Η μετάλλαξη της οικονομικής σε εθνική κρίση
Πιστεύει επίσης ότι την ευνοεί η διεθνής συγκυρία. Η μεγάλη κρίση στη Μέση Ανατολή επιβεβαιώνει τη χρησιμότητά της και την αναγκαιότητά της για τις ΗΠΑ, που, αφού συνέπραξαν και συνέβαλαν στη δημιουργία ενός απίστευτου κυκεώνα στην περιοχή, θέτουν τώρα ως πρώτη προτεραιότητα την αντιμετώπιση του ακραίου και τρισβάρβαρου Ισλαμισμού του ISIL και ζητούν, μεταξύ άλλων, τη συνεργασία της Άγκυρας.
Ο ρόλος και η θέση των ΗΠΑ περιπλέκεται από τη συντήρηση της ίδιας καταστροφικής πολιτικής στη Συρία, της ενισχύσεως δηλαδή των λεγομένων «μετριοπαθών» Ισλαμιστών, με στόχο την ανατροπή του Προέδρου Άσαντ. Οι υποτιθέμενοι όμως «μετριοπαθείς» Ισλαμιστές διολισθαίνουν γρήγορα στην πολιτική, στην οποία κατέληξε το ISIL, γιατί η ίδια η φύση του Ισλάμ, που κηρύσσει ιερό πόλεμο (Τζιχάντ) ωθεί προς τον Ισλαμιστικό συναγωνισμό και στην επικράτηση των άκρων.
Γιατί θα έπρεπε η Αμερικανική πολιτική να θέσει ως στόχο την ανατροπή του κοσμικού καθεστώτος Άσαντ, το οποίο, τηρουμένων των αναλογιών, δεν είναι από τα χειρότερα στον Αραβικό και Μουσουλμανικό κόσμο;
Η Αμερικανική πολιτική εντάσσει τη σύγκρουση στη Συρία σε μια πολύ ευρύτερη γεωπολιτική αντιπαράθεση που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό τις Αμερικανικές εμμονές για τη Ρωσία, που ορισμένες φορές οδηγούν στα όρια του πολιτικού παραλογισμού. Η Ρωσία, μετά την ανασυγκρότησή της, υπό την ηγεσία του Πούτιν, είναι μια μεγάλη δύναμη που δεν μπορεί και αυτή να μην έχει έναν σημαντικό ρόλο στα διεθνή πράγματα. Η πρόκληση σήμερα, ενώπιον των τεραστίων προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο κόσμος, δεν είναι η αντιπαράθεση, η επιζητούμενη, συστηματική εχθροπάθεια και η επιδίωξη υπερφίαλων στόχων ηγεμονίας που δεν συμβαδίζουν με τη σημερινή διεθνή πραγματικότητα και τις πραγματικές ανάγκες που έχει σήμερα ο κόσμος.
Το ίδιο αυτό πνεύμα, που υπερίσχυσε στη Συρία, άναψε και μια νέα φωτιά στην Ουκρανία, όπου η αντιπαράθεση εμπλέκει άμεσα πυρηνικές δυνάμεις και είναι ακόμη πιο επικίνδυνη. Είναι επίσης πιο επικίνδυνη γιατί στρέφεται άμεσα κατά της Ρωσίας και αναβιώνει τα πρότυπα του ψυχρού πολέμου, που κυριάρχησαν στην Ευρώπη για πολλές δεκαετίες.
Ειδικότερα στη Μέση Ανατολή, οι φαντασιώσεις για Αμερικανική ηγεμονία είναι παντελώς έωλες και αυτό φαίνεται όχι μόνο από τη στρατηγική παρουσία της Ρωσίας στη Συρία αλλά και από την επιστροφή της Ρωσικής επιρροής στις όχθες του Νείλου.
Μέσα στο γενικότερο αυτό πλαίσιο η Άγκυρα προσπαθεί να ελιχθεί και να αποκομίσει στρατηγικά κέρδη σε βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου, υπολογίζοντας σε Αμερικανική ανοχή, αν όχι έμμεση ενθάρρυνση, εφόσον διάφοροι κορυφαίοι Αμερικανοί επίσημοι έκαναν αναφορά επανειλημμένα για «συμμετοχή» της Τουρκίας στα ενεργειακά αποθέματα της Ανατολικής Μεσογείου. Προφανώς, η «συμμετοχή» αυτή αφορά την ΑΟΖ της Κύπρου και της Ελλάδος, στην οποία η Άγκυρα εγείρει αξιώσεις και διεκδικήσεις.
Οι σχέσεις Τουρκίας και ΗΠΑ δεν είναι ανέφελες. Είναι τεταμένες όσο ποτέ πριν. Η πολιτική Ερντογάν εκνευρίζει την Αμερικανική υπερδύναμη, γιατί προβάλλει φιλοδοξίες αυτόνομης Τουρκικής στρατηγικής και θωπεύει έναν επικίνδυνο Ισλαμισμό τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας όσο και στο εξωτερικό. Για λόγους όμως στρατηγικής αναγκαιότητας, επιδιώκεται και από τις δύο πλευρές η διαφύλαξη της στρατηγικής συνεργασίας για την αποφυγή χειρότερων καταστάσεων. Η Άγκυρα βλέπει να έρχεται καταπάνω της το Κουρδικό παγόβουνο. Αναγκάσθηκε να συνεργασθεί με τους Αμερικανούς στο Κομπάνι, έστω με διφορούμενο τρόπο, για να κατευνάσει αφενός την εξέγερση των Κούρδων της Τουρκίας και να περισώσει ό,τι μπορεί από τις προοπτικές μιας συμφωνίας για «ειρηνική» επίλυση του Κουρδικού της προβλήματος. Για να μην εξωθήσει αφετέρου τους Αμερικανούς σε μεγαλύτερη ακόμη στήριξή τους στον Κουρδικό παράγοντα. Υπάρχουν ήδη πολλές φωνές στην Ουάσινγκτον και στον Αμερικανικό Τύπο, που ζητούν υποκατάσταση της δύστροπης και προβληματικής Τουρκίας από το φιλικό Κουρδιστάν. Ήδη, η Αμερικανική πλευρά έχει στη διάθεσή της αεροπορική βάση κοντά στο Αρμπίλ στο Βόρειο Κουρδικό Ιράκ.
Με τα δεδομένα αυτά, δεν είναι η ισχύς της Τουρκίας που είναι ο πραγματικός κίνδυνος για την Ελλάδα και την Κύπρο. Είναι η δική μας αδυναμία, που εκφράζεται κατά πρώτο λόγο από την οικονομική κρίση και αποτελμάτωση. Κατά δεύτερο λόγο από την επανάπαυση και την αδράνεια στο μέτωπο των εξοπλισμών, που άφησε την Ελλάδα ανέτοιμη ενώπιον φοβερών κινδύνων. Είναι, κατά τρίτο λόγο, οι ελλειμματικές ηγεσίες και η αυτοκαταστροφική πολιτική.
Η Άγκυρα ελπίζει ότι δεν θα χρειασθεί τελικά να φτάσει σε σύρραξη για να επιτύχει την υποχώρηση της Ελληνικής πλευράς. Πιστεύει ότι μπορεί να αρκέσει ο εκβιασμός και ο εκφοβισμός. Επιδιώκει ειδικότερα να αποτρέψει συμφωνία Ελλάδος και Αιγύπτου για την ΑΟΖ στην Τριμερή του Καΐρου. Η Ελλάδα δεν πρέπει να υποκύψει σε πιέσεις και εκβιασμούς. Πρέπει επίσης να προχωρήσει παραλλήλως σε κινήσεις σε τρία μέτωπα:
α. Στρατηγικές σχέσεις και συμμαχίες. Δεν αρκεί το τρίγωνο με το Κάιρο και το Τελ Αβίβ. Πρέπει επίσης να κινηθεί προς τη Γαλλία και τη Ρωσία.
β. Κάλυψη κρίσιμων αμυντικών αναγκών, αυτές, τουλάχιστον, που είναι δυνατόν, έστω και την ύστατη ώρα.
γ. Αποφασιστική αναθεώρηση της ακολουθούμενης αυτοκαταστροφικής πολιτικής των διακοινοτικών συνομιλιών στην Κύπρο. Διαφύλαξη της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Με τις κινήσεις αυτές η Ελλάδα έχει τις δυνατότητες να αντιμετωπίσει την Τουρκική ιταμή πρόκληση και απροκάλυπτη επεκτατική πολιτική.