Μη βιωσιμότητα χρέους και συγκυβέρνησης

Κι αυτή τη στρατηγική εφήρμοσαν κατά γράμμα. Εξαπολύθηκε ένας πραγματικός οικονομικός πόλεμος, σε πολλές πτυχές του ακόμα πιο καταστροφικός από έναν πραγματικό πόλεμο. Η επιχείρηση οικονομικής, κοινωνικής και ηθικής εξόντωσης που εφαρμόζεται σε βάρος του ελληνικού λαού δεν έχει ιστορικό προηγούμενο σε περίοδο ειρήνης. Μάλιστα, εάν διαβάσουμε προσεκτικά τα όσα παραθέτει ο Τ. Γκάιτνερ, θα διακρίνουμε ότι πρωταρχικός στόχος ήταν και είναι να καταπατηθεί η αξιοπρέπεια των πολιτών, να ενοχοποιηθεί μια ολόκληρη κοινωνία, να διαμορφωθεί ένας νέος τύπος ατόμου, ο ιδιώτης-ραγιάς, που στερείται ηθικού ερείσματος, που δεν έχει δικαίωμα να ελπίζει, αλλά που θα πρέπει να έχει ως μοναδικό και απόλυτο στόχο την καθημερινή επιβίωσή του.

Πολιτικοί-κυβερνητικοί ραγιάδες

Το τραγικό στοιχείο της πενταετούς αυτής τραγωδίας που βιώνει ο ελληνικός λαός είναι ότι τη στρατηγική αυτή της πολιτικοοικονομικής ευρωπαϊκής ελίτ την υιοθέτησε άνευ όρων και τη νομιμοποίησε το εγχώριο σύστημα συμφερόντων με πολιτικούς πρωταγωνιστές τα κόμματα και τις ηγεσίες των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Οι ίδιες οι μνημονιακές κυβερνήσεις μετεξελίχθηκαν σε «πολιτικούς-κυβερνητικούς ραγιάδες», σε υποτελείς και εντολοδόχους των δανειστών, της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας, της γερμανικής ηγεμονίας.

Ποτέ και σε καμία περίπτωση οι μνημονιακές κυβερνήσεις δεν εμφανίσθηκαν στις όποιες διαβουλεύσεις ή διαπραγματεύσεις ως ΥΠΑΡΚΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ, σε καμία περίπτωση δεν εξέφρασαν και δεν προάσπισαν το εθνικό συμφέρον, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν εάν η κοινωνία διαλύεται και εάν το επίπεδο ζωής οπισθοχώρησε κατά πολλές δεκαετίες.

Σήμερα «πεθαίνουμε ως χώρα»… Κι όμως το μνημονιακό πολιτικό-οικονομικό σύστημα συμφερόντων δίνει τον υπέρ όλων αγώνα για να επιβιώσει, να αναπαραχθεί και να συνεχίσει το καταστροφικό του έργο. Δύο είναι τα βασικά ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ που χρησιμοποιεί η σημερινή συγκυβέρνηση για τον σκοπό αυτό: Την περίφημη «βιωσιμότητα» του χρέους και την επίτευξη του στόχου των 180 για την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας.

Τελικό χτύπημα: Νέο Μνημόνιο και 180

Η εμμονή από την πλευρά της συγκυβέρνησης για τη βιωσιμότητα του χρέους δεν έχει καμία οικονομική βάση, δεν μπορεί να στηριχθεί σε κανένα οικονομικό δεδομένο. Ακριβώς γι’ αυτό η συγκυβέρνηση αρνείται να το θίξει εδώ και χρόνια και δεν έχει καν υποβάλει κάποια πρόταση, δεν έχει καν διατυπώσει κάποια «σκέψη»…

Επί της ουσίας: Κανένα χρέος δεν είναι βιώσιμο ενόσω τα επιτόκια δανεισμού είναι ανώτερα του ρυθμού ανάπτυξης της οικονομίας. Για να μπορέσει πράγματι να ανταποκριθεί η ελληνική οικονομία στις απαιτήσεις του χρέους, οι ρυθμοί ανάπτυξης θα πρέπει να ξεπεράσουν κατά πολύ το ύψος των τόκων που βρίσκεται σήμερα στο 3,25%, να βρεθούν, δηλαδή, στο διπλάσιο τουλάχιστον ύψος του 7% ώστε να δημιουργηθούν πραγματικά και όχι εικονικά, όπως σήμερα, πρωτογενή πλεονάσματα.

Αυτή όμως η διαδικασία απαιτεί μια άλλη στρατηγική. Απαιτεί σχέδιο ανάπτυξης, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ρήτρα ανάπτυξης και περίοδο χάριτος, ώστε να εμφανισθούν πραγματικοί ρυθμοί ανάπτυξης και αύξησης του ΑΕΠ.

Σήμερα η «λογική» της βιωσιμότητας του χρέους όχι μόνο δεν διασφαλίζει τη βιωσιμότητα της κοινωνίας και της παραγωγικής δομής της χώρας, αλλά οδηγεί, τουναντίον, στην περαιτέρω διάλυσή τους.

Γι’ αυτό και το νέο Μνημόνιο -όπως κι αν το ονομάσουν αυτό, με όσες περίτεχνες ωραιοποιήσεις κι αν το ψιμυθιώσουν- ακολουθεί την καθιερωμένη συνταγή: Μειώσεις μισθών και συντάξεων, μαζικές απολύσεις, νέες περικοπές στις κοινωνικές παροχές, εξαφάνιση του εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων… Την ώρα που οι φοροεπιδρομές συνεχίζονται, τα χρέη προς το Δημόσιο και τα Ταμεία πολλαπλασιάζονται αλλά και τα περίφημα «κόκκινα δάνεια» προς τις τράπεζες διογκώνονται…

Η υπογραφή του νέου Μνημονίου, οι «αλλαγές» στο Ασφαλιστικό και στα εργασιακά αποτελούν όχι απλώς «κομβικό σημείο», αλλά όρο ύπαρξης της συγκυβέρνησης. Οι κ. Αντ. Σαμαράς και Ευ. Βενιζέλος έχουν έναν διπλό στόχο: Αφενός μεν να εγκριθούν τα μέτρα και του νέου Μνημονίου προκειμένου να αποτελέσουν πλαίσιο για τον μελλοντικό εγκλωβισμό του ΣΥΡΙΖΑ και αφετέρου να μετατρέψουν την ψήφιση των μέτρων αυτών σε «γέφυρα» για την επίτευξη της Προεδρικής πλειοψηφίας των 180…

Όσο πλησιάζουν οι ημερομηνίες της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας τόσο περισσότερο οι συναλλαγές, οι εκβιασμοί, οι «αποκαλύψεις» θα πληθαίνουν. Η αποκάλυψη των offshore του Γ. Καρατζαφέρη αποτελεί την «εισαγωγή» στο κυρίως «μενού». Ο στόχος των μνημονιακών-κυβερνητικών επιτελείων είναι ο «εξαναγκασμός» ενός σεβαστού αριθμού ανεξαρτήτων βουλευτών με πολλαπλές μεθόδους και η συστηματική διάλυση των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της ΔΗΜΑΡ ώστε να προκύψει ο μαγικός αριθμός των 180… Όμως, σε ένα τέτοιο εκρηκτικό πεδίο, δεν αποκλείεται οι «αποκαλύψεις» να περιλάβουν και κάποια κυβερνητικά στελέχη… Ποιο πρόσωπο όμως με κύρος και αξιοπρέπεια θα τολμήσει να στηριχθεί σ’ ένα παρόμοιο εξαχρειωμένο πολιτικό υπόβαθρο και μάλιστα με τον -πολύ πιθανό- κίνδυνο να μην εκλεγεί;

Όλες αυτές οι επισημάνσεις ενισχύουν μια ολοένα και πιο διευρυνόμενη αντίληψη: Ότι η ίδια η βιωσιμότητα της συγκυβέρνησης είναι πια ανέφικτη: Ο ρόλος της έχει πλέον ολοκληρωθεί, γεγονός που και η ίδια έχει κατανοήσει. Γι’ αυτό και στην απόγνωσή της γίνεται ακόμα περισσότερο επικίνδυνη, αφού η αντίληψη «γαία πυρί μειχθήτω» χαρακτηρίζει πλέον κάθε της επιλογή.