Δάνεια για την πληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών θα δώσουν οι τράπεζες
Το… μενού όμως είχε και άλλα θέματα και κυρίως αυτά που αφορούν τις ληξιπρόθεσμες οφειλές στις εφορίες και στα Ταμεία. Μόνο που στη δήλωση αυτή δεν δόθηκε η δέουσα προσοχή, ούτε διερωτήθηκε κανείς τι εννοούσε ο έμπειρος τραπεζίτης, ο οποίος εκείνη τη στιγμή εκπροσωπούσε το σύνολο του τραπεζικού συστήματος.
Η δήλωση του προέδρου του Ομίλου της Πειραιώς πιθανότατα να ήταν η προαναγγελία για την πληρωμή των ληξιπρόθεσμων οφειλών των επιχειρήσεων με δάνεια από τις τράπεζες. Αυτό υποστηρίζουν πληροφορίες από καλές πηγές.
Σύμφωνα με τη ρύθμιση που ψηφίστηκε, το Δημόσιο, εάν πληρωθεί το 100% του κυρίου φόρου σήμερα, διαγράφει όλες τις προσαυξήσεις, απαλλάσσει για οποιαδήποτε απαίτηση τον μικρομεσαίο επιχειρηματία και εισπράττει αυτό που πράγματι δικαιούται. Οι τράπεζες αξιοποίησαν τα κεφάλαια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δανείζοντας τους μικρομεσαίους και επιτρέποντας στο Ελληνικό Δημόσιο να εισπράξει «εδώ και τώρα» φόρους που ίσως ποτέ να μην εισέπραττε, γιατί θα διεκδικούσε, εσαεί, εξωπραγματικές προσαυξήσεις. Την ίδια στιγμή, οι εγγυήσεις των επιχειρηματιών στις τράπεζες για κάλυψη των δανείων τους αποκτούν αξία γι’ αυτές, καθώς αντί να εκπλειστηριαστούν οι περιουσίες, εξοφλείται το Δημόσιο… Οι εργαζόμενοι, που μέχρι χθες έβλεπαν τους μισθούς τους να καθυστερούν ή και να μην πληρώνονται, θα δουν τις αποδοχές τους να καταβάλλονται και, τέλος, τα ασφαλιστικά και επικουρικά ταμεία θα εισπράξουν ληξιπρόθεσμες εισφορές που πιθανότατα δεν θα εισέπρατταν ποτέ.
Ποιος κερδίζει απ’ αυτήν την ιστορία; Όλοι όσοι έχουν καταλάβει ότι ένα κράτος δικαίου, σε μια περίοδο παγκόσμιας κρίσης, δεν επιβάλλει προσαυξήσεις και πρόστιμα στους συνεπείς πολίτες του. Οι τράπεζες θα δημιουργήσουν νέα πελατεία και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα μπορέσει ευκολότατα να διευρύνει αυτό το πρόγραμμα από 5,1 δισ. (έως σήμερα) σε 15 δισ. (έως το τέλος Μαρτίου 2015, που λήγει και η προθεσμία ρύθμισης που προβλέπεται από τον νόμο).
Οι τράπεζες, διά του εκπροσώπου τους, ανέλαβαν μια ευθύνη. Η κυβέρνηση νομοθέτησε και η αγορά περιμένει πλέον την ταχύτατη συνεργασία όλων για την εφαρμογή του νόμου. Τότε θα μπορούμε να πούμε ότι αρχίζει να φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ.
Αν οι πληροφορίες αυτές επιβεβαιωθούν και οι τράπεζες βάλουν τέλος στον βραχνά της «ληξιπρόθεσμης υποχρέωσης έναντι του Ελληνικού Δημοσίου», που έγινε αντικείμενο διαχείρισης με την επαχθέστερη λογική από το Δημόσιο για επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα. Δεν είναι τυχαίο ότι επιχειρήσεις με 300.000 ευρώ φορολογική υποχρέωση βρέθηκαν να χρωστούν 1.400.000 ευρώ. Με το Ελληνικό Δημόσιο να χρεώνει, ως ο χειρότερος τοκογλύφος, επιτόκια και πανωτόκια από 1,5% έως και 3,5% μηνιαίως σε βεβαιωμένους φόρους, να κεφαλαιοποιεί και να συνεχίζει. Δεν είναι τυχαίο ότι ασφαλιστικά ταμεία και Ελληνικό Δημόσιο απαιτούν σήμερα το ποσό των 100 δισ. ευρώ ως «ληξιπρόθεσμες οφειλές». Πολλά απ’ αυτά είναι χαμένα έτσι κι αλλιώς. Πολλά απ’ αυτά, όμως, εάν διαγραφούν οι προσαυξήσεις που αδικαιολόγητα απαιτούνται σήμερα, θα δώσουν πνοή σε ένα χειμάζον παραγωγικό τμήμα της χώρας. Όπως σωστά είπε ο Μαρξ, στην καπιταλιστική χρήση οι εργάτες θα επαναστατήσουν γιατί δεν θα έχουν να χάσουν τίποτα άλλο από την ίδια τους τη ζωή. Αυτό συμβαίνει σήμερα με τον έλληνα μικρομεσαίο, ο οποίος περιμένει εναγωνίως τη λύση. Ρύθμιση των ληξιπροθέσμων σημαίνει απλά σωτηρία του δημόσιου προϋπολογισμού, δουλειά στις τράπεζες, εξασφάλιση των τραπεζικών δανείων και ανάσα σε όλες τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Γιατί; Η περιουσία, οι εξασφαλίσεις των τραπεζών, από τη στιγμή κατά την οποία το Ελληνικό Δημόσιο απαιτεί ληξιπρόθεσμες οφειλές και προσαυξήσεις από τους μικρομεσαίους, δεν έχουν καμία αξία για τις τράπεζες, δεν έχουν καμία αξία για τους εργαζόμενους, που περιμένουν τους καθυστερημένους μισθούς τους. Όλα θα τα πάρει αναγκαστικά το Ελληνικό Δημόσιο.