Οι ξένες επεμβάσεις στα εσωτερικά των αδύναμων χωρών
Στη σύγχρονη Ιστορία είναι γνωστές οι επεμβάσεις των ΗΠΑ στα ελληνικά πράγματα τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια, αλλά και τις επόμενες δεκαετίες. Οι ξένες επεμβάσεις εξηγούνται με την έννοια της ηγεμονίας που ασκούν έναντι άλλων χωρών, οι οποίες την υφίστανται επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα ή δεν θέλουν να αντισταθούν. Χειρότερη μορφή ανάμειξης είναι εκείνη που επιδιώκεται από κυβέρνηση μιας χώρας που βρίσκεται σε αδυναμία, με σκοπό να τύχει έξωθεν στήριξης. Εκτιμάται ότι στη δεύτερη αυτή μορφή παρέμβασης εντάσσεται η πρόσφατη τοποθέτηση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, η οποία προκάλεσε πολλές αντιδράσεις όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη. Στο ίδιο πνεύμα και η ανεξήγητη ολιγόωρη επίσκεψη που πραγματοποίησε στην Αθήνα ο γάλλος επίτροπος Π. Μοσκοβισί, ο οποίος αναφέρθηκε στις «εντυπωσιακές επιδόσεις της Ελλάδος -όρα κυβέρνησης-, η οποία επέτυχε το μεγαλύτερο πρωτογενές πλεόνασμα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά την Ομοσπονδιακή Γερμανία»! Προφανώς ο κ. Επίτροπος δεν θα είχε υπ’ όψιν άλλες λαμπρές επιδόσεις, όπως τις 6.500 και πλέον αυτοκτονίες, την ανεργία των νέων σε ποσοστό 70% και τα εκατομμύρια Ελλήνων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Ποια ήταν η επιδίωξη με τις έξωθεν παρεμβάσεις των υψηλών ευρωπαίων αξιωματούχων; Προφανώς να επιτευχθεί η εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, με την οποία και θα αποτραπεί η διενέργεια εκλογών με ισχυρή πιθανότητα την ανάληψη της εξουσίας από τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα επιζητήσει την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, που σύμφωνα με τους πλέον έγκυρους οικονομολόγους, Έλληνες και ξένους, δεν είναι βιώσιμο. Άλλωστε ακολουθούν εκλογές τον επόμενο χρόνο στην Ισπανία και πιθανότατα στη γειτονική Ιταλία, που και οι δύο αυτές χώρες έχουν υψηλό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, επίσης μη βιώσιμο. Η γερμανική ηγεμονία επί της Ευρώπης μπορεί να απειληθεί και μαζί της και το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Με τις καταστατικές διατάξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι χώρες-μέλη έχουν εκχωρήσει μέρος της κυριαρχίας τους υπέρ της Ένωσης. Ωστόσο, θέματα που άπτονται της εξωτερικής πολιτικής, της εσωτερικής ασφάλειας και της εθνικής άμυνας παραμένουν στην αποκλειστική αρμοδιότητα των εθνικών κυβερνήσεων, κατοχυρώνονται δε με τη δυνατότητα άσκησης αρνησικυρίας (veto) όταν μια κοινοτική πολιτική μπορεί να θίξει ζωτικά εθνικά συμφέροντα. Μήπως θα έπρεπε να βρεθεί μια παραπλήσια φόρμουλα ώστε οι ίδιες δυνατότητες να παρέχονται και όταν μια χώρα-μέλος διατρέχει σοβαρό κίνδυνο να στραγγαλιστεί οικονομικά και κοινωνικά εξαιτίας επαχθών Μνημονίων; Πρόκειται απλά για σκέψεις με δύσκολη ή και αδύνατη εφαρμογή ή ακόμα και ουτοπικές. Ωστόσο αξίζει να μελετηθεί. Ίσως έτσι διασωθούν και αξίες και αρχές όπως η αλληλεγγύη, η σύγκλιση και κοινωνική συνοχή, που σήμερα έχουν ξεχαστεί. Για τους ιστορικούς του μέλλοντος η περίπτωση της Ελλάδος και η στάση της «τρόικας», δηλαδή των δανειστών, θα καταγραφεί ως μια από τις πλέον ατυχείς στιγμές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.