναθεώρηση του Συντάγματος, αλλά το γεγονός αυτό μάλλον το ξέχασαν όλοι (παρότι ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς είχε διατυπώσει στο παρελθόν πολύ αξιοπρόσεκτες προτάσεις και θα μπορούσε με αυτόν τον τρόπο να αλλάξει και την πολιτική ατζέντα…)
Συνεστήθη, βέβαια, το φθινόπωρο του 2014 επιτροπή της Βουλής για αναθεώρηση του Συντάγματος, αλλά ήταν πολύ αργά, διότι με την προκήρυξη εκλογών η διαδικασία μπορεί να ξεκινήσει από τη νέα Βουλή (αν υπάρχει βούληση) και μπορεί να ολοκληρωθεί στη μεθεπόμενη Βουλή…
Η ευθύνη για την καθυστέρηση έναρξης της σχετικής διαδικασίας, επομένως, βαρύνει όλο τον πολιτικό κόσμο ενώ δημιουργείται η υποψία ότι η καθυστέρηση ήταν σκόπιμη, πιθανόν γιατί κάποιοι φοβούνταν ότι με το κλίμα που υπάρχει τώρα στην κοινή γνώμη, αν ξεκινούσε έγκαιρα η διαδικασία, θα αναγκάζονταν να προχωρήσουν σε τολμηρή αναθεώρηση του Συντάγματος.
Ωστόσο κάποιοι μάλλον δεν επιθυμούν τη συνταγματική αναθεώρηση για να μπορούν και στο μέλλον να διορίζουν την ηγεσία της δικαιοσύνης, να μένουν ατιμώρητοι -μέσω της σύντομης παραγραφής- επίορκοι πολιτικοί, να είναι υποβαθμισμένο το Κοινοβούλιο κ.λπ.
Επιπρόσθετα επισημαίνω ότι οδηγούμαστε σε πρόωρες εκλογές σε κλίμα πόλωσης, αλλά οι πολίτες αισθάνονται να βρίσκονται σε αδιέξοδο: Δεν βλέπουν αντιπαράθεση ουσίας επί προγραμμάτων, αλλά συνθήματα και κραυγές για εσωτερική κατανάλωση που δημιουργούν μεγαλύτερη φοβία κι ανασφάλεια στους πολίτες… Οι πολίτες θέλουν και περιμένουν από τα κόμματα να πουν χειροπιαστά πως θα έχουμε 25-30 εκατ. τουρίστες υψηλού επιπέδου ετησίως, ότι τα 14 δισ. ευρώ ετησίως από την εμπορική ναυτιλία θα γίνουν 20, ότι στον αγροτικό τομέα θα γίνει αναδιάρθρωση καλλιεργειών με πραγματική παραγωγή και εξαγωγικό χαρακτήρα, ότι θα προσελκύσουμε καινοτόμες επενδύσεις υψηλής τεχνολογίας, ότι θα αξιοποιήσουμε τον ορυκτό πλούτο της χώρας, ότι θα στελεχώνεται αξιοκρατικά το Δημόσιο, ότι θα βελτιωθεί η καθημερινότητα του πολίτη κ.λπ. Δηλαδή με ποιον τρόπο θα ανακάμψει η χώρα.
Δυστυχώς δεν υπάρχει αντιπαράθεση προγραμμάτων, αλλά κραυγές χωρίς περιεχόμενο. Αναμφίβολα αυτή η κατάσταση διώχνει από τον χώρο της πολιτικής τις υγιείς δυνάμεις και επιτρέπει στην οικογενειοκρατία να επεκτείνεται και να έχουμε ουσιαστικά μεταβίβαση βουλευτικών εδρών σε ανεπάγγελτους γόνους, των οποίων η εκλογή εξασφαλίζεται με κατάλληλη σύνθεση ψηφοδελτίων, γι’ αυτό και μεγάλο μέρος των πολιτών αισθάνεται δυσφορία αφού νιώθει ότι εγκλωβίζεται σε διαδικασία και ψήφο διαιώνισης του συστήματος.
Αφοσιωμένοι στον μικρόκοσμο της μικροπολιτικής, οι πολιτικοί μας (με κάποιες εξαιρέσεις) δεν παρακολουθούν τις γεωπολιτικές εξελίξεις, δεν βλέπουν τα σύννεφα που βαραίνουν στον ορίζοντα, δεν ακούν τη «μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων», δεν δημιουργούν προϋποθέσεις νέας προοπτικής και γι’ αυτό, όπως έλεγε ο Σεφέρης: «…στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε» ως χώρα.