Εκδίκηση παντός καιρού…
Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα κατά το σωτήριο έτος 1995 είχε ως εξής: Την κυβέρνηση κατείχε από διετίας το ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αξιωματική αντιπολίτευση ήταν η Νέα Δημοκρατία, με πρόεδρο τον Μιλτιάδη Έβερτ. Και τρίτο κόμμα στη Βουλή ήταν η νεοπαγής Πολιτική Άνοιξη του Αντώνη Σαμαρά, δεινώς υβριζομένη από τους «πούρους» νεοδημοκράτες με… «κολακευτικότερο» χαρακτηρισμό πως ήταν γέννημα… «τριάκοντα αργυρίων!»
Τω καιρώ εκείνω επέκειτο η εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας και το κυβερνών ΠΑΣΟΚ δεν διέθετε τις απαραίτητες 180 ψήφους ώστε να εκλέξει Πρόεδρο, έστω και με «ομοιόχρωμα ψηφοδέλτια». Και έτρεμε ο, ήδη, με κλονισμένη την υγεία του Παπανδρέου πως θα τις έχανε τις βουλευτικές εκλογές που μοιραία θα ακολουθούσαν. Από την άλλη, έτριβε τα χέρια του ο τότε πρόεδρος της ΝΔ, βέβαιος πως με τις αναπόφευκτες αυτές εξελίξεις θα του δινόταν «η εξουσία στο πιάτο».
Ανακεφαλαιώνοντας, λοιπόν, έχομε μια κυβέρνηση που αναζητά εναγωνίως περί τα 10 «κουκιά» που θα τη διατηρήσουν στο γκουβέρνο και μια αντιπολίτευση που αγωνίζεται να μην υπάρξουν κουκιά. Υφίσταται όμως και τρίτος, αστάθμητος τρόπον τινά, παράγων. Ο Αντώνης Σαμαράς, που διαθέτει 11 βουλευτές και προς τον οποίον αμφότεροι οι μονομάχοι προσβλέπουν και δεν τσιγκουνεύονται σε λιβανωτούς για τη μέλλουσα στάση που οφείλει να τηρήσει. Στάση που πρέπει να είναι πατριωτική. Ξιφουλκεί υπέρ της αρνητικής ψήφου και κορυφαίος δημοσιογράφος στη ραδιοφωνική του εκπομπή. Και συστήνει «στο παιδί με τα γυαλάκια από την Καλαμάτα» να μην ψηφίσει Πρόεδρο ώστε να φύγει το ΠΑΣΟΚ…».
Το παιδί με τα γυαλάκια, όμως, καθώς ψυχανεμίζεται πως η Άνοιξη δεν θα βγάλει το καλοκαίρι, κάνει λάβαρό του τους θεσμούς, υποδεικνύει Στεφανόπουλο και ο κίνδυνος εκλογών παρέρχεται. Ανασαίνει και τον χειροκροτεί ο Ανδρέας. Ο Έβερτ τραγουδά «Όνειρο ήταν και πάει» και ο Καλαματιανός με τους θεσμούς του ακούει τα «εξ αμάξης». Και θα τα ακούει έκτοτε για πολύ καιρό, γαρνιρισμένα με υπονοούμενα και κακοήθειες…
Είκοσι χρόνια, παρά κάτι μήνες, πέρασαν από τότε. Πάλιν εκλογή νέου Προέδρου, πάλιν ο καταραμένος αριθμός 180. Τα δύο κυρίαρχα κόμματα εκείνης της εποχής κατέχουν κρατερά την κυβέρνηση, αλλά τώρα αδελφωμένα και όχι πια αντίπαλα, ενώνουν τους φόβους τους μπροστά στις πιθανολογούμενες κάλπες. Ένας καινούργιος βελζεβούλης προσδοκά πως το «μη Πρόεδρος» θα του χαρίσει την εξουσία στο πιάτο και τρέμει μπας και οι κάλπες ματαιωθούν…
Ας ανακεφαλαιώσομε και πάλιν λοιπόν. Οι Σοσιαλιστές του ’95 που δεν ήθελαν για «εθνικούς λόγους» εκλογές, τώρα τις θέλουν. Για εθνικούς λόγους φυσικά. Η Νέα Δημοκρατία που το 1995 για να γίνουν εκλογές έδινε «γη και ύδωρ» (για να μην πούμε και κάτι προσωπικότερο) τώρα τις εξορκίζει και επικαλείται τους… θεσμούς για να μη γίνουν. Το παιδί με τα γυαλάκια έγινε εκλεγμένος αρχηγός της παρατάξεως που τότε αναίσχυντα τον συκοφαντούσε, και ο πράγματι χαρισματικός δημοσιογράφος-σχολιαστής διακηρύσσει πως οι εκλογές υποκρύπτουν ύψιστο εθνικό κίνδυνο και καλεί τους βουλευτάς να πράξουν το καθήκον τους εκλέγοντας Πρόεδρο. Και όλα αυτά λέγονται απαράλλακτα, με τις ίδιες φράσεις, τα ίδια επιχειρήματα και τις ίδιες κατηγορίες που εκτόξευαν τότε οι μεν εναντίον των δε. Τώρα απλώς άλλαξαν… στόμα και εκσφενδονίζουν τα ίδια λόγια οι… δε εναντίον των μεν!
Η εκδίκηση της ζωής είναι ανελέητη, κύριε Διευθυντά.
Μετά τιμής,
Δημοκράτης παντός καιρού