Αποχωρούν βυθισμένοι στον «βούρκο»

Ο Αντ. Σαμαράς και το ακροδεξιό επιτελείο του ήδη από τον Σεπτέμβριο διέγνωσαν αυτό το αναπότρεπτο πέρας της εξουσίας τους. Η πρώτη σκέψη «απόδρασης» του Αντ. Σαμαρά διατυπώθηκε τότε με προοπτική να διενεργηθούν αιφνιδιαστικά οι εκλογές τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο, ώστε να μην καταστεί η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ μη διαχειρίσιμη κομματικά και πολιτικά από τη σημερινή ηγετική ομάδα της ΝΔ.

Η δεύτερη απόπειρα «ευπρεπούς» απόδρασης του Αντ. Σαμαρά σηματοδοτήθηκε με την επιλογή του Στ. Δήμα ως υποψηφίου Προέδρου της Δημοκρατίας… Μια «αξιοπρεπής» ήττα στη Βουλή που θα φόρτωνε στον ΣΥΡΙΖΑ την ευθύνη διενέργειας των εκλογών και η αποφυγή να ψηφισθούν τα νέα μνημονιακά μέτρα πριν τις εκλογές αποτελούσαν, και αποτελούν, την ευνοϊκότερη -σύμφωνα με τον ίδιο και το επιτελείο του- δυνατή συγκυρία για να διατηρήσει μετά τις επερχόμενες εκλογές την ηγεσία της ΝΔ.

Οι υποψίες και κατηγορίες που διατυπώνονται εδώ και μήνες για την ύπαρξη μνημονιακού «κουμπαρά», για τις απόπειρες συναλλαγής, εκμαυλισμού και εξαγοράς βουλευτών, «συμπυκνώθηκαν» και προσέλαβαν συγκεκριμένη μορφή μέσα από τις καταγγελίες του βουλευτή των ΑΝΕΛ Π. Χαϊκάλη.

Κάθε νοήμων πολίτης που αντιμετώπισε με αντικειμενικό βλέμμα τις αποκαλύψεις αυτές, που είδε και άκουσε τις συνομιλίες στα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, που ερεύνησε τις αιτιάσεις και τα επιχειρήματα του κατηγορούμενου, μπορεί ασφαλώς να διαμορφώσει γνώμη πέρα από τη χυδαία, ευτελή κυβερνητική προπαγάνδα και επιχειρηματολογία που εγγίζει τα όρια του πολιτικού κρετινισμού.

Για λόγους δεοντολογίας και αντικειμενικής ανάλυσης δεν μπορούμε να δεχθούμε a priori τη συμμετοχή, συνέργεια ή καθοδήγηση τέτοιου είδους διαδικασιών από τον πρωθυπουργό ή από κάποια κυβερνητικά στελέχη.

Τα συμφέροντα «καθορίζουν» για λογαριασμό τους

Σε πολιτικό επίπεδο, όμως, διαπιστώνουμε ότι ενώ ο Αντ. Σαμαράς δρομολογεί την «ευπρεπή» έξοδό του, τα μνημονιακά συμφέροντα, που στηρίζουν εδώ και πέντε χρόνια όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, προσπαθούν λυσσωδώς να τον αποτρέψουν από αυτήν την επιλογή. Γι’ αυτό και φαίνεται να κινούνται σε δύο κατευθύνσεις.

– Η πρώτη αφορά τη διατήρηση ενός μνημονιακού κυβερνητικού σχήματος με το προσωνύμιο «κυβέρνηση εθνικού σκοπού» ακόμα και χωρίς το δίδυμο Αντ. Σαμαρά – Ευ. Βενιζέλου.

– Η δεύτερη κατεύθυνση των μνημονιακών συμφερόντων και της δομής της διαπλοκής κινήθηκε εδώ και καιρό στην προσπάθεια «διασφάλισης» του αριθμού των «180». Αυτή ήταν και η πιο σίγουρη, γι’ αυτούς, επιλογή, που διέθετε μάλιστα «βάθος χρόνου».

Ακόμα κι εάν η συγκυβέρνηση δεν συμμετέχει στο δεύτερο «σκέλος», εντούτοις ασμένως θα αποδεχόταν και θα αποδειχθεί τέτοιου είδους «παρεμβάσεις», αρκεί να μην αναλάβουν τα κόμματα και οι ηγεσίες της το «θανάσιμο», σ’ αυτές τις περιπτώσεις, πολιτικό κόστος.

Συμπέρασμα: Τα συστημικά – μνημονιακά συμφέροντα και οι φορείς της διαπλοκής έχουν αυτονομηθεί και δίνουν τη δική τους «ιστορική αναμέτρηση» με την κοινωνία και τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Σε κάποιες περιπτώσεις οι στόχοι και οι μεθοδεύσεις των συμφερόντων αυτών συμπίπτουν, σε άλλες επικαλύπτονται μερικώς με τους στόχους και τις προσωπικές επιδιώξεις των ηγεσιών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Ένα είναι όμως βέβαιο: Ότι τα μνημονιακά οικονομικά συμφέροντα και η διαπλοκή ΤΟΥΣ ΤΡΑΒΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΝΙΚΙ, τους χρησιμοποιούν για να ικανοποιήσουν τους δικούς τους ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ και συμφέροντα.

Είναι προφανές ότι οι καταγγελίες του Π. Χαϊκάλη και των ΑΝΕΛ αποτελούν τη χαριστική βολή για την «επιχείρηση» εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και παράλληλα αποκαλύπτουν το κλίμα του ζόφου, της πολιτικής σήψης, της πλήρους απο-ηθικοποίησης της πολιτικής μας ζωής.

Το χειρότερο: Η συγκυβέρνηση δεν θέλησε να διαχωρίσει τη θέση της -έστω και προσχηματικά- από τις καταγγελίες αυτές. Αντίθετα πήρε η ίδια τη θέση του, υπό κατηγορία, Γ. Αποστολόπουλου και επιδόθηκε σε μια ευτελή επίθεση λασπολογίας κατά του Π. Χαϊκάλη, των ΑΝΕΛ και φυσικά… κατά του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι ενδεικτικό μάλιστα ότι οι ίδιοι οι κυβερνητικοί μηχανισμοί (ιδεολογικοί και κατασταλτικοί) «προσαρμόσθηκαν» άμεσα στις κυβερνητικές ανάγκες… Φαίνεται μάλιστα ότι κάποιος «ενημερωμένος» από τις δικαστικές ή τις αστυνομικές αρχές ειδοποίησε εγκαίρως τον Γ. Αποστολόπουλο να μην πραγματοποιήσει το τρίτο κρίσιμο ραντεβού (το «ΠΑΡΟΝ», 21.12.2014). Ακόμα και στο εσωτερικό των κατασταλτικών μηχανισμών υπάρχουν, όπως βλέπουμε, αντιθέσεις…

Όσες προσπάθειες κι αν κάνουν οι μηχανισμοί της συγκυβέρνησης και των μνημονιακών συμφερόντων, το πλήγμα στην ήδη καταρρέουσα -και εν αποδρομή τελούσα- κυβέρνηση είναι καταλυτικό.

Ο Αντ. Σαμαράς σχεδίαζε την έξοδό του «θυσιάζοντας» τον Στ. Δήμα… Τώρα είναι υποχρεωμένος να «κουβαλήσει» όχι μόνο την ευθύνη της ήττας της Προεδρικής εκλογής αλλά και τον πολιτικό ζόφο, το «πολιτικό φορτίο» των καταγγελιών για την απόπειρα εξαγοράς βουλευτών…

Όσο για τον άλλο «εταίρο», το ΠΑΣΟΚ, αφού σε πρώτη φάση τήρησε τα προσχήματα της αντικειμενικής αντιμετώπισης των καταγγελιών του Π. Χαϊκάλη, στη συνέχεια «φρόντισε» να ταυτισθεί με τη λασπολογία και την ευτέλεια της Νέας Δημοκρατίας. Άξιος ο μισθός του Ευ. Βενιζέλου, που οδηγεί το -εναπομείναν- ΠΑΣΟΚ στον γκρεμό, βλέποντας ταυτόχρονα το «φάντασμα» του Γ. Παπανδρέου να «ζωντανεύει», να προχωρεί με ταχύτητα στην ίδρυση κόμματος, δίνοντάς του με τον τρόπο αυτό το τελειωτικό χτύπημα.