Πάλι είναι μακράν η Κύπρος…
Μια ζωή πληρώνει τα δικά μας λάθη… Λύνουμε τα προβλήματά μας και τον λογαριασμό τον πληρώνει η Κύπρος. Γιορτάζουμε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, όταν έχουμε χάσει μεγάλο κομμάτι της Μεγαλονήσου μας, όταν 200.000 άνθρωποι ξεριζώθηκαν από τη γη τους και έχασαν το βιος τους, με την Αμμόχωστο 40 χρόνια νεκρή πόλη. Και εμείς κάθε 24 Ιουλίου γιορτάζουμε αντί να κλαίμε, να κάνουμε μνημόσυνο για μία ακόμη χαμένη ελληνική περιοχή, από τον ίδιο πάντα γείτονα… Να μην ξεχνάμε…
Δυστυχώς, όμως, ξεχνάμε… Και οχυρωνόμαστε πίσω από εκείνο το ανατριχιαστικό «η Κύπρος κείται μακράν…» που είχε πει μετά την επιστροφή του από το Παρίσι και την ανάληψη της πρωθυπουργίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για να δικαιολογηθεί για τη μη αποστολή του Στόλου μας στην Κύπρο. Και έτσι η Μεγαλόνησος έμεινε ανυπεράσπιστη στις ορδές του Αττίλα, που από τότε παραμένει εκεί και συνεχίζει να κάνει βήματα προς την ελεύθερη Κύπρο.
Δυστυχώς, στη στρατηγική τού «η Κύπρος κείται μακράν…» κινείται και τώρα η κυβέρνηση. Ο Αττίλας, εκσυγχρονισμένος με το κουστούμι του ερευνητικού σκάφους «Μπαρμπαρός», που συνοδεύεται από τουρκικά πολεμικά, έχει εισβάλει στην κυπριακή ΑΟΖ, παραβιάζοντας όχι μόνο κυριαρχικά δικαιώματα κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και τα θαλάσσια σύνορα της ΕΕ. Αμφισβητεί την Κυπριακή Δημοκρατία και πλέον, μετά την ξηρά, διεκδικεί και θάλασσα της ελεύθερης Κύπρου. Και η αντίδρασή μας ήταν μια κυβερνητική δήλωση διαμαρτυρίας, με τον αντιπρόεδρο και υπουργό Εξωτερικών κ. Βενιζέλο να λέει ότι ζήτησε από την Τουρκία να ανακρούσει πρύμναν, κάτι που δεν φάνηκε να βοηθάει ιδιαίτερα… Η δε Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ περιορίσθηκε στην καταγγελία-ευχή να σεβασθεί η Τουρκία τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου. Και πέραν αυτού, τίποτε άλλο… Στο ίδιο μοτίβο και η… αντίδραση της Ουάσινγκτον. Μόνο η Ρωσία ήταν πιο προχωρημένη, με σαφέστατη υποστήριξη των κυπριακών θέσεων, παρότι κάθε άλλο παρά έντιμα της έχουμε φερθεί, και η Αθήνα και η Λευκωσία, αφού επανειλημμένα της έχουμε δείξει την πόρτα για χάρη των αμερικάνων φίλων μας, που για άλλη μια φορά δείχνουν με τη στάση τους ότι τους ενδιαφέρει ο Ερντογάν και όχι η Κύπρος. Και γύρευε τι παζάρια έχουν γίνει μεταξύ Ουάσινγκτον και Άγκυρας υπό τον φόβο των τζιχαντιστών. Οπότε, το ερώτημα που προκύπτει είναι καίριο: Αν η Τουρκία δεν κάνει πίσω, τι γίνεται, κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας και κύριε πρωθυπουργέ; Θα μείνουμε παρατηρητές των κινήσεων του νέου Αττίλα; Κολλημένοι στο «η Κύπρος κείται μακράν»;
Οι εθνικές ευθύνες είναι τεράστιες. Πολύ περισσότερο όταν πυκνώνουν τα σύννεφα και από τον Βορρά, με την Αλβανία και τα Σκόπια, και από τη Θράκη.
Η Ελλάδα πρέπει να δηλώσει ΠΑΡΟΥΣΑ. Με ποιον τρόπο; Με αυτόν που θα στέλνει το μήνυμα της εθνικής ομοψυχίας και της ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ. Και ο καθένας αντιλαμβάνεται τι εννοούμε. Αυτό θα πρέπει να προκύψει από το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών που υποχρεούται να συγκαλέσει άμεσα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Παπούλιας. Και μόνο η σύγκληση του Συμβουλίου θα στείλει μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση…