Η δήθεν Δημοκρατική Παράταξη

Το ΠΑΣΟΚ -συνέχεια του ΠΑΚ- ήταν προσωπικό κατασκεύασμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Και η ιδεολογία του ήταν θολή και ιδιόμορφη. Εξέφραζε τη «γραμμή» και τις επιδιώξεις του ιδρυτού. Ο όρος του «σοσιαλισμού» χρησιμοποιήθηκε από τον Ανδρέα επειδή τα χρόνια εκείνα ήταν πολύ του «συρμού». Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς αυτή η ιδεολογία μετά το 1974 -σταδιακά- «ξέφτισε» διότι ήταν «ευάλωτη». Οι παλαιοί ηγέτες, που υπηρέτησαν με συνέπεια τον αληθινό σοσιαλισμό, σιγά σιγά έφευγαν από τη ζωή. Και ο όρος παρέμεινε έρμαιο στη δικαιοδοσία και εκμετάλλευση των ισχυρών του καπιταλισμού για να κατασκευαστεί η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Ο «σοσιαλιστής» Ολάντ, π.χ., στη Γαλλία, παραμένει ακραιφνής στυλοβάτης της πολιτικής των τραπεζιτών και του γερμανοευρωπαϊκού καπιταλισμού. Είναι «εξαπτέρυγο» της Μέρκελ. Ο συντάκτης αυτού του άρθρου διαφωνούσε με τον Ανδρέα Παπανδρέου από την προδικτατορική εποχή και για πολλούς λόγους, που δεν είναι της παρούσης στιγμής. Αλλά ο Ανδρέας είχε ηγετικά χαρίσματα και μπορούσε να εμπνεύσει τους οπαδούς του. Το «άστρο» του ανέβηκε μεταπολιτευτικά και έδυσε στο τελευταίο στάδιο της ζωής του, όταν τον εγκατέλειψαν οι φυσικές του δυνάμεις και τα λάθη του που εξανέμισαν την επιρροή του. Μεγάλο του ελάττωμα ήταν ότι δεν ήθελε να έχει γύρω του προσωπικότητες και συνεργάτες με κύρος. Όλοι ήταν πολύ κατώτεροι του δικού του πολιτικού αναστήματος. Έτσι, κληρονόμησαν το κόμμα άνθρωποι που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα μπορούσαν να έχουν «καριέρα» μεγαλύτερη από εκείνη ενός δημοσίου υπαλλήλου. Βυθισμένο σε σκάνδαλα το ΠΑΣΟΚ κατέστη ανυπόληπτο. Η «περίπτωση Τσοχατζόπουλου» δεν είναι μεμονωμένη. Γύρω από έναν τέτοιον «άξονα» δραστηριοποιήθηκαν πολλοί. Ούτως ή άλλως, κομματικός σχηματισμός που στερείται ικανής ηγεσίας είναι καταδικασμένος. Το ΠΑΣΟΚ, όμως, έκανε κάτι χειρότερο: Οι τελευταίοι τρεις αρχηγοί του είχαν και έχουν άμεση εξάρτηση από γερμανική και αμερικανική επιρροή. Θα μπορούσε να γραφεί βιβλίο για τη μαύρη περίοδο Σημίτη και Γιωργάκη Παπανδρέου. Όσο για τον Ευάγγελο Βενιζέλο, όταν το ΠΑΣΟΚ υπέστη δεινή εκλογική ήττα άρπαξε το σωσίβιο που του έριξε ο Σαμαράς, μπήκε κατ’ ουσίαν στην υπηρεσία της Νέας Δημοκρατίας και των ξένων πατρώνων της και κάνει τα πάντα τώρα να αποφύγουμε τις κάλπες, διότι διαφορετικά θα «εξαερωθεί». Το ΠΑΣΟΚ είναι δεκανίκι και «υποκατάστημα» της Δεξιάς. «Αναπνέει» με τους πνεύμονες της Νέας Δημοκρατίας. Χωρίς αυτή θα πάθει ασφυξία. Μπροστά σ’ αυτό το σκηνικό ο Γιώργος Παπανδρέου, αφελώς σκεπτόμενος, νόμισε ότι μπορεί να διαφοροποιήσει το κλίμα, εάν γκρεμίσει τον αποτυχημένο Βενιζέλο, διαλύσει το ήδη διαλυμένο ΠΑΣΟΚ και κατασκευάσει μια… Δημοκρατική Παράταξη σε απόσταση από τη Νέα Δημοκρατία. Παιδαριώδης η σκέψη του διότι: α) Ο ίδιος είναι ένοχος και χρεωκοπημένος και δεν μπορεί, επειδή είναι αχθοφόρος ενός ονόματος, να αλλάξει τα πράγματα. β) Η ανάσυρση από μια… κομματική Αμφίπολη του «πολιτικού λειψάνου» του ολετήρα Σημίτη δεν πρόκειται να εντυπωσιάσει κανέναν. Αστόχησαν, όμως, όλοι αυτοί από το ΠΑΣΟΚ, όταν ανιστόρητα και πονηρά κάνουν λόγο συνεχώς γι’ αυτή τη Δημοκρατική Παράταξη. Καπηλεύονται την ταμπέλα. Ας δούμε ιστορικά το θέμα. Ποιοι εξέφρασαν μεταπολεμικά αυτό τον χώρο; Ηγέτες πρώτου μεγέθους και κόμματα που αγωνίστηκαν για την αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών (που είχαν τραυματιστεί βαρύτατα από την πολιτική της Δεξιάς), για κοινωνική δικαιοσύνη, για την εθνική αξιοπρέπεια και για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών. Γι’ αυτά αγωνίστηκαν η
ΕΠΕΚ του στρατηγού Πλαστήρα, η ΕΛΔ των Σβώλου-Τσιριμώκου, το ΔΚΕΛ των Γ. Καρτάλη και Σβώλου, η ΕΔΑ του Γιάννη Πασαλίδη, η ΦΙΔΕ του Σοφ. Βενιζέλου και η Ένωσις Κέντρου του Γέρου Παπανδρέου και των ηγετών μικρών κομμάτων, που έφτιαξαν αυτή την ένωση. Όλοι τους, και άλλοι, πράγματι είχαν δικαίωμα να εκπροσωπούν αυτό τον χώρο. Δικαίωμα που τους το έδιναν οι αγώνες τους και η σταθερή τους γραμμή.

Τι σχέση μπορούν να έχουν οι σημερινοί πυγμαίοι πολιτικάντηδες, πιόνια της γερμανοευρωπαϊκής συμμορίας, μ’ εκείνους τους μεγάλους αγωνιστές της αληθινής δημοκρατίας; Οι σημερινοί κάπηλοι καταπατούν τις δημοκρατικές ελευθερίες, την κοινωνική δικαιοσύνη, κουρέλιασαν την εθνική αξιοπρέπεια, έφεραν με την ξενοδουλεία τους πολίτες στο έσχατο όριο της φτώχειας και της εξαθλίωσης και μας γύρισαν σε εργασιακό Μεσαίωνα. Δεν πρόκειται για δημοκρατική, αλλά για «μνημονιακή παράταξη». Κι έχουν δίπλα τους το φαιδρό, θολό Ποτάμι του Σταύρου. Για να εφαρμόσει τη δικτατορία του ο διεθνής καπιταλισμός φρόντισε να σβήσει τον χώρο του Κέντρου και να ευτελίσει ανεπανόρθωτα τη σοσιαλιστική ιδεολογία. Στο πρόσφατο βιβλίο μου από τις εκδόσεις Καστανιώτη, με τίτλο: «Πώς και γιατί έσβησε το Κέντρον – Τα αίτια και οι επιπτώσεις», όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να δουν τι συνέβη σ’ αυτή την παράταξη. Ο όρος Κεντροαριστερά κάποτε εξέφραζε ιστορικά την πιο ριζοσπαστική πτέρυγα των προοδευτικών κομμάτων. Οι σοσιαλίζοντες «κοινωνιολόγοι», π.χ. (συντροφιά του Αλέξ. Παπαναστασίου), έζησαν και αναπτύχθηκαν μέσα στην αγκαλιά του Κόμματος των Φιλελευθέρων, προστατευόμενοι από τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Η διαφοροποίησή τους έγινε σιγά σιγά. Οι σοσιαλιστές, τοποθετημένοι έξω και αντίθετα προς το Κέντρο, πήγαν αναγκαστικά προς τη συνεργασία. Αργότερα άνοιξαν οι δυνατότητες για κατάκτηση του Κέντρου. Παλαιά υπήρχαν κομμουνιστές, οι οποίοι δεν μπορούσαν να διακηρύξουν ότι ήταν κομμουνιστές λόγω της εκτός νόμου θέσεως του ΚΚΕ. Ο σοσιαλισμός έπασχε από το αντίθετο ελάττωμα. Ήταν και είναι τεράστιος ο αριθμός των ανθρώπων που λέγουν ότι είναι σοσιαλιστές, χωρίς να είναι. Αυτό αποτελεί γνώρισμα των καιρών μας. Αυτοί που σήμερα αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί, ψεύδονται. Διότι ούτε το Κέντρο εκπροσωπούν ούτε την Αριστερά. Το Κέντρο χρησιμοποιείται για να «νερώνει» το ιδεολογικό κρασί των δύο άκρων: Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά. Προσπαθούν έτσι να υποδηλώσουν «μετριοπάθεια». Αλλά γνήσιο Κέντρο δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και αληθινός σοσιαλιστικός χώρος. Ο μεγάλος Ζωρές έλεγε ότι: «Η καταχρηστική, μεροληπτική και καταπιεστική δύναμη της εξουσίας είναι φτιαγμένη από την αδυναμία των πολιτικών…». Την καταπιεστική δύναμη που ασκεί η εξουσία της κατοχικής «τρόικας» την επέτρεψε η αδυναμία των πολιτικών της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Την επέτρεψαν ΚΑΙ αυτοί που παριστάνουν τη… Δημοκρατική Παράταξη και ψήφισαν όλα τα Μνημόνια και τα κανιβαλικά φορολογικά μέτρα, τον ΕΝΦΙΑ κ.λπ. Πώς τολμούν ανερυθρίαστα να υποδύονται τους «δημοκράτες» οι ληστοκράτες, αφού είναι συνυπεύθυνοι για το ότι -ελέω Ευρωπαϊκής Ένωσης- επιστρέψαμε σε εργασιακό Μεσαίωνα, στην εποχή δηλαδή της ρωσικής επαναστάσεως; Τότε που ο κορυφαίος δραματουργός Άντον Τσέχωφ ονειρευόταν ότι: «Θα ‘ρθει μια όμορφη εποχή, που θα βασιλεύει η δικαιοσύνη και μήτε η ανάγκη μήτε η στέρηση θα φθείρουν τους ανθρώπους, αφού η εργασία για την προκοπή όλων θα είναι θεμέλιο της κοινωνίας…». Εκατόν δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα του «Βυσσινόκηπου», το όνειρό του παραμένει ανεκπλήρωτο και προσδοκούμε σε μια νέα επανάσταση των «κολασμένων της Γης…».