Διά χειρός…

Η ιστορική ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ

«Αδύνατο να συνειδητοποιήσουν στον ΣΥΡΙΖΑ την ιστορική ευκαιρία και προνομιακή δυνατότητα που τους προσφέρει η λαϊκή οργή (όχι εμπιστοσύνη): να αναστήσουν την ελληνική κοινωνία. Όπως και ο Κ. Σημίτης το 1996 και ο Καραμανλής ο βραχύς το 2004, έτσι αρνείται και ο Τσίπρας σήμερα να αγνοήσει τις εσωκομματικές του δεσμεύσεις προκειμένου να κερδίσει την ευρύτατη κοινωνική στήριξη. Το ποσοστό των ψήφων που θα χάσει απειθαρχώντας στον κ. Λαφαζάνη και στον κ. Μηλιό, σίγουρα δεν συγκρίνεται με τις ψήφους που θα του φέρει ακριβώς η απειθαρχία του: το άνοιγμα στις ανάγκες και λαχτάρες του κοινωνικού σώματος.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα της κοινωνικής παρακμής, σε οποιαδήποτε περίοδο της Ιστορίας, είναι η αδυναμία των ηγετών να αφουγκραστούν την ανάγκη της κοινωνίας αρνούμενοι τη μυωπία των επιτελών τους. Πρόσφατες εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα: ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Ταγίπ Ερντογάν».

***

… του διευθυντή των «Νέων» Δημήτρη Κ. Μητρόπουλου από το σχόλιό του με τίτλο «Επί σκηνής»:

Οι κυβερνήσεις εκτελούν τις εντολές ΔΝΤ και Βερολίνου

«ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ, στο πρώτο μέρος του έργου, ο κίνδυνος που κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια του θιάσου ήταν το Grexit. Η έξοδος από την ευρωζώνη, η επιστροφή στη δραχμή – τέλος πάντων, μια μεγάλη εθνική νομισματική τραγωδία. Αν ξέρουμε κάτι, είναι ότι ο κίνδυνος αυτός δεν υπάρχει πια.

ΤΟ GREXIT είναι ένα σκιάχτρο που δεν φοβίζει -και αυτό φαίνεται ήδη καθώς το σκιάχτρο δεν αρκεί για να συγκροτηθεί ως εκ θαύματος η πλειοψηφία των 180 που απαιτεί η εκλογή Προέδρου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε λόγους να φοβόμαστε. Τι να φοβόμαστε; Να φοβόμαστε ότι η οικονομική συνταγή που ευαγγελίζεται το Βερολίνο και υλοποιεί το ΔΝΤ έχει εγκλωβίσει τη χώρα σε έναν φαύλο κύκλο κοινωνικής ερημοποίησης και αποπληθωρισμού. Ότι από το 2009 και μετά, διαδοχικές κυβερνήσεις αναγκάζονται να εφαρμόσουν πολιτικές λιτότητας, έχοντας ως μόνη άλλη επιλογή να αποχωρήσουν ή να αυτοχειριασθούν. Είναι το έργο αυτό που δεν φαίνεται να τελειώνει, απλώς οι πρωταγωνιστές εναλλάσσονται εντός του ταλαιπωρημένου πλην πρόθυμου να παραμείνει επί σκηνής θιάσου».

***

… του Κώστα Καλλίτση από την ανάλυσή του στην «Καθημερινή»:

Πέντε χρόνια χωρίς πυξίδα-σχέδιο

«Ιδιαίτερα μετά τις ευρωεκλογές, η χώρα εμφανίζεται να μη διαθέτει οποιαδήποτε πυξίδα. Αφότου μας δάνεισαν έστω με το σταγονόμετρο, οι αγορές άκουσαν ότι η (συντηρητική…) κυβέρνηση σκίζει σελίδα-σελίδα το μνημόνιο, ότι μονομερώς αποδεσμεύεται από όσα είχε συμφωνήσει με την τρόικα, αναστέλλει την εφαρμογή τους μετά τον κάβο της εκλογής Προέδρου και ό,τι ήθελε προκύψει.

Οι αγορές φέρονται ως αγέλη επιδιώκοντας το κέρδος. Διερευνούν αν μπορούν να κερδίσουν στη βάση κάθε αφηγήματος που τους παρουσιάζεται. Αν τους προσφερθεί ένα αφήγημα κερδοσκοπίας με κοινωνική εξαθλίωση, θα εξετάσουν αν και πώς μπορούν να κερδίσουν από αυτό. Το ίδιο θα κάνουν αν τους προσφερθεί ένα συνεκτικό αφήγημα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Ούτε φιλανθρωπικά ιδρύματα είναι ούτε σαδιστές. Δεν είναι αναγκαίο να συρθούμε στην εξαθλίωση (άλλως, δεν θα μπορούσε να δανειστεί η Σουηδία, η Ολλανδία κ.ά.). Δεν δείχνουν σοβαρότητα οι έφοδοι σε ανεμόμυλους. Αυτό που χρειάζεται είναι να αποκτήσουμε ένα εθνικό σχέδιο (πέντε χρόνια στην κρίση, δεν διαθέτουμε…) με τέσσερα χαρακτηριστικά: Να είναι (α) αξιόπιστο, (β) υλοποιήσιμο, (γ) να έχει σταθερή βάση την ευρύτερη συναίνεση και (δ) να πυροδοτεί οικονομική μεγέθυνση».

***

… του αρχισυντάκτη του «Βήματος» Ζώη Τσώλη, από τις «Αιχμές» του, με τίτλο «Η νέα κυβέρνηση και η “τρόικα”»:

Ζητούν τη… μάνα τους και τον πατέρα τους…

«Στις σκληρές, πράγματι, εξουθενωτικές για τους συμμετέχοντες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, όταν τα πράγματα έφθασαν στο όριο, ετέθη από την πλευρά τους ένας όρος -μία μόνη προϋπόθεση- για να κλείσει η συμφωνία. Πρότειναν, αντί άλλων μέτρων, να καταργηθούν όλες οι εξαιρέσεις στη φορολογία ΦΠΑ και των ακινήτων όπου θεωρούν ότι έχουν επενδυθεί τα χρήματα της παραοικονομίας και τα ειδικά καθεστώτα συνταξιοδότησης.

Εδώ όμως ήταν τα δύσκολα:

• Πώς η κυβέρνηση θα ανέβαζε τον ΦΠΑ στο 23% (από 16%) ή στο 13% (από 9%) στα νησιά του Αιγαίου;

• Πώς θα τα έβαζε ξανά με τους ιδιοκτήτες καλώντας τους να πληρώσουν ΕΝΦΙΑ ακόμη και για τα κενά διαμερίσματα;

• Πώς θα ανέβαζε σε μια μέρα τα όρια συνταξιοδότησης για τους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ, των τραπεζών, των ΟΤΑ και των στρατιωτικών στα όρια του ΙΚΑ;

Εκείνη τη στιγμή ερρίφθη ο κύβος. Η κυβέρνηση κατέφυγε στην πολιτική διέξοδο αφήνοντας αναπάντητα τα μεγάλα ερωτήματα. Βέβαια, τα ίδια ζητήματα θα τεθούν και στην επόμενη κυβέρνηση, αυτή που θα προκύψει από τις κάλπες του Ιανουαρίου. Γι’ αυτό όλοι πρέπει να προετοιμάζονται από τώρα για το τέλος των εξαιρέσεων ή νέες περιπέτειες…».