Διά χειρός…
…του Θέμου Αναστασιάδη από το σχόλιό του στο «Πρώτο Θέμα» του.
Επιτέλους εξοπλίστε την άμυνά μας
«Πρέπει να μπει φρένο στον σταδιακό αφοπλισμό της χώρας που συνεχίζεται… με επιτυχία εδώ και μια τριακονταετία. Όλες οι κυβερνήσεις ανακοίνωναν με περηφάνια ποσά που έκοβαν από την Άμυνα για να πάνε τάχα μου σε Παιδεία και Υγεία και τελικά δεν έχουμε τίποτε από τα τρία! Ας βρει κάποιος το θάρρος να πει ότι, ναι, απαιτούνται ΝΕΕΣ ΑΜΥΝΤΙΚΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ έστω και… σε 100 δόσεις, υπό την προϋπόθεση φυσικά ότι δεν θα τις τρώνε οι Τσοχατζόπουλοι και οι επίορκοι στρατηγοί σε μίζες! Και όλα αυτά, επαναλαμβάνουμε, για να ΜΗ χρειαστεί πότε να πολεμήσουμε! Αλλιώς, περιμένετε να δείτε και στο Χαλάνδρι κάποια στιγμή πρατήρια καυσίμων ATTILAΣ OIL σε καλές τιμές, όπως βλέπουμε τις τουρκικές φρεγάτες δίπλα στο καράβι της γραμμής για την Τζια και δεν βγάζουμε μιλιά».
… του αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Φιλοσοφίας στον Τομέα Φιλοσοφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Στέφανου Δημητρίου:
Λειτουργεί ως αντικαταστάτης της κυβερνητικής εκπροσώπου
«Στη δημοκρατία, η εξουσία υπόκειται σε κανονιστική οριοθέτηση. Ακόμη και η θεμελιώδης, για τον δημοκρατικό συνταγματισμό, ”εξουσία του λαού”, δηλαδή η λαϊκή κυριαρχία, υπόκειται σε περιορισμούς, πόσω μάλλον η εξουσία του πρύτανη. Συνεπώς, αυτή η εξουσία ελέγχεται. Ο κ. Φορτσάκης αντέδρασε σκαιώς στον έλεγχο βουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διερωτώμενος αν μπορεί να μπει στο σπίτι τους, χωρίς άδεια, οπότε και οι ίδιοι δεν μπορούν να εισέλθουν στο Ίδρυμα, χωρίς άδεια. Ο αναλογικός του συλλογισμός τον εκθέτει. Οι βουλευτές είναι αιρετοί εκπρόσωποι και ανήκουν στους πολίτες, όπως ο ίδιος, ως αιρετός άρχων του Πανεπιστημίου, ανήκει στην πανεπιστημιακή κοινότητα, άρα η είσοδός τους στο Πανεπιστήμιο είναι διαφυλασσόμενη ενάσκηση καθήκοντος. Ο κ. Φορτσάκης, υιοθετώντας την κυβερνητική ”στρατηγική της έντασης”, επιλέγει την αυταρχική εξουσία. Η τελευταία είναι συγκεντρωτική, αδιαφορεί για τη συναίνεση, ασκείται με νομιμοφανή τρόπο, αλλά χωρίς ουσιαστική νομιμοποίηση, και επικαλείται την επιβολή της τάξης. Είναι λυπηρό που ο πρύτανης φέρεται ως αντικαταστάτης της κυβερνητικής εκπροσώπου, ιδίως της συγκεκριμένης εκπροσώπου. Αυτό του χαλάει το στυλ, πράγμα που είναι προσωπική του υπόθεση. Το γεγονός, όμως, ότι φέρεται στο Πανεπιστήμιο, όπως ο πρωθυπουργός στο πολίτευμα, δικαιολογεί την εύλογη ανησυχία ως προς την αναγκαία υπεράσπιση και των δύο».
… του Γιώργου Καραμπελιά από την εφημερίδα του «Ρήξη»:
Οι Κούρδοι πολεμούν και για μας…
«Ο αγώνας των Κούρδων αποτελεί ίσως την απαρχή της αντίστροφης μέτρησης για την αποθρησκειοποίηση και αποϊσλαμοποίηση των κοινωνιών και των κινημάτων της Μ. Ανατολής. Διότι πράγματι ο ισλαμισμός, ως πολιτικό κίνημα αντίστασης στη Δύση, πριν από τριάντα ή σαράντα χρόνια, είχε πολλές και σημαντικές διαστάσεις, μια και συνέδεε τα πολιτικά κινήματα με την εγχώρια παράδοση, με την ισλαμική επανάσταση του Ιράν να συνιστά το απόγειο αυτής της διαδικασίας. Ταυτόχρονα όμως, είχε και ένα έντονα οπισθοδρομικό και αντιδραστικό στοιχείο, δευτερεύον στην πρώτη φάση, κυρίαρχο ήδη σήμερα. Αυτό το στοιχείο οδήγησε σταδιακά σε μια λογική ιερού πολέμου εναντίον κάθε αντιφρονούντα και ιδιαίτερα σε μια οξύτατη σύγκρουση μεταξύ σουνιτών και σιιτών, οι οποίοι, στην περιοχή της Μ. Ανατολής, φθάνουν ίσως το 30% του μουσουλμανικού πληθυσμού. Και, βέβαια, αυτήν την αρνητική εξέλιξη την τροφοδοτούσαν και την ενίσχυαν κατ’ εξοχήν οι Αμερικανοί και οι Ισραηλίτες. Έτσι, φτάσαμε σήμερα, ο ισλαμισμός να μεταβληθεί από δύναμη απελευθέρωσης σε δύναμη οπισθοδρόμησης και αποσύνθεσης του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου. Είναι προφανές, πως η μόνη διέξοδος για τις χώρες της Μ. Ανατολής είναι η σταδιακή απομάκρυνση από την ταύτιση θρησκευτικής ταυτότητας και πολιτικής η οποία οδηγεί σε έναν γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο και αδυναμία συγχρωτισμού και συμπόρευσης με τα κινήματα όλων των υπόλοιπων λαών του κόσμου. Έτσι, το κουρδικό κίνημα, ως το πρώτο μη θρησκευτικό κίνημα της Ανατολής, ανοίγει τον δρόμο για μια αντίστροφη κίνηση επαναπολιτικοποίησης των κινημάτων και των λαών. Και ήδη κινήματα όπως η Χεσμπολάχ, παρ’ ότι θρησκευτικής έμπνευσης, συνεργάζεται συστηματικά και με χριστιανικές και σουνιτικές οργανώσεις στον Λίβανο, σε μια προσπάθεια διάσωσης της ειρήνης στη χώρα τους».