Πούλησαν κάθε αξία και κάθε ιδανικό για το χρήμα

// Ο ήρωας που υποδύεστε στη νέα σειρά του Mega «Δικαίωση», που χτυπάει 30% στην τηλεθέαση, τα πουλά όλα για το χρήμα, ενώ είναι αδίστακτος μπροστά στην εξουσία και τη δόξα. Πόσο αναγνωρίσιμος είναι αυτός ο χαρακτήρας στην κοινωνία μας;

Δυστυχώς είναι πολλοί σαν τον Ανδρέου. Υπήρξαν αρκετοί που πούλησαν κάθε αξία και κάθε ιδανικό για το χρήμα. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι η χώρα μας δεν θα βρισκόταν σ’ αυτήν την κατάσταση. Άτομα όπως ο ήρωας που υποδύομαι ξεπούλησαν την πατρίδα. Αλλά ευτυχώς δεν είναι όλοι έτσι. Της οικονομικής κρίσης προηγήθηκε η πτώχευση της ηθικής. Και για εμένα το χειρότερο είναι να χάνει κάποιος τη συνείδησή του.

// Ποιο ήταν το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια;

Θεωρώ ότι η μεγαλύτερη αξία τα τελευταία χρόνια έγινε η ευκολία. Ό,τι χειρότερο! Πιστέψαμε ότι όλα μπορούν να γίνουν εύκολα. Το να βγάζεις λεφτά, το να γίνεσαι αναγνωρίσιμος, το να πραγματοποιείς όλους τους στόχους σου. Μα οι παππούδες μας, αν έφτιαξαν στη ζωή τους από ένα κεραμίδι και το έδωσαν στο κάθε τους παιδί, αυτό το έκαναν με πολλή δουλειά, ιδρώτα, κόπο, ξενιτιά. Τα ουσιαστικά πράγματα στη ζωή, αυτά που έχουν νόημα, γίνονται με πολλή δυσκολία. Δεν μπορεί όσα αξίζουν και είναι υψηλά να φτιάχνονται με το πάτημα ενός κουμπιού ή χωρίς να έχεις σπαταλήσει πολύ χρόνο, μεράκι, φαντασία.

// Αυτό αφορά μόνο τα υλικά αγαθά;

Προς Θεού. Η γνώση αποκτιέται εύκολα; Καλλιεργείσαι αν δεν διαβάσεις, αν δεν ενημερωθείς, αν δεν σπουδάσεις; Στις σχέσεις, αν δεν δώσεις χρόνο; Στην οικογένεια, αν δεν αφοσιωθείς, αν δεν κάνεις υπομονή, αν δεν δουλέψεις τα συναισθήματά σου και αν δεν τα εκδηλώσεις, μπορείς να κρατήσεις στις μέρες μας ένα όμορφο σπιτικό; Αλλά η ανταμοιβή είναι μεγάλη όταν κατακτάς έναν στόχο που είναι δύσκολος.

// Ένας αριβίστας είναι κακός μόνο για την κοινωνία;

Όχι. Είναι ο Νούμερο 1 κίνδυνος για τον ίδιο του τον εαυτό. Γιατί τον έχει χάσει. Η απώλεια της ηθικής και της συνείδησης είναι η μεγαλύτερη συμφορά. Γιατί πρώτα απʼ όλα έχεις χάσει εσένα.

// Ως κοινωνία πιστεύετε ότι τα έχουμε χάσει όλα; Κάθε μέρα είναι και πιο τραγικά τα πράγματα, αλλά κανείς δεν αντιδρά.

Νομίζω ότι θα έρθει η στιγμή -κοντοζυγώνει- που θα αντισταθούμε. Ως λαός έχουμε αποδείξει και στο παρελθόν ότι ξέρουμε από επαναστάσεις. Και γνωρίζουμε ότι η κάθε ιστορική αλλαγή έγινε με αίμα. Οι Έλληνες έχουν δυνατότητες και είναι λαός με μεγάλη αξία. Οι ξένοι ξέρουν την αξία της Ελλάδας. Από τη θάλασσά της μέχρι τον ήλιο της. Το σχέδιό τους δεν είναι τωρινό. Για να μας φτάσουν σ’ αυτήν την κατάσταση πιστεύω ότι το δουλεύανε χρόνια. Ο σκοπός τους είναι προφανής: Η κατάκτηση μιας πανέμορφης χώρας.

// Πώς δεν το συνειδητοποιήσαμε τόσα χρόνια ότι κάποιοι, μέσα από τα δάνεια, μας έκαναν σκλάβους;

Δεν είχαμε εικόνα του τι συμβαίνει, δεν ασχολούμασταν. Πιστεύαμε ότι το κράτος μας ήταν σε οικονομική ανάπτυξη. Και εκεί είναι η μεγάλη ευθύνη των πολιτικών μας. Που ήξεραν τα πραγματικά οικονομικά δεδομένα της Ελλάδας και μας παρουσίαζαν μια εικονική πραγματικότητα. Άρα, για να ξέρουν ότι άλλη ήταν η αλήθεια, πόσο φταίνε σήμερα για το ξεπούλημα της χώρας, τη φτώχεια, την ανεργία, την αβεβαιότητα;

// Ακόμη και στον χώρο σας. Πώς σας φαινόταν η δημιουργία 200 θεατρικών σκηνών, η προβολή
σαράντα ελληνικών σίριαλ;

Υπερβολική για τη δυναμική της αγοράς. Πολλά παιδιά γίνανε ηθοποιοί γιατί πίστευαν ότι θα γίνουν και ζάπλουτοι. Μα η ζωή του ηθοποιού είναι ασκητική. Πολλές ώρες στις πρόβες, στο σανίδι, δεκάωρα γυρίσματα στην τηλεόραση. Αν νομίζουν ότι ο ηθοποιός είναι δύο φωτογραφίες στις πρεμιέρες και στα κοσμικά, έχουν πέσει σε μεγάλη πλάνη. Ο δρόμος του ηθοποιού είναι πολύ δύσκολος και σε χρειάζεται συνεχώς γειωμένο και σε επαφή με τις ρίζες σου, με τις πηγές σου, την υποκριτική, την τεχνική, τη δραματουργία. Χρειάζεται απομόνωση και συγκέντρωση για να βάζεις σε τάξη την ψυχή σου. Το να υποδύεσαι ρόλους και άλλους χαρακτήρες χρειάζεται μεγάλη δύναμη ψυχής και ταλέντου. Παύεις να είσαι εσύ.

// Είστε αισιόδοξος για το μέλλον;

Πιστεύω στην ευφυΐα του Έλληνα. Αυτό είναι το βασικό συστατικό του. Ότι έχει την ευστροφία να λύνει τα προβλήματα και να προχωρά. Δεν σταματά, το παλεύει.

// Τα «Κλεμμένα Όνειρα» ήταν κάποια στιγμή το μοναδικό ελληνικό σίριαλ. Με τι αντοχές έγινε όλο αυτό;

Ήταν άθλος. Είναι σημαντικό ότι όσοι δουλεύαμε σ’ αυτό το σίριαλ ξέραμε καλά το αντικείμενό μας. Γι’ αυτό και μας παρακολουθούσαν 1.500.000 τηλεθεατές. Γι’ αυτό και τα ελληνικά κανάλια, μετά τη δική μας επιτυχία, επένδυσαν ξανά σ’ αυτόν τον τομέα.

// Ο Μαλτέζος των «Κλεμμένων Ονείρων» ήταν πιο αδίστακτος χαρακτήρας ή ο Ανδρέου, που υποδύεστε στη «Δικαίωση»;

Πιστεύω ο Ανδρέου. Ο Μαλτέζος είχε και την ασθένεια των τύψεων. Ο Ανδρέου έχει πουλήσει την ψυχή του στον διάολο. Για εμένα αυτοί οι άνθρωποι που πατάνε επί πτωμάτων και δεν τιμωρούνται από τον νόμο, ή τη σκαπουλάρουν, είναι αξιολύπητοι. Γιατί με το να χάσουν την ικανότητά τους να αγαπούν έχουν χάσει αυτόματα και τη χαρά της ζωής και το νόημά της. Μόνο η δύναμη της αγάπης είναι ευτυχία. Για μένα ο Ανδρέου είναι χαμένος από χέρι. Κλέβει, σκοτώνει, δολοπλοκεί. Έχει χάσει το νόημα της ίδιας της ύπαρξής του.

// Για να μην υπάρχουν πολλοί Μαλτέζοι και Ανδρέου, τι πρέπει να κάνουμε;

Να είμαστε σε εγρήγορση. Να σεβαστούμε τους αγώνες που έδωσαν οι πρόγονοί μας, τον πολιτισμό μας, την ιστορία μας. Να θυμόμαστε ότι επιβίωσαν σε πόλεμο και προσφυγιά και αντιστάθηκαν στους κατακτητές. Να μην είμαστε αδιάφοροι, αλλά να ανησυχούμε για όσα γίνονται στα εθνικά μας ζητήματα, γιατί κάποιες χώρες γύρω μας έχουν πάρει φωτιά.

// Τι ρόλο παίζει η παιδεία μας;

Τον πιο σημαντικό. Εκεί φαίνεται η οργάνωση και η δομή μιας χώρας και πόσο θέλει μορφωμένους και δυνατούς τους πολίτες της ή άβουλους και φοβικούς. Η γνώση είναι δύναμη. Με τη γνώση δεν φοβάσαι.

// Το ότι δεν έχουν βγει οι άνεργοι στον δρόμο πού οφείλεται;

Στην οικογενειακή συνοχή. Η οικογένεια στην Ελλάδα δίνει τις αξίες, τις αρχές, έχει την ευθύνη για τη διαπαιδαγώγησή μας. Αυτή και όχι το σχολείο. Από τη μια αυτό είναι καλό και από την άλλη δείχνει ότι δεν λειτουργούν οι θεσμοί. Αν δεν υπήρχε η οικογένεια, θα είχαμε ξεχυθεί στους δρόμους. Ο πολιτισμός, επίσης, μας κρατά σε ευφορία από την εθνική κατάθλιψη. Η τέχνη σε φέρνει σε επαφή με τον βαθύτερο εαυτό σου, είναι φάρμακο, ανασυγκροτεί την ψυχή σου και σου βάζει σε τάξη το τι έχει νόημα και τι δεν έχει για τη ζωή σου. Η τέχνη δεν ασχολείται με το αν θα πρέπει να πάρεις αυτοκίνητο ή αν θα πιεις καφέ. Με την καθημερινότητα. Αλλά με την αλήθεια της ζωής. Στο θέατρο φέτος παίζω στο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη «Οι αγνοούμενοι, μια ενδιαφέρουσα ζωή» που με αφορμή τους αγνοούμενους στην Κύπρο, μετά την επέλαση του Αττίλα, μιλά για κάτι πιο ουσιαστικό. Το να χάσεις στη διαδρομή τον πραγματικό σου εαυτό, να μην ξέρεις τι επιθυμείς, κι έτσι να γίνεις αγνοούμενος της ύπαρξής σου.