Σε νέα αφετηρία η ελληνική οικονομία

Εμείς βλέπουμε, με βάση τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, ότι η ελληνική οικονομία και η κοινωνία βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση από το 2009. Και τα υπόλοιπα που ισχυρίζονται οι κυβερνητικοί παράγοντες είναι μεγάλα ψέματα. Και φυσικά όλοι αυτοί με την τάχα επιχειρηματολογία τους εξαγριώνουν περισσότερο το λαό. Αυτή η καταστροφή της οικονομίας και της κοινωνίας μας οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη σκληρότητα των μνημονιακών μέτρων. Άλλωστε το 2010 η Ευρωζώνη, όπως μας πληροφόρησε ο τότε υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, είχε αποφασίσει την καταστροφή της Ελλάδος.
Και αυτά φυσικά θα έπρεπε να τα είχαν υπόψη τους οι ελληνικές κυβερνήσεις της τελευταίας 5ετίας. Και έπρεπε να ήσαν όλοι τους πολύ προσεκτικοί στις δεσμεύσεις που ανελάμβαναν. Αντί γι’ αυτό, είτε από αυξημένη ευρωπαϊκή συνείδηση είτε από αφόρητες πιέσεις, ανέλαβαν δεσμεύσεις απέναντι των δανειστών μας που οδήγησαν στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και στη φτωχοποίηση της κοινωνίας μας. Και τώρα έχουν την αναίδεια να χαρακτηρίζουν αυτούς που πονάνε για τον λαό λαϊκιστές. Εκείνος που αμύνεται για την υπεράσπιση των αδυνάτων δεν είναι λαϊκιστής, αλλά υπηρέτης της κοινωνικής δικαιοσύνης και υπερασπιστής του δικαιώματος επιβίωσης των οικονομικά αδυνάτων. Το αντίθετο σημαίνει ότι αυτοί συντάσσονται με τα συμφέροντα μιας μικρής μειοψηφίας οικονομικά ισχυρών, είναι οπαδοί της ολιγαρχίας και κοιτάζουν πώς θα καλύψουν αυτό το μεγάλο κουσούρι που έχουν κάτω από τη δήθεν φιλοπατρία.

Σήμερα που η οικονομία μας βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της, οι Σαμαράς – Βενιζέλος θέλουν να βγει η Ελλάδα για δανεισμό στις αγορές. Και προανήγγειλαν την αποχώρηση από το ΔΝΤ και το σχίσιμο των Μνημονίων σελίδα σελίδα. Τώρα ήρθε και η πανωλεθρία των τάχα διαπραγματεύσεων στο Παρίσι και οι νέες αξιώσεις της «τρόικας» για ακόμη σκληρότερα μέτρα. Έτσι η ελληνική κυβέρνηση έφτασε σε αδιέξοδο πλέον. Οι αγορές, γνωρίζοντας την πραγματική κατάσταση της οικονομίας μας, εξακολουθούν να θεωρούν τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου «σκουπίδια», που σημαίνει ότι ή θα αρνηθούν τον δανεισμό μας ή θα μας θέσουν όρους βαρύτατους, καθόσον αφορά το ύψος του επιτοκίου, την περίοδο χάριτος και την ημερομηνία λήξης των ομολόγων. Και αυτό θα σημάνει ότι θα πέσουμε και πάλι στην αγκαλιά της «τρόικας» για να μας σφίξει ακόμη περισσότερο και να πετύχει τελικά την εξόντωση του ελληνικού λαού. Η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να καταφύγει στη διεξαγωγή εκλογών και ο λαός να εκλέξει το κόμμα εκείνο που το πρόγραμμά του θα βοηθήσει ώστε να αρθεί το αδιέξοδο αυτό. Τώρα για την κυβέρνησή μας υπάρχει μονόδρομος. Ότι δεν έχει πλέον άλλη επιλογή παρά να σκύβει το κεφάλι στην «τρόικα» και στις απαιτήσεις των δανειστών μας. Όσο και αν τρέμει τη διεξαγωγή εκλογών, ο πρωθυπουργός, γρήγορα θα καταλάβει ότι άλλη επιλογή δεν υπάρχει πλέον.

Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στη σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας σε σύγκριση με αυτή του 2009, αφού βρισκόμαστε σε νέα αφετηρία:

α) Δημοσιονομικός τομέας: Μετά τις συνεχείς μειώσεις μισθών και συντάξεων, τις απολύσεις και συνταξιοδοτήσεις χιλιάδων υπαλλήλων του Δημοσίου, την εκποίηση πολλών περιουσιακών στοιχείων της ακίνητης δημόσιας περιουσίας, την αύξηση των φορολογικών βαρών κατά τρόπο εξοντωτικό για τους φορολογουμένους, θα έπρεπε η Ελλάδα να είχε επιτύχει δημοσιονομική ισορροπία. Όμως η μείωση της κατανάλωσης και της παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών και η δραστική μείωση των εισοδημάτων δημιούργησαν μια κατάσταση αδυναμίας των φορολογουμένων να ανταποκριθούν στις πολλαπλές φορολογικές τους υποχρεώσεις. Γι’ αυτό και τα φορολογικά έσοδα της τελευταίας τετραετίας παρουσιάζουν, σύμφωνα με τα στοιχεία εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού, μια σταθερότητα. Η κυβέρνηση δεν κατάφερε να αυξήσει τα φορολογικά έσοδα, και λόγω φοροδιαφυγής, αλλά και λόγω αδυναμίας των φορολογουμένων να εκπληρώσουν τις πολλαπλές φορολογικές τους υποχρεώσεις. Έτσι δημιουργήθηκαν τεράστιες οφειλές προς το Δημόσιο, το οποίο ξέχασε τη σοφή παροιμία «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Και ρωτάμε τους υπουργούς των Οικονομικών της τελευταίας τετραετίας: Πού έχει ακουστεί σε περιόδους ύφεσης και πτώσης της παραγωγής και της κατανάλωσης να αυξάνουν τα φορολογικά βάρη; Έτσι εμφανίστηκαν τα φαινόμενα αυτοκτονιών και τα λουκέτα μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων. Το υπουργείο των Οικονομικών ατύχησε να πέσει σε χέρια ασχέτων με τη δημοσιονομική επιστήμη. Και το κριτήριο της υπουργοποίησής τους ήταν μόνον η τυφλή αφοσίωση σε όσα απαιτούσε η «τρόικα». Οι οικονομίες που προέκυψαν από τα «κουρέματα» μισθών και συντάξεων, αντί να καλύψουν δημοσιονομικά κενά, κατασπαταλήθηκαν σε αποζημιώσεις ελλήνων και ξένων συμβούλων της κυβέρνησης και σε άλλες δαπάνες σκοπιμότητας. Και το αποτέλεσμα ήταν ότι μέσα στην τελευταία πενταετία το χρέος του Δημοσίου διπλασιάστηκε σχεδόν.

Όλα αυτά δείχνουν ότι στο δημοσιονομικό τομέα η σημερινή κατάσταση είναι κατά πολύ χειρότερη από αυτήν του 2009, παρά τον δραστικό περιορισμό μισθών – συντάξεων.

β) Παραγωγικός τομέας: Ο τομέας αυτός έχει συρρικνωθεί επικίνδυνα, καθώς η εγχώρια ζήτηση παρουσίασε ραγδαία επιδείνωση. Το 2009 είχε παρουσιάσει πτώση 5,4%, το 2012 η πτώση έφτασε στο 10,8% και το 2013 και 2014 η εγχώρια ζήτηση έχει περιοριστεί στο ελάχιστο. Και τούτο οφείλεται στον περιορισμό της ιδιωτικής κατανάλωσης, η οποία το 2009 ήταν -1,6%, και τώρα έχει υπερβεί το -20%. Το αποτέλεσμα ήταν τα λουκέτα σε πολλές παραγωγικές μονάδες, η ανεργία να εκτιναχτεί σε δυσθεώρατα ύψη και η ύφεση να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα. Το ΑΕΠ το 2009 είχε μειωθεί κατά 3,1% και η μείωση το 20013 έφτασε στο 7% (σε τιμές αγοράς). Πώς είναι δυνατόν όταν συρρικνώνεται η οικονομία γενικότερα, να ανθεί ο δημοσιονομικός τομέας; Αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν οι κυβερνώντες; Η «τρόικα» όμως, που το έχει καταλάβει, έχει σκοπό να διαλύσει το ελληνικό κράτος και την ελληνική κοινωνία. Και η δική μας η κυβέρνηση, η οποία ισχυρίζεται στο εσωτερικό ότι έθεσε «κόκκινες γραμμές», σκύβει συνεχώς το κεφάλι και εισπράττει τα δέοντα από τους εταίρους μας. Επομένως και στον παραγωγικό τομέα έχουμε την άτακτη υποχώρηση της ελληνικής οικονομίας.

γ) Επενδύσεις – Ανάπτυξη: Οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου, που το 2009 είχαν παρουσιάσει μείωση 13,7%, τώρα η μείωση υπερβαίνει το 20%. Ενώ οι επενδύσεις σε κατοικίες έχουν σχεδόν μηδενιστεί. Είναι επόμενο όταν συρρικνώνεται η κατανάλωση και η ζήτηση αγαθών και υπηρεσιών, οι επιχειρήσεις να παγώνουν τις επενδύσεις τους. Οπότε η παραγωγική μηχανή, αντί να πηγαίνει μπροστά και να οδηγεί την οικονομία στην ανάπτυξη, οπισθοδρομεί και τροφοδοτεί την ύφεση. Οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος δεν κατάλαβαν ποτέ ότι τα μέτρα που εφάρμοζαν ήσαν όλα αντιαναπτυξιακά. Και δυστυχώς την τελευταία διετία συνεχώς μιλούσαν στον λαό για αναπτυξιακές προοπτικές. Ασφαλώς, σκοπός της «τρόικας» δεν ήταν να γυρίσει την ελληνική οικονομία σε μια τροχιά ανάκαμψης και ανάπτυξης. Γι’ αυτό και όλα τα μέτρα ήταν άκρως αντιαναπτυξιακά. Και οι δύο πολιτικοί αρχηγοί (Σαμαράς – Βενιζέλος) ποτέ δεν αντέδρασαν στην υλοποίηση και άμεση εφαρμογή όλων αυτών των καταστρεπτικών μέτρων που η «τρόικα» ήθελε να εφαρμοστούν στην Ελλάδα. Οι δανειστές μας, με λίγα λόγια, βρήκανε πρόθυμους συμμάχους στην κυβέρνηση και στην πλειοψηφία της Βουλής. Όλα τα μέτρα, αντιλαϊκά και αντιαναπτυξιακά, πέρασαν και ψηφίστηκαν από τη Βουλή, χωρίς να βρεθεί κανείς από τους κυβερνητικούς βουλευτές να έχει τύψεις γιατί έγινε συνεργός στο καταστροφικό έργο της ελληνικής κοινωνίας. Οι ξένοι επενδυτές, εμίρηδες και σεΐχηδες, δεν έσπευσαν για επενδύσεις στην Ελλάδα, όπως μας είχε υποσχεθεί κατ’ επανάληψη ο πρωθυπουργός όταν επέστρεφε από τις χώρες του πετρελαϊκού πλούτου. Το ενδιαφέρον τους ήταν να αγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές ό,τι καλό απέμεινε στη χώρα μας. Έτσι, τα σχετικά όνειρα του κ. Σαμαρά πήγαν χαμένα.

Περιοριστήκαμε μόνο στους τρεις αυτούς βασικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας. Οι άλλοι τομείς, όπως για παράδειγμα η κοινωνική πρόνοια, η απασχόληση, η προστασία του πολίτη κ.λπ. έχουν συρρικνωθεί. Το κράτος ουσιαστικά έχει διαλυθεί σε όλες σχεδόν τις υπηρεσίες του. Και για να είμαστε αντικειμενικοί μόνο η ελληνική αστυνομία κρατάει ακόμη, και προσφέρει τεράστιες υπηρεσίες στην προσπάθεια προστασίας των πολιτών, από τις επιθέσεις ελλήνων και ξένων κακοποιών. Γι’ αυτό το κράτος πρέπει να ενισχύει και τον εξοπλισμό της και να αυξάνει το ανθρώπινο δυναμικό της.

Το συμπέρασμά μας είναι ότι, τώρα που η Ελλάδα βρίσκεται σε νέα αφετηρία, πρέπει να σχεδιαστεί μια αναπτυξιακή πολιτική που θα μας βγάλει από τα αδιέξοδα.