Διά χειρός…
…του Κώστα Καλλίτση από την ανάλυσή του στην «Καθημερινή».
Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία μας έβαλαν τα γυαλιά
«Η Ιρλανδία μπήκε σε πρόγραμμα τον Νοέμβριο 2010, πήρε 85 δισ. ευρώ και βγήκε μετά μια 3ετία. Η Πορτογαλία μπήκε Απρίλιο του 2011, πήρε 78 δισ. ευρώ, βγήκε μετά μια 3ετία. Εμείς μπήκαμε τον Μάιο 2010, κι ενώ έχουμε πάρει πάνω από 200 δισ. ευρώ, μένουμε για πέμπτο χρόνο – και βλέπουμε. Η Ελλάδα μπήκε στην κρίση με 12,6% ανεργία κι έχει 26,6%, η Ιρλανδία με 13,9% και τη μείωσε στο 13,1%, η Πορτογαλία με 2% και την έφτασε στο 16,5%. Στην Ελλάδα μειώθηκαν οι επενδύσεις 40%, στην Ιρλανδία 6%, στην Πορτογαλία 30%. Η Ελλάδα έχασε 25% του ΑΕΠ της, η Ιρλανδία κέρδισε 4,6%, η Πορτογαλία έχασε 4,4%. Οι εξαγωγές τους αυξάνονται, οι ελληνικές μειώνονται. Και οι δύο βγήκαν στις αγορές και δανείστηκαν σχεδόν όλα όσα χρειάζονταν τον πρώτο χρόνο μετά το πρόγραμμα, πριν βγουν από το πρόγραμμά τους.
Μνημόνια είχαν η Ιρλανδία κι η Πορτογαλία. Στην ίδια κατεύθυνση, όχι λιγότερο αυστηρά. Όμως, μόνο η Ελλάδα σύρεται σταθερά σε κακοτράχαλα βράχια. Και μένει κλειδωμένη εκτός αγορών: Ενώ οι αποδόσεις όλων των ευρωπαϊκών κρατικών ομολόγων μειώνονται, των ελληνικών αυξάνονται. Την περασμένη Τρίτη (πριν από την Τετάρτη του Παρισιού ΙΙ και του Λονδίνου…) οι αποδόσεις των 10ετών ομολόγων Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Ιρλανδίας, Ισπανίας και Πορτογαλίας σημείωσαν χαμηλά ρεκόρ, από 0,751% (γερμανικό) έως 2,95% (πορτογαλικό). Η απόδοση του ελληνικού 10ετούς ήταν 8,065%. Την Πέμπτη, ενώ οι αποδόσεις των 10ετών σε όλη την Ευρώπη (από Γερμανία μέχρι Σκανδιναβία και από Ιρλανδία μέχρι Πορτογαλία) σημείωναν νέα, ακόμη χαμηλότερα ρεκόρ, η απόδοση του ελληνικού βρέθηκε στο 8,4%. Απαγορευτική για δανεισμό».
…του ομότιμου καθηγητή Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Κωνσταντίνου Τσουκαλά, από τη συνέντευξή του στο «Βήμα» στον Γρηγόρη Μπέκο.
Παραπαίει ο πολιτισμός με αυτοκτονικές τάσεις…
«Πέρα και ανεξάρτητα από τις άμεσες προεκτάσεις της, η κρίση που διαπερνά τις δυτικές κοινωνίες θέτει σε αμφισβήτηση ολόκληρο το κυρίαρχο σύστημα ιδεών. Υπό την έννοια αυτή η κρίση που βιώνουμε δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι ταυτοχρόνως και ιδεολογική και πολιτική και αξιακή και σημασιολογική και κοσμοθεωρητική και κοσμοϊστορική. Είναι εν τέλει η κρίση ενός πολιτισμού που έχει εθιστεί στην ιδέα μιας συλλογικής προόδου, κοινής για όλους, αλλά και για τον καθένα χωριστά. Ο πολιτισμός αυτός, όμως, δεν υπάρχει πια. Ή τουλάχιστον παραπαίει κινούμενος με αυτοκτονικές τάσεις. Η Δύση, η οποία μπλέχτηκε με τη θέλησή της στα δόκανα της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης -στην οποία προσχώρησαν ψυχή τε και σώματι οι σοσιαλδημοκράτες-, πρέπει να συνέλθει και να αυτοπροστατευθεί ως γεωπολιτιστικός χώρος από την ξέφραγη παγκοσμιοποίηση, όπου τα πάντα διακινούνται άκριτα και στην οποία θριαμβεύουν μοντέλα τύπου Κίνας, ακραίου καπιταλιστικού παραγωγισμού και πολιτικοκοινωνικού αυταρχισμού».
…της πρώην πρύτανη του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και προέδρου του Ιδρύματος Δελιβάνη κ. Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη από πρόσφατη ομιλία της.
Συντηρητικό και αναποτελεσματικό…
«Το σοβαρότατο σφάλμα του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, κατά την άποψή μου πάντοτε, είναι το χλωμό και απαράδεκτα συντηρητικό και φοβικό περιεχόμενό του, ορθώνοντας έτσι, αυτό το ίδιο, ηθελημένα, απαγορευτικές κόκκινες γραμμές στις δυνατότητες δράσης του. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να είναι εκ των προτέρων αναποτελεσματικό, εν όψει της αβυσσαλέας έκτασης των ελληνικών προβλημάτων, που απαιτούν λύση μέσα από αυτό.
Συγκεκριμένα, παρότι η πιθανότητα ρήξης με τους δανειστές θα έπρεπε να προβάλλεται, αποφασιστικά, σε κάθε σελίδα του, το πρόγραμμα αντιθέτως καταθέτει ουσιαστικά αυτό το δραστικό όπλο, που έχει στην κατοχή του, δηλώνοντας ότι η ”η όποια λύση βρίσκεται εντός της ΕΕ και του ευρώ”».