Διά χειρός…
…της κ. Αικατερίνης Πολυμέρου-Καμηλάκη, λαογράφου, μέχρι πρόσφατα διευθύντριας του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, από τη συνέντευξή της στην «Καθημερινή» και τη Γιούλη Επτακοίλη:
Είμαστε ο κήπος της Εδέμ, αλλά…
«Οι άφθονες επιδοτήσεις το μόνο που έκαναν ήταν να ανεβάσουν τις καταθέσεις στις τράπεζες της επαρχίας και να δημιουργήσουν μια υλικοτεχνική υποδομή στα σπίτια. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε χάσει απίστευτες ευκαιρίες ενώ θα μπορούσαμε να είμαστε ο κήπος της Εδέμ».
«Θα ήθελα πάρα πολύ να γίνω υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης. Θα έπρεπε το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης να είναι το βασικό μας πλοίο με το οποίο θα ταξιδεύουμε».
Τα τελευταία χρόνια προσπάθησα να ανοίξω ένα διάλογο με όλη την επαρχία, με την τοπική αυτοδιοίκηση, κάνοντας διαλέξεις, προσπαθώντας να ξυπνήσω λίγο τα πατριωτικά τους αντανακλαστικά, όχι τόσο σαν κράτος αλλά τοπικιστικά. Να τους ξυπνήσω την αγάπη για τον τόπο. Τι είναι η αγάπη στον τόπο; Είναι βασικά πράγματα. Το περιβάλλον, οι καλλιέργειες -δηλαδή τα προϊόντα μας, ενδημικά του χώρου- η διατροφή και η χειροτεχνία. Τέσσερις μεγάλοι πυλώνες».
***
…του ομότιμου καθηγητή του ΕΜΠ κ. Θεοδόση Π. Τάσιου από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Αφήστε ήσυχο το δημόσιο πανεπιστήμιο».
Εθνική αυτοκτονία;
«Από πού κι ως πού μια μειονότητα νεαρών Συμπολιτών-μας νομίζει ότι “εξουσιοδοτείται” (i) να παρανομεί ασύστολα, (ii) να γίνεται κήνσωρ της πολιτικής αρετής, απρόσκλητος και αναρμόδιος, και (iii) να σφετερίζεται τον μόνο ανοχύρωτο χώρο τον οποίον δεν μπορεί να ελέγξει η ελληνική Κοινωνία!
Και δέν μίλησα καθόλου για την καταπάτηση του ασύλου των ιδεών των διδασκόντων – ούτε για τις κατά διαστήματα καταστροφές της περιουσίας του Λαού, ούτε για την αθλιότητα να οργανώνονται συζητήσεις με δολοφόνους (νηπιακών αντιδημοκρατικών πολιτικών αντιλήψεων).
Είμαι 100% βέβαιος ότι κανένα ελληνικό Κόμμα δέν συμφωνεί μ’ αυτήν την εθνική αυτοκτονία – που δέν συμβαίνει πλέον σε καμιά Χώρα του Κόσμου (και διερωτώμαι γιατί άραγε ετούτη η διαφορά δέν έχει απασχολήσει τους καλούς πολιτικούς Αναλυτές μας…).
Άρα, έχω τη βεβαιότητα ότι η φωνή Φορτσάκη “κόμματα, αφήστε-μας ήσυχους επιτέλους” θα βρεί σύντομα ευρύτατη πολιτική αποδοχή απ’ όλα τα Κόμματα της Βουλής των Ελλήνων – παρά το γεγονός ότι άρχισαν να δημοσιεύονται πλήθος βαθυστόχαστων αναλύσεων από Συναδέλφους μου, οι οποίες διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: Οι μεν μας ειδοποιούν ότι θα υποστούμε αντίποινα καταλήψεων, φωνασκιών κ.λπ. – και πρέπει να σκιαχτούμε; [Σάμπως κάνομε τίποτ’ άλλο 30 χρόνια τώρα;] Κι οι δέ, ότι στο Πανεπιστήμιο “η επιστημονική έρευνα και η διδασκαλία αποσκοπούν […] στη δημοκρατία” (sic) κι ότι ο Πρύτανης που “ανήκει” (sic) και στους φοιτητές του τώρα με τον έλεγχο εισερχομένων στην Πρυτανεία ”αφήνει απροστάτευτη την ακαδημαϊκή ελευθερία”!
Τα Κόμματα όμως δέν περιμένουν αυτές τις αναλύσεις για να πάρουν τις γενναίες αποφάσεις που έχει επείγουσα ανάγκη η Χώρα».