Πρώτη ψηφοφορία – τελευταίος ασπασμός…
Το αποτέλεσμα της πρώτης ψηφοφορίας για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας συνιστά μια διπλή πολιτική ήττα για τη συγκυβέρνηση και τα συμφέροντα που τη στηρίζουν.
– Κατά πρώτον αποδεικνύεται ότι η σημερινή συγκυβέρνηση αποτελεί μια εξουσία εν αποδρομή, θεωρείται «τελειωμένη» ακόμα και από εκείνους που επιθυμούν να τη στηρίξουν με κάθε τρόπο.
– Ταυτόχρονα αποδείχθηκε ατελέσφορη η συντονισμένη εκστρατεία τρομοκράτησης του ελληνικού λαού, που προωθήθηκε τόσο από τα επιτελεία των Βρυξελλών και του Βερολίνου όσο και από τους εγχώριους θλιβερούς εντολοδόχους τους. Οι απροκάλυπτες παρεμβάσεις των Γιούνκερ, Σόιμπλε, Μοσκοβισί, οι επιχειρήσεις εκφοβισμού, τρομοκράτησης και οι εκβιασμοί -που εξαπολύονται κατά κύματα- εκφράζουν και καταδεικνύουν στην πραγματικότητα τον δικό τους φόβο, τη δική τους ανησυχία, γιατί συνειδητοποιούν τώρα ότι η εποχή των πολιτικών εντολοδόχων του Μνημονίου, η εποχή των πολιτικών και κομματικών υποχείριών τους τελειώνει οριστικά…
Σε μια Βουλή, της οποίας έχει πληγεί σοβαρά το κύρος και η αξιοπιστία, όπου απαξιώνονται καθημερινά οι κομματικοί και κοινοβουλευτικοί θεσμοί, εμφανίζονται τα αποτελέσματα μιας ιστορικής αναμέτρησης που διεξάγεται σε ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο. Στο σκοτεινό παρασκήνιο εξωπολιτικοί παράγοντες, κυρίαρχα μνημονιακά συμφέροντα επιχειρούν να χειραγωγήσουν βουλευτές, να αποδυναμώσουν, να ενσωματώσουν ή και να διαλύσουν κόμματα που δεν «συμμορφώνονται» προς τις μνημονιακές προτεραιότητες.
Απέναντι στο πλέγμα των συμφερόντων αυτών βρίσκεται η κοινωνική αντίδραση, η δυναμική μιας κοινωνίας που παίρνει τις τύχες της στα χέρια της. Αυτός ακριβώς είναι και ο απόλυτος φόβος που διακατέχει τα συμφέροντα αυτά. Είναι ο φόβος της λαϊκής κρίσης, της λαϊκής ψήφου που ακυρώνει και απενεργοποιεί τις μεθοδεύσεις, τις συναλλαγές, τους εκβιασμούς και τους εκμαυλισμούς, που αποτελούν το τελευταίο καταφύγιο των μνημονιακών συμφερόντων προκειμένου να παρατείνουν την επιβίωση των εντολοδόχων τους.
Ας μην αυταπατώμεθα: Εάν δεν υπήρχε αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση της οριστικής αλλαγής των κοινωνικών συσχετισμών, εάν δεν υπήρχε ο φόβος της λαϊκής οργής και της λαϊκής τιμωρίας, τότε ο αριθμητικός συσχετισμός της πρώτης ψηφοφορίας στη Βουλή για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας θα ήταν διαφορετικός…
Δεν ψηφίζουν τους «τελειωμένους»
Πράγματι, τα επιτελεία της συγκυβέρνησης είχαν καθορίσει δύο κύριους στόχους. Ο πρώτος προσδιόριζε τον αριθμό των ψήφων στους 164-165, στους οποίους μάλιστα συμπεριλάμβανε τους δύο «αποκαθαρμένους» στο κυβερνητικό «πλυντήριο» χρυσαυγίτες βουλευτές. Ο δεύτερος στόχος ήταν ο ισχυρός διεμβολισμός και η «ρευστοποίηση» της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝΕΛ -με επόμενο βήμα τη διάλυσή τους-, με σκοπό η ανάδειξη του νέου μνημονιακού Προέδρου να αποκτήσει ευρύτερο πολιτικοϊδεολογικό χαρακτήρα και επιπλέον αντιμνημονιακή «νομιμοποίηση».
Απέτυχε και στους δύο στόχους του το «δίδυμο» Αντ. Σαμαρά – Ευ. Βενιζέλου. Η συνειδητοποίηση της οριστικής αποτυχίας των επιλογών της συγκυβέρνησης εμπόδισε ακόμα και τη μικρή ομάδα των δεδηλωμένων «προθύμων» να «εκδηλωθεί» υπέρ του Στ. Δήμα κατά την πρώτη ψηφοφορία. Κάποιοι, όπως ο κ. Μελάς, «προθυμοποιούνται» κατά δόσεις ή κατά ποσοστά «προθυμίας», κάποιοι άλλοι αναζητούν άλλοθι, ψάχνουν για δικαιολογίες, ζητώντας από τον Αντ. Σαμαρά να δεχθεί σύντομα εκλογές ή κυβέρνηση «εθνικού σκοπού» και να αποχωρήσει…
Σαμαράς: Εκλογές ή αποκαθήλωση
Στην πράξη ο Αντ. Σαμαράς δεν έχει άλλη λύση παρά την προκήρυξη εκλογών αμέσως μετά το -αποτυχημένο- αποτέλεσμα της τρίτης ψηφοφορίας. Τυχόν αποδοχή της πρότασης για συγκρότηση μιας κυβέρνησης τύπου Παπαδήμου θα σηματοδοτούσε τον άμεσο πολιτικό του «θάνατο». Ήδη η «οικογένεια» Μητσοτάκη εμφανίσθηκε δυναμικά στο προσκήνιο προετοιμάζοντας το σκηνικό της «επόμενης ημέρας», δηλαδή τη διαδοχή του Αντ. Σαμαρά.
Ο ίδιος ο Αντ. Σαμαράς και το επιτελείο του επιχειρούν το «άλμα στο κενό». Ο Στ. Δήμας αποτέλεσε μια συνειδητή επιλογή ήττας με σκοπό τη συσπείρωση της παράταξης στο πρόσωπο του Αντ. Σαμαρά, ώστε στην περίπτωση μιας «διαχειρίσιμης έκτασης» ήττας στις εκλογές να παραμείνει ο Αντ. Σαμαράς στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Ο νέος «παρηγορητικός μύθος» που διαμορφώνεται από το ακροδεξιό επιτελείο της ΝΔ στηρίζεται στο επιχείρημα της «αριστερής παρένθεσης» του ΣΥΡΙΖΑ…
Όμως όλα αυτά δεν αποτελούν παρά ψευδαισθήσεις που ανάγονται στο πεδίο της κοινωνικοπολιτικής ψυχολογίας. Ο Αντ. Σαμαράς δεν θα βγει απλώς ηττημένος από την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση, αλλά θα αξιολογηθεί και από την ίδια την παράταξή του ως πλήρης και αποτυχημένος. Όχι μόνο επειδή απέτυχε στο επίπεδο της διακυβέρνησης, αλλά κυρίως γιατί οδήγησε τη ΝΔ σε συρρίκνωση, την απομάκρυνε από την φιλελεύθερη – αστική της βάση και τις παραδοσιακές της αρχές και την κατέστησε πολιτικοϊδεολογικό «όμηρο» μιας ακροδεξιάς νεο-χουντικής ομάδας που διαχειρίζεται σήμερα τις τύχες της άλλοτε κραταιάς φιλελεύθερης συντηρητικής παράταξης.
Ήδη ο Αντ. Σαμαράς δεν αποτελεί σήμερα στην πράξη παρά έναν «υπηρεσιακό πρωθυπουργό», που επιδίδεται σε μια απέλπιδα μάχη οπισθοφυλακών προκειμένου να διασφαλίσει την προσωπική του επιβίωση. Η προσχηματική -όπως αποδείχθηκε- αντιμνημονιακή του επιλογή κατά την πρώτη περίοδο της ηγεσίας του στη ΝΔ μετατράπηκε άρδην σε έναν ακραίο και ευτελή μνημονιακό τυχοδιωκτισμό που όχι μόνο συνέχισε το καταστροφικό έργο του Γ. Παπανδρέου, αλλά οδήγησε τη χώρα, την οικονομία και την ελληνική κοινωνία στα ακραία όρια επιβίωσής τους.
Ας μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις: Η στρατηγική των μνημονιακών συμφερόντων, οι επιλογές των πολιτικών και κομματικών εντολοδόχων τους δεν έχουν αλλάξει. Ο εκφοβισμός, η τρομοκράτηση των πολιτών, η κινδυνολογία, οι εκφοβισμοί, θα αποτελέσουν καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο το κυρίαρχο «πολιτικό επιχείρημα» των μνημονιακών δυνάμεων. Όμως η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω. Η κοινωνία έχει πάρει τις αποφάσεις της. Γνωρίζει ότι μόνο η δική της πλειοψηφιακή δυναμική, μόνο η δική της δυναμική παρέμβαση μπορεί να επαναπροσδιορίσει τους συσχετισμούς και να επιτρέψει σε μια νέα κυβέρνηση να δώσει αποτελεσματικά τη μάχη της επιβίωσης και της αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού. Η απάντησή μας, ως πολιτών και ως κοινωνίας, σε όλους αυτούς που έχουν ως μόνο όπλο τους τους εκβιασμούς και τον φόβο είναι μια: «Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες».