Οι αρχηγισμοί το αγκάθι για την ενότητα της Κεντροαριστεράς

Αρχίζεις την κουβέντα για την ενοποίηση των διάσπαρτων δυνάμεων στον κεντροαριστερό χώρο και όλοι συμφωνούν στην πρόταση να σχηματοποιηθεί σε ενιαίο πόλο η Κεντροαριστερά.

Όταν όμως η συζήτηση μπαίνει στο… ψητό και τους λες ότι θα πρέπει οι τωρινοί επικεφαλής να πάνε στην άκρη και να αναλάβει κάποιος νέος, εκρήγνυνται… «Α, όλα τα συζητώ, αλλά αρχηγός όμως είμαι εγώ». Και εκεί η συζήτηση σταματά.

Τέτοιες εμπειρίες, από τις συναντήσεις που είχε με τον Σταύρο Θεοδωράκη και τον Βαγγέλη Βενιζέλο, αποκόμισε ο Σπύρος Λυκούδης. Ο οποίος πριν από δύο μήνες έφυγε από τη ΔΗΜΑΡ και χώρισε από τον παλιό του φίλο Φώτη, έφτιαξε κόμμα, τους Μεταρρυθμιστές, και είχε συναντηθεί με τον Βενιζέλο και τον Σταύρο. Ο Θεοδωράκης, λοιπόν, του ξεκαθάρισε -σύμφωνα με όσα μας λένε συνομιλητές του Λυκούδη- ότι αυτός θα είναι ο αρχηγός και δεν το συζητάει.

Το ίδιο και ο Βαγγέλης, που φέρεται να είπε στον Σπύρο, «άδικο δεν θα είναι να μην είμαι εγώ, ύστερα από τόσους αγώνες;».

Με τόσους αρχηγούς πώς να ενωθεί η Κεντροαριστερά; Όλοι θέλουν το μαγαζάκι τους… Ο Λυκούδης πάντως, γερό κεφαλονίτικο σκαρί, δεν απογοητεύεται, δεν καταθέτει τα όπλα. Συνεχίζει, προκειμένου να γίνει πράξη το όραμα.