Το «τραγούδι» του ΣΥΡΙΖΑ…

Στα υπουργεία βρίσκονται εκπρόσωποί τους. Στο υπουργείο Οικονομικών μια ομάδα Ολλανδών -μας πληροφορούν- ελέγχει τα πάντα. Οι ξένοι δυνάστες θα αποφασίζουν ποιοι θα μετέχουν στα διοικητικά συμβούλια των ελληνικών τραπεζών. Όσα ανακοινώνουν πομπωδώς οι Σαμαράς – Βενιζέλος – Χαρδούβελης, έρχεται η «τρόικα», τους δίνει μια καρπαζιά και τους προστάζει να τα πάρουν πίσω. Ο φερόμενος ως «πρωθυπουργός» Αντώνης Σαμαράς με στόμφο αναγγέλλει ότι «φεύγει η ”τρόικα”», ότι «δεν την έχουμε πλέον ανάγκη» και μετά την… ικετεύει να επιστρέψει! Μνημόνια, ΕΝΦΙΑ και άλλα αντιλαϊκά μέτρα της ληστοκρατίας έρχονται σαν κύματα. Μέσα από τον κυβερνητικό χώρο μάς διαβεβαιώνουν ότι ο μαθητευόμενος μάγος Χαρδούβελης τα έχει χαμένα. Εξασφάλισε μια ζηλευτή θέση σε ξένη τράπεζα κι ετοιμάζεται μετά το νέο έτος να παραιτηθεί και να «αράξει» εκεί που θα τον βάλουν οι ξένοι πάτρωνες. Κι ούτε ένας μέσα από αυτή τη γελοία συγκυβέρνηση δεν έχει το σθένος να παραιτηθεί ύστερα από τόσους εξευτελισμούς. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μη χάσουν την εξουσία και τον παχυλό βουλευτικό μισθό. Οι στιλβωτές των υποδημάτων της Μέρκελ και του Σόιμπλε όχι μόνο έφεραν την καταστροφή και την εξαθλίωση του λαού, αλλά συνεχίζουν την ολοκλήρωση της συμφοράς. Όλοι, επομένως, βλέπουν ότι έφτασε η ώρα της Αριστεράς. Οι αριστερές δυνάμεις, που στη Γηραιά Ήπειρο έχουν υποστεί συρρίκνωση, για λόγους που χρήζουν μακράς αναλύσεως, καλούνται να επιτελέσουν μεγάλη αποστολή. Η Ιστορία τις καλεί να αποδείξουν εάν είναι σε θέση να απελευθερώσουν τους λαούς από τη χειρότερη δικτατορία που γνώρισε ποτέ ο κόσμος: Τη γερμανοευρωπαϊκή του διεθνούς καπιταλισμού. Σ’ αυτές τις δυνάμεις συγκαταλέγονται και εκείνες της ελληνικής Αριστεράς. Τι συμβαίνει όμως σ’ αυτό τον χώρο; Το ΚΚΕ του κ. Κουτσούμπα ξέχασε την πολιτική των λαϊκών μετώπων και του ΕΑΜ. Αρκείται στο 5% των ποσοστών του, περιμένει να γκρεμιστεί μονάχος του ο καπιταλισμός και να σπεύσουν οι λαϊκές μάζες -χωρίς δεύτερη συζήτηση- στο «καπέλωμα» του ΠΑΜΕ. Κι έτσι, ο κ. Κουτσούμπας αναμένει τις εξελίξεις στο μεγαλόπρεπο «σπίτι του Λαού» στον Περισσό, όπου η «επαναστατική τακτική» δεν κατοικεί πλέον εκεί… Ο απελπισμένος κόσμος έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στον ΣΥΡΙΖΑ και το έχει αποδείξει με τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων, που δείχνουν συνεχώς να ανεβαίνουν για τον κ. Τσίπρα. Παράλληλα, όμως, αυξάνονται και οι ευθύνες του κόμματος της «ριζοσπαστικής» Αριστεράς. Διότι για να είναι «ριζοσπαστική» μια Αριστερά, πρέπει να έχει τη δυνατότητα και την τόλμη, σε δεδομένη στιγμή, να καταφύγει σε ριζοσπαστικές λύσεις και πρακτικές. Πιστεύουμε ότι είναι ειλικρινής ο κ. Τσίπρας -που δεν του λείπουν τα ηγετικά χαρίσματα- όταν διαβεβαιώνει ότι θα συγκρουσθεί με τους αδίστακτους «εταίρους». Επειδή όμως θα συνεχιστεί η ίδια άκαμπτη, ανελέητη και αντιλαϊκή τακτική του Βερολίνου και των Βρυξελλών, ο κ. Τσίπρας δεν πρέπει να διστάσει να απειλήσει τους ξένους δυνάστες ότι θα φύγουμε από την Ευρωζώνη, θα επιστρέψουμε στο εθνικό μας νόμισμα και θα χαράξουμε τελείως διαφορετική εξωτερική πολιτική. Οι «εταίροι» είναι εκείνοι που θα χάσουν. Και τρέμουν σ’ αυτή την ιδέα. Ο κόσμος, που ελπίζει στον ΣΥΡΙΖΑ για μια «αλλαγή», ώστε να ανασάνει, γοητεύεται από τα λόγια του κ. Τσίπρα και τη συνεπή αντιμνημονιακή πολεμική του, γι’ αυτό και του εκφράζει την εμπιστοσύνη του. Απέδειξε, άλλωστε, στις Βρυξέλλες ότι ξέρει να συγκρούεται. Ωστόσο, υποφέρουν τόσο οι πολίτες, έχουν τρομάξει τόσο με όσα συμβαίνουν, γι’ αυτό κατά βάθος διερωτώνται, με χτυποκάρδι, εάν τη δεδομένη στιγμή θα τα καταφέρει με τόσο ανελέητους εχθρούς ο ΣΥΡΙΖΑ και ποια θα είναι η κατάληξη. Αυτός ο προβληματισμός θυμίζει τον ανάλογο που είχε διατυπώσει κάποτε ο Λένιν. Το 1917, η οικονομική ερείπωση και καταστροφή ήταν τρομερή για τη Ρωσία.
Ο σοσιαλιστής – μενσεβίκος υπουργός Σκόμπελεφ καλούσε τους εργάτες να αντιταχθούν στον πλουτισμό των εύπορων τάξεων και να πολεμήσουν την τσαρική κυβέρνηση που σπατάλησε δισεκατομμύρια από τα χρήματα του λαού. Κι ο Λένιν, σε άρθρο του στην «Πράβντα», αναφερόμενος στον Σκόμπελεφ, έγραφε: «Ωραία τραγουδάει… Πού όμως θα καταλήξει;»… Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα θα ήταν πιο καλά να ξεκαθάριζε «πού θα καταλήξει». Να πει ότι εάν οι δόλιοι «εταίροι» παραμείνουν άκαμπτοι, κατάληξη θα είναι η ανεξάρτητη πορεία μας, έξω από το «γκέτο» της Μέρκελ. Κι επιβράβευση μιας τέτοιας υπερήφανης πολιτικής θα είναι η εμπιστοσύνη ενός λαού, που τώρα βγάζει κραυγές οργής κατά των γερμανοπροσκυνημένων «ιδεολόγων του ΕΝΦΙΑ». Όπως έλεγε ένας παλιός ρώσος ποιητής: «Η καρδιά μου δεν βρίσκει το ”μπράβο” στον γλυκό των επαίνων τον ψίθυρο, μα στις άγριες κραυγές της οργής…». Ήταν παλιά η πίστη των αγνών ιδεολόγων του σοσιαλισμού ότι από τις στάχτες του πολέμου μπορούσε να γεννηθεί ένας νέος, καλύτερος, ειρηνικός κόσμος. Η πεποίθηση αυτή, τότε, ακούσθηκε και υιοθετήθηκε από πολλούς. Την υιοθέτησαν, στη συντριπτική τους πλειονότητα, τα αντιστασιακά κινήματα σε ολόκληρη την Ευρώπη, αντιπαλεύοντας με τα λάβαρα της Αριστεράς τη χιτλερική «Νέα Ευρώπη». Την Ευρώπη της Μέρκελ πρέπει τώρα να αντιπαλέψουμε. Τότε την πεποίθηση για πορεία προς τον σοσιαλισμό την υιοθέτησαν πολλά απελευθερωτικά κινήματα, που γεννήθηκαν εκείνα τα χρόνια σε κάθε γωνιά της Γης, στην Κίνα, στο Βιετνάμ, στην Ινδονησία και στην Αφρική. Μάτωσαν εκείνοι οι λαοί, υπέφεραν. Οι αποτυχίες δεν έλειψαν. Το ιδανικό όμως παρέμεινε. Φούντωσε από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εξακολούθησε στα χρόνια που κύλισαν. Στον ευρωπαϊκό χώρο η Αριστερά, και μεταπολεμικά, έγινε πρώτη δύναμη. Εάν ο κομμουνισμός προδόθηκε ή απέτυχε στη Σοβιετική Ένωση, αυτό δεν σημαίνει ότι θα διασύρεται όλη η Αριστερά χλευαστικά στους δρόμους από κάποιους που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ότι εάν δεν υπήρχε αριστερό κίνημα, η ανθρωπότητα θα βρισκόταν σε εργασιακό Μεσαίωνα. Το αντιλαμβάνονται τώρα που γυρίσαμε σε τέτοιο Μεσαίωνα, επειδή ακριβώς συρρικνώθηκε η ευρωπαϊκή Αριστερά. Ο καπιταλισμός, ντυμένος με τη φανταχτερή αμφίεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πέτυχε τον απάνθρωπο στόχο του, χωρίς συμβατικά όπλα. Του έφτανε ένα νόμισμα: Το ευρώ. Και μ’ αυτό υπέταξε τους λαούς. Δυστυχώς, έλειψαν οι μεγάλες ηγετικές μορφές διεθνώς, εκείνες που μπορούσαν να ξεσηκώνουν και να εμπνέουν τους «κολασμένους της Γης». Ο ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα στις αντίστοιχες δυνάμεις των χωρών του Νότου, έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: Είναι πρώτη δύναμη και χτυπά την πόρτα της εξουσίας. Το γεγονός αυτό αυξάνει τις ευθύνες του. Πρέπει να αποτινάξει από πάνω του τις «παιδικές ασθένειες» του παλιού κομμουνισμού και να ενστερνισθεί κυρίως τον πατριωτισμό του Μορίς Τορέζ και του Λεόν Μπλουμ. Για όσους γνωρίζουν Ιστορία, έχουν σημασία αυτά τα δύο ονόματα. Ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να διαδραματίσει ρόλο μεγάλου οραματιστή και δεν έχει δικαίωμα να αποτύχει. Όπως έλεγε ο αυστρογάλλος κομμουνιστής συγγραφέας Μανές Σπέρμπερ (που αντιτάχθηκε στον σταλινισμό): «Δεν ρωτάμε τι θα συμβεί, αλλά τι θα κάνουμε…». Κι αυτό πρέπει να κάνει -και το πράττει- ο Τσίπρας. Αλλά να έχει πάντα υπόψη του και τον προβληματισμό του Λένιν: Δεν φτάνει να «τραγουδάει ωραία». Πρέπει να βλέπει και τον στόχο που ζητούν οι βασανισμένοι πολίτες. Να εδραιώσει την πεποίθηση -όπως έλεγε ο ιστορικός και δημοσιογράφος Τάσος Βουρνάς- ότι: «Ο σοσιαλισμός, είτε έτσι είτε αλλιώς, θα ισορροπήσει στο άμεσο μέλλον και θα δημιουργήσει τον δικό του περιβάλλοντα χώρο…».