Διά χειρός…
Αξιοκρατία και επιβράβευση
των αρίστων για ανεξάρτητη Δικαιοσύνη
«Η λέξη-κλειδί για τη ριζική αναμόρφωση της Δικαιοσύνης είναι η αξιοκρατία, η ανάδειξη αλλά και η επιβράβευση των αρίστων στο δικαστικό σώμα. Δεν χρειαζόμαστε περισσότερους δικαστές για να έχουμε καλύτερη Δικαιοσύνη. Χρειαζόμαστε περισσότερη και καλύτερη διοικητική υποστήριξη των δικαστών, σύγχρονα πληροφοριακά συστήματα, κίνητρα για επιβράβευση των αρίστων, απλό και σταθερό νομοθετικό περιβάλλον. Η δε δικαστική ανεξαρτησία ουδόλως συνδέεται με την αξιολόγηση του δικαστικού έργου, που πρέπει να είναι διαρκής και φυσικά αδιάβλητη».
…του Μιχάλη Ιγνατίου από το άρθρο του για την εισβολή της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ.
Η δοκιμασμένη μέθοδος της Άγκυρας…
«Δεκαοκτώ μήνες μετά την κατάρρευση της οικονομίας, ως αποτέλεσμα της σύμπραξης και συνεργασίας των πολιτικών, των τραπεζιτών και μερικών λαίμαργων επιχειρηματιών, οι οποίοι τα δισεκατομμύρια σε δανεικά τα μετέτρεψαν σε καταθέσεις στο εξωτερικό, ο Νίκος Αναστασιάδης βρίσκεται ενώπιον μίας εθνικής κρίσης. Η κατοχική δύναμη, με εντολή του παρανοϊκού Προέδρου της Ταγίπ Ερντογάν, εισέβαλε στην ΑΟΖ της Κύπρου και όσοι μελετούν τον τρόπο δράσης της Τουρκίας από το 1955 και μετά είναι βέβαιοι ότι για να αποσύρει τα πλοία της θα πρέπει να εξασφαλίσει κέρδη. Έχουν βεβαίως δίκιο. Αυτή είναι η δοκιμασμένη μέθοδος και δεν πρόκειται να την αλλάξουν ούτε τώρα, αφού οι Κύπριοι πολιτικοί με τις υποχωρήσεις τους έδωσαν το δικαίωμα στους κατακτητές να απαιτούν και να κερδίζουν. Δεν σήκωσαν ανάστημα, ενώ μερικοί, ανάμεσά τους και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος και το έχει μετανιώσει, υποστήριξαν το έκτρωμα του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν.
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ούτε παλικαρισμοί χρειάζονται, όπως ζητά μέρος της αντιπολίτευσης, ούτε εθνικιστικές κορώνες, όπως απαιτούν οι άκαπνοι λεγόμενοι εθνικόφρονες, ούτε εκφοβισμός του λαού – μία τακτική που ακολουθεί το ΑΚΕΛ, με αυτό το ιδιαίτερο «στιλ» που διακρίνει τους ηγέτες του και με κουβέντες καφενείου όπως αυτή: Μα θα τα βάλουμε τώρα εμείς με την (υπερδύναμη) Τουρκία; Ο κ. Αναστασιάδης, δεν έχει την παραμικρή πολυτέλεια υποχώρησης, δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα να επανέλθει στις διαπραγματεύσεις δίνοντας το βασικό του όπλο, που είναι η μοιρασιά των φυσικών πόρων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ως γνωστόν, οι φυσικοί πόροι ανήκουν στους λαούς και δεν είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης με κατοχικές δυνάμεις».
… του αμερικανού συγγραφέα Πολ Όστερ από τη συνέντευξή του στα «ΝΕΑ», στον Δημήτρη Δουλγερίδη, και συγκεκριμένα από την απάντησή του στην ερώτηση αν φοβήθηκε ή οργίστηκε βλέποντας τους τζιχαντιστές στην τηλεόραση.
Βρήκαν σκοπό στη ζωή τους…
«Αυτό είναι κάτι περίπλοκο. Ναι, προφανώς θεωρώ αυτούς τους ανθρώπους τρομακτικούς και παράφρονες. Αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι να ρωτήσεις τον εαυτό σου ”γιατί;”. Η αίσθησή μου βασίζεται σε δύο πράγματα. Το αίσθημα της ταπείνωσης από τη Δύση που επικαλούνται οι ισλαμιστές δεν έλειψε ποτέ. Και, δεύτερον, το σημείο καμπής ήταν ο Πόλεμος των Έξι Ημερών του 1967, όταν το Ισραήλ νίκησε την Αίγυπτο και τους συμμάχους της. Έχω μιλήσει με Αιγυπτίους που εκείνη την εποχή δεν ήταν και ενήλικοι και μου είπαν ότι η κοσμική τότε κοινωνία της Αιγύπτου άρχισε να στρέφεται προς την παραδοσιακή θρησκεία. Από τότε η κατάσταση έγινε χειρότερη. Παιδιά από τις κοινωνίες της Ευρώπης και των ΗΠΑ σπεύδουν να ενταχθούν στο ISIS: είναι τώρα που καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για τους παραμελημένους, όσους δεν έκαναν ποτέ φίλους, όσους δεν ξέρουν γιατί ζουν και ξαφνικά βρίσκουν έναν σκοπό στη ζωή τους. Έναν σκοπό που θα τους επιτρέψει να μπουν στην αδελφότητα, να βρουν συντρόφους και να σκοτώσουν. Νομίζω πως δεν μπορούμε να μιλάμε απλώς για τρελούς και να τους απονομιμοποιούμε ως άτομα, όπως κάνουν αυτοί μ’ εμάς. Ο φανατισμός δεν έλειψε ποτέ ούτε από τη Δύση. Σκεφτείτε την Καθολική Εκκλησία στην Ιερά Εξέταση και τους υπερορθόδοξους Εβραίους στο Ισραήλ. Όπως λέει κι ένας φίλος μου, ”ναι, πιστεύω στα δύο ξεχωριστά κράτη: στο ένα μπορούν να μαζευτούν όλοι οι τρελοί Ισραηλινοί και όλοι οι τρελοί Παλαιστίνιοι, στο άλλο μπορούν να μείνουν οι λογικοί”».