Διά χειρός…
h4>Μάθημα προς Σαμαρά… – Τώρα είναι η ώρα του Παπούλια
«Ένα μάθημα που παίρνει κανείς έχοντας διοικήσει, εφόσον είναι επιδεκτικός μαθήσεως, είναι ότι στις αντιπαραθέσεις, που είναι αναπόφευκτες, δεν φτάνεις στα άκρα. Αυτό εφόσον δεν είσαι διατεθειμένος να διεξαγάγεις ολοκληρωτικό πόλεμο, μέχρι της πλήρους συντριβής του αντιπάλου σου. Στις Δημοκρατίες, εξ ορισμού περίπτωση συντριβής δεν υπάρχει, γιατί έτσι το πολίτευμα θα γινόταν δικτατορία. Στις κόντρες μου με τον συνδικαλισμό τα πράγματα συχνά έφταναν σε σημείο μεγάλης έντασης με απειλές σωματικής βίας και ενίοτε πραγματοποίησής τους. Η ένταση ήταν συνεχής και σε τέτοιο κλίμα είναι μοιραίο να δημιουργούνται ανάμεσα στους πρωταγωνιστές των αντιπαραθέσεων προσωπικές αντιπάθειες, μέχρι και αποστροφή.
Όμως, οι κανόνες του παιχνιδιού ορίζουν ότι οι δύο πλευρές πρέπει να συνομιλούν, είναι ανάγκη να συνδιαλέγονται. Η πόρτα ανάμεσά τους να μείνει ξεκλείδωτη.
Άργησα κι εγώ να το καταλάβω αυτό γιατί όταν σε φέρνει κάποιος στα όρια της υπομονής και αντοχής σου η πιο ανθρώπινη αντίδραση είναι να του κλείσεις την πόρτα κατάμουτρα και να τον στείλεις από εκεί που ήρθε. Το έκανα αυτό το λάθος μερικές φορές, με αποτέλεσμα να ανεβούμε όλοι στα κεραμίδια, να μην ξέρουμε πώς να κατέβουμε και να βλάπτονται χειρότερα τα συμφέροντα της επιχείρησης, οργανισμού ή άλλης οντότητας, αρένας της πάλης.
Στην περίπτωση της άρνησης Σαμαρά – Τσίπρα να συναντηθούν, η αρένα είναι το συμφέρον της χώρας. Προσωπικά δεν περιμένω ότι θα έβγαινε κάτι σημαντικό από μια τέτοια συνάντηση των δύο αρχηγών και ίσως μάλιστα γινόταν το αντίθετο. Έχει, όμως, σημειολογική σημασία για την πορεία του πολιτεύματος και λόγω των διαστάσεων που έχει πάρει το ζήτημα.
Η συνάντηση θα έπρεπε να γίνει, έστω και για να παιχτεί κι αυτό το χαρτί, ώστε να μην υπάρξουν αργότερα κατηγορίες ότι αν είχε γίνει θα τα είχαν βρει μεταξύ τους στις τόσο κρίσιμες μέρες που περνά η χώρα.
Κι εδώ μπορεί να παίξει ρόλο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Στερημένος από κάθε πραγματική εξουσία, δεν παύει όμως να είναι αρχηγός του κράτους και ο θεσμός έχει ακόμη μεγάλο κύρος. Αφού κανείς από τους δύο δεν κάνει το πρώτο βήμα, να τους καλέσει ο κ. Παπούλιας την ίδια μέρα και ώρα στο γραφείο του. Να το κάνει δημόσια και να δούμε τότε αν τολμήσει κανείς να πει δεν πάω, και τι θα έλεγε τότε ο κόσμος. Αφού πάνε, ας τους αφήσει μόνους καμιά ώρα και μετά ας γυρίσουν σπίτι τους. Παίρνοντας τέτοια πρωτοβουλία ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν παραβαίνει το Σύνταγμα και προσφέρει υπηρεσία στον τόπο».