Συνεχώς να προχωράμε παραμένοντας παιδιά…
// Σαν κακό παραμύθι ακούστηκε, κυρία Καλογεροπούλου, ότι πριν από έναν χρόνο, έκλεισε το «Θέατρο Πόρτα». Τι συνέβη;
Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ζούμε έναν τρελό και ηλίθιο εφιάλτη. Στα 78 μου χρόνια έφτασα να έχω πέντε ευρώ στην τράπεζα και πάρα πολλά χρέη. Όλα τα έδωσα για το «Θέατρο Πόρτα». Από το 1972, που άνοιξε η «Μικρή Πόρτα», και εξελίχθηκε το 1984 στο «Θέατρο Πόρτα». Για έναν χρόνο έβαλα λουκέτο στο θέατρο γιατί ήμουν άφραγκη ενώ είχε σταματήσει και η επιχορήγηση από το υπουργείο Πολιτισμού. Βέβαια, μέσα μου ήξερα ότι το «Θέατρο Πόρτα» δεν θα κλείσει για πάντα. Ήθελα, όταν θα άνοιγε ξανά στο κοινό -όπως και έγινε-, να έμπαιναν μέσα δεκάδες νέοι ταλαντούχοι σκηνοθέτες, μουσικοί, ηθοποιοί. Έδωσα την καλλιτεχνική και οικονομική διεύθυνση στον Θωμά Μοσχόπουλο στον οποίο και αφήνω το θέατρο με τη διαθήκη που έχω κάνει.
// Φέτος, το ανακαινισμένο θέατρό σας φιλοξενεί δεκάδες παραστάσεις. Για ποιες είστε υπερήφανη;
Για την παράσταση που έχουμε φτιάξει για βρέφη. Από ενός έτους μέχρι τριών. Ένα βρέφος που ξαφνικά χάνει τον αγαπημένο του ήχο και προσπαθεί, μέσα από τα παιχνίδια του, από τα πράγματά του που χτυπά, να ξανακούσει τη μουσική που το ενθουσίασε. Αυτήν τη στιγμή το «Θέατρο Πόρτα» φιλοξενεί ένα εναλλασσόμενο πρόγραμμα με παραστάσεις για μεγάλους και για παιδιά, δύο χοροδράματα, μια συναυλία κάθε Τρίτη, ενώ μια φορά τον μήνα διαβάζω η ίδια παραμύθια στα παιδιά. Όλη την εβδομάδα στο «Θέατρο Πόρτα» έχουμε γιορτή.
// Είπατε ότι από το 1972 άνοιξε η «Μικρή Πόρτα». Τι σας έκανε να θέλετε να ανοίξετε ένα δικό σας θέατρο;
Πάντα ήθελα να ασχοληθώ με τη φαντασία των παιδιών και δεν έχει σχέση το γεγονός ότι δεν απέκτησα τα δικά μου παιδιά. Με συγκινούσε ιδιαίτερα το παιδικό θέατρο. Ξεκίνησα μέσα στη δικτατορία, ίσως και ως αντίσταση, να δημιουργήσω έναν χώρο χαρούμενο που να λέει παραμύθια.
Και τότε που ξεκινήσαμε με τον Γιάννη Φέρτη, χρεωμένοι ήμασταν. Αλλά είχαμε τα νιάτα και το αντιμετωπίζαμε με χιούμορ. Σήμερα το ΥΠΠΟ έχει καταργήσει όλες τις επιχορηγήσεις στα θέατρα. Με αποτέλεσμα να έχουν κατακλύσει τα θέατρα με εμπορικά θεάματα για παιδιά χωρίς κανένα περιεχόμενο. Και αυτές οι παραστάσεις στηρίζονται από την τηλεόραση και τη διαφήμιση.
// Οι νέοι μας δεν ζουν όμως σ’ ένα παραμυθένιο κόσμο…
Όταν πιστεύεις πολύ σ’ αυτό που αγαπάς και θέλεις να το ακολουθήσεις, η ζωή δεν σου φαίνεται τόσο τραγική. Μάλιστα, με τη βοήθεια της τέχνης, η ζωή γίνεται πιο ανάλαφρη, παίρνει χαρά. Οι νέοι μας, ειδικότερα οι καλλιτέχνες, έχουν ποιότητα ως άνθρωποι. Στο «Θέατρο Πόρτα» έρχονται να δουλέψουν ταλαντούχοι άνθρωποι και ας ξέρουν ότι θα βγάλουν ασήμαντα χρήματα. Και υπάρχουν και νέοι καλλιτέχνες που εργάζονται εθελοντικά, προετοιμάζουν τα πιτσιρίκια για να ακούσουν ένα παραμύθι, αλλάζουν τα σκηνικά, ταξιθετούν, μόνο και μόνο για να νιώθουν ότι συμμετέχουν δημιουργικά.
// Ποιο μήνυμα θέλετε να περάσετε μέσα από τα παραμύθια ή τις παιδικές παραστάσεις;
Μηνύματα αφήνουμε μόνο στον αυτόματο τηλεφωνητή και στα κινητά. Στις παιδικές παραστάσεις πάντα έχω τρία διαφορετικά φινάλε. Τα παιδιά επιλέγουν το τέλος. Ποτέ δεν έχουν καταλήξει στο «ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Επιλέγουν για τέλος: την περιπέτεια ή το μυστήριο. Είναι σημαντικό να κάνεις ερωτήσεις στα παιδιά, να τα κάνεις να σκέφτονται και όχι να τους δίνεις μασημένη τροφή. Το πρώτο επίπεδο μιας παιδικής παράστασης πρέπει να είναι κάτι απλό για να μην κάνει τα παιδιά να βαρεθούν, αλλά πίσω της πρέπει να υπάρχει κάτι πιο δύσκολο ώστε να κάνουν προσπάθεια να την παρακολουθήσουν. Και βέβαια από κάθε παράσταση θα πρέπει να φεύγουν και να μην τα έχουν καταλάβει όλα. Να υπάρχει και ένα μυστικό…
// Τι συμβουλή θα δίνατε στους γονείς;
Να τ’ ακούνε τα παιδιά τους, είναι σημαντικό. Οι έλληνες γονείς είναι πολύ στοργικοί, μέχρι που φτάνουν στα επίπεδα της υπερπροστασίας. Τα φροντίζουν, κοιτάνε αν τρώνε και αν ντύνονται σωστά, τα τρέχουν σε δεκάδες δραστηριότητες για να μάθουν πράγματα, αλλά δεν τα ακούνε. Και για να ακούσεις ένα παιδί πρέπει να κάτσεις και να παίξεις μαζί του. Και δεν χρειάζονται τόσα παιχνίδια. Έχουμε γεμίσει τα παιδικά δωμάτια με τόσα άχρηστα παιχνίδια. Η παιδική φαντασία χρειάζεται πολύ λίγα πράγματα για να αναπτυχθεί.
// Πώς βλέπετε την ανθρωπότητα σήμερα;
Τα οικονομικά δεν τα καταλαβαίνω. Απλά νιώθω ότι ακόμη και οι ισχυρές χώρες ζουν τον εφιάλτη της ανεργίας. Πρόκειται για μια παγκόσμια οικονομική κρίση που δημιουργεί τεράστιες ανισότητες. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Ο μικρός μου εγγονός ήθελε μια πραγματική σαύρα για τα γενέθλιά του γιατί αγαπά τους δεινόσαυρους. Την ταΐζει καθημερινά με κάτι σαμιαμίδια και αυτό ήταν το καλύτερο δώρο που του είχα κάνει ποτέ. Έτσι μου είπε. Όταν τα παιδιά ζουν στην πόλη, στα διαμερίσματα και κάνουν βόλτα στο μπαλκόνι ονειρεύονται τη φύση, τη ζούγκλα, την ελευθερία.
// Σε τι φάση βρίσκεστε σήμερα;
Δουλειάς αλλά και απομόνωσης. Είμαι σε μια περίεργη φάση γιατί έχασα τον άνδρα μου και νιώθω πολύ μόνη μου στο σπίτι. Το βράδυ με περιμένει η γάτα μου. Κάνουμε πάρα πολύ καλή παρέα μαζί. Με ανακουφίζει πολύ, όταν έρχομαι κουρασμένη από τη δουλειά, να έρχεται αγκαλίτσα και να χαλαρώνουμε μαζί.
// Ποιο είναι το νόημα της ζωής;
Κανείς δεν ξέρει… Η εξέλιξη. Να μην επαναπαυόμαστε και να καμαρώνουμε, αλλά συνεχώς να προχωράμε παραμένοντας παιδιά. Πρέπει να κρατάμε την παιδικότητά μας και παράλληλα να ωριμάζουμε.