Μια «εθνική κυβέρνηση» ως τελευταίο σωσίβιο του συστήματος
Η συγκυβέρνηση έχει προχωρήσει ήδη σε απαράδεκτες παραχωρήσεις προς την «τρόικα», ωστόσο, ό,τι και να δώσει, θα ζητούν συνεχώς κι άλλες παραχωρήσεις κι άλλα μέτρα… Πριν από την πτώση τους οι κ. Αντ. Σαμαράς και Ευ. Βενιζέλος καλούνται να υπογράψουν την τελευταία «εργολαβική πράξη» του Μνημονίου.
Η συγκυβέρνηση αναζητεί «οδούς διαφυγής»… Ακόμα και το τέχνασμα της παράτασης των διαπραγματεύσεων για «τεχνικούς λόγους» ενεργοποιείται τις τελευταίες ημέρες. Όμως η συγκυβέρνηση είναι εγκλωβισμένη σε ένα καθολικό αδιέξοδο: Τα νέα μέτρα δεν μπορούν να ψηφισθούν, χωρίς απώλειες, στη Βουλή αλλά και ο πολιτικός χρόνος της επιβίωσής της έχει πια περιορισθεί αυστηρά λόγω της Προεδρικής εκλογής…
Ποια είναι η «διέξοδος»; Μια πράξη απελπισίας, που προχωρά σε «πρόωρη» Προεδρική Εκλογή και μεταθέτει για αργότερα τις τελικές διαπραγματεύσεις. Έχουμε ήδη επισημάνει εδώ και καιρό ότι η συλλογή των 180 βουλευτών για εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας αποτελεί όρο επιβίωσης των κομμάτων της συγκυβέρνησης και των ηγεσιών τους αλλά και αναγκαία προϋπόθεση για την αναπαραγωγή ενός ολόκληρου καθεστώτος οικονομικοπολιτικών συμφερόντων.
Εθνική κυβέρνηση – ενσωμάτωση ΣΥΡΙΖΑ
Όσο τα αδιέξοδα παγιώνονται και ταυτόχρονα πλησιάζουν οι θεσμικά προσδιοριζόμενες ημερομηνίες για την εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας τόσο πληθαίνουν τα «σενάρια» και οι «επικλήσεις» για τη συγκρότηση μιας «εθνικής κυβέρνησης» που θα συμφωνήσει για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και θα προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις με την «τρόικα», με συμπερίληψη μάλιστα στις «θεματικές» και του ζητήματος του χρέους…
Το σύστημα συμφερόντων αναζητεί σήμερα μια «βελτιωμένη εκδοχή» της περίπτωση της κυβέρνησης του Λ. Παπαδήμου με στρατηγικό στόχο την άμεση ή έμμεση ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό πολιτικό στρατόπεδο.
Ποιοι είναι οι «πραματευτάδες» της πρότασης αυτής; Εκδοτικά συμφέροντα από τον χώρο της διαπλοκής και άτομα ή ομάδες ανεξάρτητων βουλευτών ή ακόμα και «συστοιχίες σκεπτομένων» από τη ΔΗΜΑΡ όσον αφορά τον χώρο του Κοινοβουλίου και των κομματικών φορέων…
Θα διαχωρίσουμε στις «προτάσεις» αυτές τους δύο βασικούς άξονες που τις διατρέχουν: Ο ένας άξονας σχετίζεται με την αγωνία επιβίωσης προσώπων ή πολιτικών σχημάτων, που αντιλαμβάνονται ότι στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, κυριολεκτικώς, θα «εξαχνωθούν»… Συνεπώς, η πολιτική σκοπιμότητα ή -καλύτερα- η ιδιοτέλεια, έστω κι αν δεν γίνεται αποδεκτή, αποτελεί ένα «άλλοθι» γι’ αυτούς.
Ο δεύτερος όμως άξονας αφορά τον σεβασμό των πολιτειακών θεσμών και της ίδιας της λαϊκής κυριαρχίας. Όλες αυτές οι «προτάσεις» και οι «παραινέσεις», που έρχονται την ώρα που το μνημονιακό-κομματικό σύστημα καταρρέει, περιφρονούν επιδεικτικά τη λαϊκή βούληση και επιδιώκουν να εμποδίσουν την έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας.
Τι θα σημαίνει «συναίνεση» για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας; Ότι ένα Κοινοβούλιο που δεν εκφράζει προδήλως τη λαϊκή βούληση, αποφασίζει μέσα από νόθες πλειοψηφίες να διατηρηθεί ο σημερινός συσχετισμός των κομματικών δυνάμεων, μεταθέτοντας, τεχνηέντως, τις εθνικές εκλογές προκειμένου να κερδίσει χρόνο ώστε να μπορέσει να ανασυνταχθεί το σύστημα των μνημονιακών συμφερόντων.
Τι συνέπειες έχει για τον ΣΥΡΙΖΑ μια τέτοια επιλογή; Μα θα σημαίνει την παράδοση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη συναινετική-μνημονιακή λογική, ακόμα και στην περίπτωση όπου ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας εμφανισθεί με αριστερό «περιτύλιγμα»…
Εθνικός όρος οι εκλογές
Ικανή και αναγκαία συνθήκη για να υπάρξει μια πολιτική, μια εθνική διέξοδος είναι η αποτύπωση, η έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας. Μόνο ένας νέος πολιτικός και κομματικός συσχετισμός που θα εκφράζει τη λαϊκή βούληση, μόνο μια πολιτική στρατηγική που θα έχει επικυρωθεί από την ψήφο του λαού μπορεί να αντιμετωπίσει τα μείζονα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα και να διασφαλίσει ουσιαστικά μια ευρύτερη κοινωνική-εθνική συναίνεση.
Μια ισχυρή κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή, έχοντας διασφαλίσει ευρύτερες κοινωνικοπολιτικές συναινέσεις, έχει το ηθικό και πολιτικό κύρος, το ιστορικό δικαίωμα, να διεκδικήσει και να προασπίσει αποφασιστικά το δικαίωμα του ελληνικού λαού στην επιβίωση, στην ελπίδα, στην πρόοδο.
Γι’ αυτό και η σημασία των εκλογών βρίσκεται πέρα και πάνω από προσωπικές ή κομματικές επιδιώξεις και στόχους, εκτείνεται πολύ πέραν των προοπτικών του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει τη χώρα. Οι ίδιες οι εκλογές αποτελούν ιστορική ανάγκη για να μπορέσει η ελληνική κοινωνία να αποκτήσει φωνή και να αντιπροσωπευθεί πολιτικά.
Σήμερα δεν μπορεί να υπάρξει καμιά συναίνεση, καμιά συμφωνία και συναλλαγή με μια κυβερνητική εξουσία που ερμηνεύει την εξόντωση του ελληνικού λαού ως επιτυχία της. Με μια κυβερνητική εξουσία που θεωρεί το καταστροφικό δίπολο «χρέος – λιτότητα» ως μηχανισμό που οδηγεί στην ανάπτυξη και στην πρόοδο.
Ποια συνεννόηση μπορεί να γίνει με κόμματα και ηγεσίες που επαίρονται ότι το χρέος είναι βιώσιμο και δεν χρειάζεται κανενός είδους «κούρεμα» ή διαπραγμάτευση; Ποια συναίνεση μπορεί να προκύψει όταν οι καταστροφικές επιλογές βαφτίζονται «μεταρρυθμίσεις» και η φτωχοποίηση των Ελλήνων, η διάλυση της παραγωγικής δομής, του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών σχέσεων αναγορεύονται από τη συγκυβέρνηση ως αναγκαίοι, ως βασικοί όροι για την επέλευση επενδύσεων, ως μείζονες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη;
Ασφαλώς οι δυσκολίες, ακόμα και μετά τη διενέργεια εκλογών, θα είναι μεγάλες. Όμως κανένα πρόβλημα δεν πρόκειται να αντιμετωπισθεί όταν η καταστροφή ερμηνεύεται ως όρος ανάπτυξης, όταν η εθνική υποτέλεια θεωρείται ως ειλικρινής συνεργασία με τους δανειστές και το Δ΄ Οικονομικό Ράιχ.