Διά χειρός…
… του Άλκη Ρήγου από το άρθρο του στην «Αυγή» με τίτλο «Η επιστροφή της Αριστεράς»:
Να σπάσουμε τις αλυσίδες που έχουν ριζώσει στο μυαλό μας…
«Δεν αρκεί ο καθένας μας να δρα μόνο όταν η βαρβαρότητα αγκαλιάζει τον δικό του εργασιακό χώρο, αδιαφορώντας για όλα τα άλλα που συντελούνται καθημερινά γύρω του. Η χώρα μας βιώνει μια βαθιά ανθρωπιστική κρίση, δεν υπάρχουν πια απέναντί της προσωποκεντρικές επιλογές, ούτε αρκούν μάχες οπισθοφυλακών, όσο αναγκαίες και αν είναι. Χρειάζεται να υπερβούμε τον καλλιεργούμενο φόβο, την διάχυτη δήθεν ματαιότητα κάθε αγώνα, τα άλλοθι της απραξίας μας, να συγκρουστούμε ακόμη και με τα βαρίδια που κουβαλάμε από το χθες, να σπάσουμε τις αλυσίδες που ανεπαίσθητα, σιγά σιγά, έχουν ριζώσει στο μυαλό μας και μας εμποδίζουν να σκεφτούμε, να δούμε, να ονειρευτούμε, να αισθανθούμε…
Όλα αυτά είναι απαραίτητα, αν πραγματικά επιδιώκουμε αυτή η «επιστροφή» της Αριστεράς στο κέντρο της πολιτικής σκηνής να δημιουργήσει όρους πολιτικής και πολιτιστικής ηγεμονίας στο κοινωνικό γίγνεσθαι, με την Γκραμσιανή έννοια του όρου. Να δημιουργήσουμε πρωταρχικά μεταξύ μας προϋποθέσεις μιας κοινής ιδεολογικο-πολιτικής και πολιτισμικής ζωής, ως απαραίτητο όρο ενάντια στην γύρω κατήφεια. Δηλαδή όρους αληθινής συντροφικότητας και ενθουσιασμού για κοινή δράση, προς μια νέα σχέση με την πολιτική, για την ανασυγκρότηση της χώρας με περιβαλλοντικούς όρους, με σεβασμό στη διαφορετικότητα και την αξιοπρέπεια όλων όσων ζουν σ’ αυτή τη χώρα».
… του Κώστα Καλλίτση από την ανάλυσή του στην «Καθημερινή» με τίτλο: «Η Ευρώπη δεν είναι μπαμπούλας»:
Φύλλο συκής…
«Η Ευρώπη ούτε να ”τιμωρήσει” την Ελλάδα ούτε να την καταστήσει ”παράδειγμα προς αποφυγή” επιθυμεί. Τη θέλει μαζί της, στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Ούτε για την Ελλάδα το 2015 είναι 2012. Σε συνθήκες σκληρής κρίσης, οι συμμορίες της δραχμής έχουν ηττηθεί κατά κράτος. Το 2012 υπήρχε ένα ισχυρό δημαγωγικό ρεύμα που διακινδύνευε τη θέση της στην Ευρωζώνη. Τώρα, αντιθέτως, υπάρχει μια τόσο ισχυρή ευρωπαϊκή λαϊκή πλειοψηφία, που αν μια, όποια, ελληνική κυβέρνηση σκεφτόταν την έξοδό μας, θα έπεφτε εντός λίγων ωρών αφότου το σκέφτηκε. Τώρα, όλοι συμφωνούν ότι η θέση της χώρας είναι στην Ευρωζώνη, εθνικό νόμισμα είναι το ευρώ. Ότι πέρασε η εποχή των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, πλέον θα καταρτίζουμε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Όλοι ρητά καταδικάζουν τις μονομερείς ενέργειες κατά των δανειστών και δεσμεύονται ότι θα συνεχίσουν την εξυπηρέτηση του χρέους, διαπραγματευόμενοι μια ευνοϊκότερη ρύθμισή του. Μια νέα ωριμότητα έχει κατακτηθεί.
Η ευρωπαϊκή θέση της χώρας είναι εξαιρετικά σημαντική για να χρησιμοποιείται ευτελώς ως φύλλο συκής σε αδιέξοδες πολιτικές».