Χωρίς αποστασία, γιοκ 180

Αυτές οι έκνομες δραστηριότητες, όπως γνωρίζουμε και από «τα Ιουλιανά» του 1965, αποκαλούνται πράξεις ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ. Στην κορυφαία διαδικασία ανάδειξης Προέδρου της Δημοκρατίας απαιτείται ο θεμελιώδης ρόλος των κομμάτων. Ρόλο τον οποίο εσκεμμένα υποβαθμίζουν οι εξωνημένοι μιντιακοί υποστηρικτές της αθεράπευτα μνημονιακής συγκυβέρνησης. Μιας εντελώς ανερμάτιστης συγκυβέρνησης που πότε εξαγγέλλει το άλφα και πότε το αντίθετο του άλφα!

Η υποβάθμιση του ρόλου των κομμάτων δεν πείθει κανέναν. Ούτε τον πιο αφελή. Οι πάντες θυμούνται ότι κάθε φορά που επρόκειτο να ψηφιστούν μνημονιακά νομοσχέδια, υπεραμύνονταν οι κρατούντες της κομματικής πειθαρχίας. Γιατί τώρα την έχουν απεμπολήσει; (Το ερώτημα είναι ρητορικό.) Θα προσθέσω και κάτι άλλο: Στην υποθετική περίπτωση που σχηματιστεί «Προεδρική πλειοψηφία», δεν θα υπάρξει Έλληνας -ούτε καν μνημονιακός-, που θα πιστέψει ότι επετεύχθη ΧΩΡΙΣ δωροδοκίες και εκβιασμούς.

Οι σχέσεις της συγκυβέρνησης με την «τρόικα» -και ανεξάρτητα από τον αλληλοσπαραγμό για το θεαθήναι ΠΑΣΟΚων και Νεοδημοκρατών- είναι αμφιλεγόμενες και, ως εκ τούτου, μη προσδιορίσιμες αυτή τη στιγμή. Το ισχυρίζομαι αυτό, διότι οι «τροϊκανοί», εκπροσωπώντας τα συμφέροντα των τοκογλύφων δανειστών, είναι ενδεχόμενο να αβαντάρουν σε πρώτη φάση τους νεοβαρβάρους της συγκυβέρνησης, θεωρώντας τους ορθώς υποπόδια των ποδών τους, με στόχο μελλοντικά υπερκέρδη.

Τα «μελλοντικά υπερκέρδη» χρήζουν επεξηγηματικών διευκρινίσεων. Υφίσταται μία ασάφεια μεταξύ των διατυπώσεων «αποπληρωμή του χρέους» και «βιωσιμότητα του χρέους». Επίσης δεν πρέπει να αγνοούμε την έννοια της «ανακύκλωσης» του χρέους που βολεύει τους τοκογλύφους δανειστές.

«Οι κάθε είδους πιστωτές δεν θέλουν ούτε τη μείωση του χρέους ούτε, πολύ περισσότερο, την αποπληρωμή του. Δεν θέλουν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, όπως υποστηρίζουν κάποιοι αφελείς. Εκείνο που θέλουν είναι η Ελλάδα να είναι φορτωμένη μ’ ένα δυσθεώρητο χρέος για να πληρώνει κάθε χρόνο τα τοκοχρεολύσια. Το Δ’ Ράιχ, το ΔΝΤ, οι τράπεζες και κάθε είδους funds ελπίζουν, με τον τρόπο αυτό, ΝΑ ΑΠΟΜΥΖΟΥΝ ΕΣΑΕΙ ΚΑΘΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΙΚΜΑΔΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΑ». (Τα κεφαλαία είναι δικά μου).

Το ανωτέρω απόσπασμα προέρχεται από εμβριθές άρθρο του Νίκου Ιγγλέση που δημοσιεύτηκε στις 23 Νοεμβρίου στο «ΧΩΝΙ». Ο εν λόγω αρθρογράφος έχει ταχθεί σε βιβλίο του υπέρ της επιστροφής στη δραχμή, όπου «η ΝΕΑ δραχμή θα ισούται με ένα ευρώ». Δυστυχώς δεν διαθέτουμε πολιτικές ηγεσίες που θα ανακοίνωναν την εφαρμογή του μόνου προγράμματος το οποίο θα έκανε τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε και τους όμοιούς τους να τρέμουν. Ως εκ περισσού σημείωσα αυτά τα τελευταία και επανέρχομαι σε ένα ακόμα απόσπασμα του προαναφερθέντος άρθρου για να κλείσω αυτήν την ενδιαφέρουσα θεματική. Το ακόλουθο:

«Ας αναρωτηθούμε γιατί οι περίφημες αγορές έχουν έναν πακτωλό χρημάτων, που πρέπει σε κάποιους να τα δανείσουν, και τα κράτη ένα βουνό χρέους και πρέπει κάπου να δανειστούν;». Και δίνει μόνος του την απάντηση ως προς την Ελλάδα: «Βιωσιμότητα του χρέους σημαίνει βιωσιμότητα της δουλείας του λαού και βιωσιμότητα της ελληνικής αποικίας».

Το συμφέρον και τις θυσίες του ελληνικού λαού ευαγγελίζονται όσοι τα έχουν τσεπώσει για να ψηφίσουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και ο λαλίστατος και ψευδέστατος Σαμαράς. «Κανείς δεν πρέπει να τορπιλίζει και να υποβαθμίζει τις θυσίες των πολιτών», δήλωσε, και η καταπελτική απάντηση ήρθε από τον Θανάση Καρτερό στο εξαιρετικό χρονογράφημά του της Πέμπτης με τίτλο «Για ποιον τα λέει;». «Δεν είπε ότι οι θυσίες αυτές επιβλήθηκαν διά πυρός και σιδήρου και έχουν διαλύσει τη χώρα». Περιέχει και άλλα αποστομωτικά επιχειρήματα το εν λόγω χρονογράφημα. Ένα χρονογράφημα που θα ενθουσιάσει και τους πιο δύσπιστους.

Θα τελειώσω με την κρατική απανθρωπία απέναντι στον Νίκο Ρωμανό, τον οποίο αφήνουν να πεθάνει, με πρώτον συνειδητό εγκληματία τον γελοιοδέστατο υπουργό Δικαιοσύνης Αθανασίου. Αλλά και ο απερχόμενος Ανώτατος Άρχων, ο ειδικότατος για Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, Κάρολος Παπούλιας, δεν έχει βγάλει άχνα. Έστω και να μην εμπίπτει στις αρμοδιότητές του η απονομή χάριτος, ούτε λέξη συγκίνησης γι’ αυτό το παιδί. Αίσχος!

Ο «Meteoros» της Τετάρτης κατέληξε υποθέτοντας: «Μήπως, όμως, ο επερχόμενος θάνατος του Νίκου Ρωμανού και οι καυτές νύχτες που θα ακολουθήσουν τους βολεύουν κομμάτι, στρέφοντας αλλού την επικαιρότητα; Λέω, μήπως!». Προσωπικά, όπως οι πλείστοι Έλληνες, εύχομαι να ζήσει ο Νίκος. Αν πεθάνει, πάντως, οι νέοι (και όχι μόνο) θα κάνουν γυαλιά καρφιά ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Όσο για τον αποπροσανατολισμό της επικαιρότητας, κανένας δεν τους πιστεύει ό,τι και να πουν, ό,τι και να κάνουν.