Παιγνίδια του Σαμαρά με την αναθεώρηση του Συντάγματος

Το πιθανότερο, βέβαια, είναι να μη συγκεντρώσει ο υποψήφιος Πρόεδρος τις αναγκαίες 180 ψήφους και να πάει η χώρα σε εκλογές, όπως προβλέπει το Σύνταγμα, ώστε να εκλεγεί από τη νέα Βουλή με 151 – ή ακόμη και με λιγότερους. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση θα κατηγορήσει τον Τσίπρα ο Σαμαράς ότι με τη μη συναίνεσή του στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από αυτή τη Βουλή, η αναθεώρηση του Συντάγματος θα πάει «στις ελληνικές καλένδες» και θα συνεχίσει, μεταξύ άλλων, να ισχύει το κατάπτυστο άρθρο 86 του Συντάγματος, με τον περιβόητο νόμο περί ευθύνης υπουργών που δίνει ασυλία στη διαπλοκή και τη διαφθορά.

Όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν ο κ. Σαμαράς πίστευε πράγματι στην αναγκαιότητα της συνταγματικής αναθεώρησης, αν δεν τη χρησιμοποιούσε για μικροκομματικά παιγνίδια και την είχε βάλει ως πρώτο θέμα στην ατζέντα του όταν με τη βοήθεια του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ έγινε πρωθυπουργός, δεδομένου, μάλιστα, ότι δεν επηρέαζε την οικονομική πολιτική και τα Μνημόνια, ούτε έπρεπε να ζητήσει την άδεια της «τρόικας».

Γνωρίζει άλλωστε πολύ καλά ο κ. Σαμαράς ότι για να ολοκληρωθεί η πρώτη φάση θα χρειασθούν έξι μήνες και κανένας δεν μπορεί να στοιχηματίσει αν θα αντέξει η κυβέρνηση και δεν θα εξαναγκαστεί σε παραίτηση, εν όψει της Προεδρικής εκλογής και εν μέσω κοινωνικών αντιδράσεων. Η αναθεώρηση χρησιμοποιείται ως πρόσχημα προκειμένου να εμποδίσει την πορεία του Τσίπρα προς το Μαξίμου. Επομένως, αν προκύψουν κάλπες, αυτό θα είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα της πολιτικής της κυβέρνησης.

Όμως ο κ. Σαμαράς χρησιμοποιεί τη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος και για εσωκομματικούς λόγους, μπροστά στο ενδεχόμενο μιας ήττας με διαφορά ακόμα και μεγαλύτερη των δέκα μονάδων, που θα πυροδοτήσει σενάρια ηγεσίας στη ΝΔ. Η επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου ως προέδρου της επιτροπής σύνταξης της πρότασης της Νέας Δημοκρατίας για την αναθεώρηση του Συντάγματος δεν είναι τυχαία. Κάθε άλλο παρά «εκτίμησε» τον αμεσότερο συνεργάτη του Κώστα Καραμανλή. Ο Αντώνης Σαμαράς, με την «καλαματιανή» λογική του, εφάρμοσε το «μ’ έναν σμπάρο, δυο τρυγόνια». Διότι -το κυριότερο- δεν είχε άλλο βουλευτή που θα μπορούσε να ασχοληθεί με μια τόσο σοβαρή διαδικασία. Αν τον είχε, δεν θα απευθυνόταν στον Προκόπη Παυλόπουλο, τον οποίο κυριολεκτικώς απεχθάνεται – ένας Θεός ξέρει γιατί. Κάπως έτσι -«την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος»- ο πρωθυπουργός «πουλάει» στο νεοδημοκρατικό κοινό ότι έχει στο πλευρό του -μέσω του αμεσότερου συνεργάτη του- και τον Κώστα Καραμανλή.

Οι 16 αλλαγές στο Σύνταγμα

Όμως να δούμε, πέραν των παραπάνω, τι επιδιώκεται να αλλάξει στο Σύνταγμα με βάση την πρόταση που παρουσίασε ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος στην πρώτη συνεδρίαση της επιτροπής, αφού προηγουμένως «ευλογήσουμε τα γένια μας» θυμίζοντας ότι έναν μήνα πριν δώσει ο πρωθυπουργός το «εναρκτήριο λάκτισμα» για την αναθεώρηση, ρωτάγαμε: «Γιατί καθυστερεί η αναθεώρηση του Συντάγματος, κύριε Σαμαρά;».

Δεν πρέπει πάντως να ξεχνάμε και τούτο: Μέχρι όλα αυτά να γίνουν πράξη ας κρατάμε «μικρό καλάθι», αφού «άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει». Δυστυχώς, όπως τα «κατάφεραν» οι κυβερνήσεις μετά το 2009, τον Θεό αντικαθιστά η «τρόικα»…

Οι αλλαγές αυτές αφορούν:

Α. Θεσμοθέτηση πρόσθετων εγγυήσεων για την προστασία της εθνικής μας ταυτότητας και της ελληνικής γλώσσας.

Β. Περαιτέρω θωράκιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου και ιδίως εκείνων που αφορούν:

1. Τον τρόπο λειτουργίας των ηλεκτρονικών ΜΜΕ.

2. Την παιδεία, ώστε η χώρα μας να αποτελέσει κέντρο εκπαίδευσης και πολιτισμού για την ευρύτερη περιοχή μας.

3. Την ιδιοκτησία, προεχόντως δε την ακίνητη.

4. Το περιβάλλον, ώστε να τονωθούν η αειφόρος ανάπτυξη και η ποιότητα ζωής.

Γ. Δημοκρατική οργάνωση και λειτουργία των πολιτικών κομμάτων και εφοδιασμός τους με τα απαραίτητα εχέγγυα -αλλά κι επιφόρτισή τους με τις ανάλογες υποχρεώσεις- ώστε να συμβάλλουν πραγματικά στην υπεράσπιση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Με παράλληλη ενίσχυση της διαφάνειας των οικονομικών τους και των οικονομικών των προσώπων που μετέχουν στον δημόσιο βίο, μελών τους ή μη.

Δ. Διεύρυνση του πεδίου εφαρμογής των θεσμών άμεσης δημοκρατίας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον θεσμό του δημοψηφίσματος.

Ε. Εξορθολογισμός του τρόπου λειτουργίας της εκτελεστικής εξουσίας κι ενίσχυση των αντίστοιχων θεσμικών αντιβάρων κυρίως μέσα από:

1. Την αποκατάσταση του ρυθμιστικού ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων του, με παράλληλη αλλαγή του καθεστώτος εκλογής του ώστε να διαθέτει την αναγκαία προς τούτο δημοκρατική νομιμοποίηση.

2. Την κατάλληλη πρόβλεψη της οργάνωσης και λειτουργίας της κυβέρνησης και οριοθέτηση των σχέσεών της με τη νομοθετική εξουσία και τους βουλευτές. Καθώς και μέσα από τον περιορισμό της διάρκειας των θητειών των κορυφαίων οργάνων της.

3. Την αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου των ανεξάρτητων διοικητικών αρχών προς την κατεύθυνση της διευκόλυνσης εκπλήρωσης της αποστολής τους.

ΣΤ. Ενίσχυση της νομοθετικής εξουσίας κατά την άσκηση του νομοθετικού της έργου και του κοινοβουλευτικού ελέγχου κυρίως μέσα από:

1. Την περαιτέρω εμπέδωση της σταθερότητας του εκλογικού συστήματος και τη θέσπιση ρυθμίσεων που διευκολύνουν την εξάντληση της συνταγματικώς προβλεπόμενης κοινοβουλευτικής περιόδου.

2. Τη λελογισμένη μείωση του αριθμού των βουλευτών και τον περιορισμό του ειδικού προστατευτικού καθεστώτος που τους διέπει, στα όρια όπου τούτο είναι απολύτως απαραίτητο για την επιτέλεση των συνταγματικώς προσδιορισμένων καθηκόντων τους.

3. Την υιοθέτηση ρυθμίσεων που καθιστούν ουσιαστική τόσο την άσκηση του νομοθετικού και του κοινοβουλευτικού έργου των βουλευτών όσο και την απρόσκοπτη επικοινωνία της Βουλής με την κοινωνία των πολιτών.

Ζ. Περαιτέρω παγίωση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης κυρίως μέσα από:

1. Την εκ βάθρων αλλαγή του καθεστώτος της ευθύνης των μελών της κυβέρνησης και των υφυπουργών.

2. Την απεξάρτηση του τρόπου εκλογής της ηγεσίας της από την επιρροή της εκτελεστικής εξουσίας.

3. Τη θεσμοθέτηση συνταγματικού δικαστηρίου με αμιγώς δικαστική σύνθεση.

4. Τη σαφή οριοθέτηση της δικαιοδοσίας και των αρμοδιοτήτων μεταξύ Συμβουλίου της Επικρατείας και Ελεγκτικού Συνεδρίου.

Η. Αναμόρφωση των διατάξεων του Συντάγματος που αφορούν την οικονομία και τον κρατικό παρεμβατισμό ώστε:

1. Να ενισχυθεί, πάντοτε μέσα στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας, η ιδιωτική πρωτοβουλία και να αποκτήσει η κρατική παρέμβαση πραγματική αναπτυξιακή νοοτροπία.

2. Να επιλύονται, το ταχύτερο δυνατόν, οι σχετικές διαφορές από τη Δικαιοσύνη προς διευκόλυνση των εκάστοτε νομίμως εκδηλούμενων επενδυτικών πρωτοβουλιών.