Η τακτική του ΚΚΕ

Η αντιμνημονιακή ενότητα για την απελευθέρωση της χώρας μας από το Δ’ Ράιχ της Μέρκελ και την ανόρθωση της δημοκρατίας -θέματα που ετέθησαν συχνά απ’ αυτήν τη στήλη- αποτελούν μια σαφή διατύπωση του αιτήματος ολόκληρου του λαού. Κάθε Έλληνας που στενάζει κάτω από τον μνημονιακό ζυγό, αν κρατούσε μια πένα, σίγουρα θα έγραφε αυτολεξεί ό,τι κατ’ επανάληψη έχει διατυπωθεί εδώ, για το μέγα αυτό πρόβλημα. Η ιδέα της αντιμνημονιακής ενότητας κάνει το δρόμο της. Κερδίζει συνειδήσεις. Και προσκαλεί σε αποφάσεις εκείνους που πρέπει να δώσουν το σύνθημα μιας νέας εκκινήσεως. Και, βεβαίως, ενότητα δεν σημαίνει συγχώνευση. Την Παρασκευή 10 Οκτωβρίου, το βράδυ της ψηφοφορίας, Σαμαράς και Βενιζέλος, σε ένα «ρεσιτάλ παροξυσμού», αφρίζοντας, εξαπέλυσαν ένα πρωτοφανές υβρεολόγιο κατά του κ. Τσίπρα. Επειδή αρνείται να συναινέσει στην ληστροκρατία και στην κάλυψη της γερμανόδουλης πολιτικής ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, δέχθηκε τις έξαλλες κραυγές και τις ύβρεις των δύο ευνοουμένων της Μέρκελ. Του είπαν ότι «υπονομεύει» την πολιτική εξόντωσης που έχουν χαράξει για τον λαό μας Βερολίνο και Βρυξέλλες! Μέσα στο παραλήρημά τους, οι δύο κυβερνητικοί συνέταιροι έπαθαν παράκρουση και θέλησαν να πείσουν τους εμβρόντητους τηλεθεατές ότι για το κατάντημα της χώρας μας και την άνευ προηγουμένου κοινωνική εξαθλίωση και δυστυχία φταίει ο… Τσίπρας! Αυτός ευθύνεται για όλα, επειδή είπε ότι δεν πρόκειται να αναγνωρίσει τις αλυσίδες που έβαλαν στους πολίτες οι «ευρωπαίοι εταίροι» μας… Πως ετόλμησε, αλήθεια, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να αμφισβητήσει την κηδεμονία των νέων αποικιοκρατών; Ο δε… «ρινόκερος», όχι του Ιονέσκο, αλλά του ΠΑΣΟΚ, κόντεψε να αναλυθεί σε λυγμούς, ισχυριζόμενος ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, «ταπείνωσε» τον κ. Παπούλια, αλλά και τους… «θεσμούς» επειδή ζητάει εκλογές. Σ’ ένα «θέατρο του παραλόγου» επεδόθησαν Σαμαράς – Βενιζέλος. Και μέσα σ’ αυτήν τη λυσσασμένη επίθεση κατά του κ. Τσίπρα ήλθε το ΚΚΕ και ένωσε τη φωνή του με τις φωνές των δύο συγκυβερνητών, που είναι αμύντορες των νέων κατακτητών. Τον μισό χρόνο της ομιλίας της, η Αλέκα Παπαρήγα, τον διέθεσε για να επιτεθεί κατά του ΣΥΡΙΖΑ! Την ώρα της γενικής επίθεσης κατά των μνημονιακών ολετήρων (με θαυμάσια αγόρευση επίσης και του κ. Καμμένου) η επικεφαλής των βουλευτών του ΚΚΕ εξομοίωσε την αξιωματική αντιπολίτευση με την κυβέρνηση! Επεδόθη σε ένα «διμέτωπο αγώνα» -κατ’ επιεική έκφραση- ατυχέστατο. Όταν το ΚΚΕ κατηγορεί τη συγκυβέρνηση για την πολιτική της, θεωρεί απαραίτητο συγχρόνως να διατυπώσει και μια «πραγματεία» κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό ικανοποιεί απόλυτα τόσο τους ξένους όσο και τα δύο μνημονιακά κόμματα. Διότι οι μνημονιοκράτες δεν ενδιαφέρονται για το τι λέει το ΚΚΕ. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να χτυπηθεί ο Τσίπρας και με μια φωνή από Αριστερά, ώστε να μην υπάρξει αριστερή ενότητα. Εκείνοι, τον ΣΥΡΙΖΑ που οδεύει στην κυβέρνηση θέλουν να πλήξουν και όχι το ΚΚΕ, που τους είναι αδιάφορο με το 4%. Έφτασε σε τέτοιο σημείο το μένος της κυρίας Παπαρήγα την Παρασκευή, κατά του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας ενθουσιασμένοι τη… χειροκρότησαν! Πλείστοι πολίτες διερωτώνται εάν είναι τυχαία αυτή η τακτική. Διότι θυμίζει αυτό που έλεγε από παλιά ο λαός μας: «Και στον κλέφτη ψωμί και στον χωροφύλακα χαμπέρι…». Και τα δίκαια της εργατικής τάξης υπερασπιζόμαστε, αλλά συγχρόνως πετάμε κατά του Τσίπρα και τη λάσπη του… «κουραμπιέ» και του «υπηρέτη των συμφερόντων της Ευρωπαϊκής Ένωσης»! Νομίζει το ΚΚΕ ότι δι’ αυτού του τρόπου θα πετύχει «στεγανοποίηση» των αριστερών ψηφοφόρων; Πλανάται. Ας δούμε με ψυχραιμία το όλο θέμα. Οι θέσεις του ΚΚΕ για την Ευρωπαϊκή Ένωση, το κεφάλαιο, τους τραπεζίτες και τον καπιταλισμό είναι σωστές. Συμφωνούμε απόλυτα. Πολύ ορθά είπε η κυρία Παπαρήγα ότι «τα δάνεια που δίνονται για την καπιταλιστική ανάπτυξη δίνονται για ακόμα μεγαλύτερη κερδοφορία». Άριστα επεσήμανε ότι: «Εμείς δεν αναγνωρίζουμε το χρέος γιατί δεν αφορά τον λαό. Κι ότι «ψέμα είναι ότι ο ελληνικός λαός κατανάλωσε περισσότερα από αυτά που παρήγε». Κι άλλα σωστά λέει το ΚΚΕ. Η στρατηγική όμως που εφαρμόζει είναι λαθεμένη. Είναι γνωστές οι διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων της Αριστεράς. Ούτε εζήτησε κανείς σε κανέναν από τους δύο φορείς να κάνει έκπτωση στις αρχές του. Όμως η παρούσα φάση που διανύουμε δεν είναι μια συνηθισμένη κοινοβουλευτική θητεία. Βιώνουμε τον Γ’ Παγκόσμιο -οικονομικό- Πόλεμο κι έχουμε κατοχή και κατοχικές κυβερνήσεις. Σε τέτοιες καταστάσεις η ενότητα των δημοκρατικών δυνάμεων αποτελεί εθνική επιταγή. Αυτό μας δίδαξε και το ΕΑΜ. Στο μεγάλο εκείνο απελευθερωτικό Μέτωπο δεν ήσαν όλοι κομμουνιστές. Οι περιστάσεις, όμως, απαιτούσαν πλατιά ενότητα. Τώρα, πρώτη δύναμη είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ας τον στηρίξουμε, διότι μόνο μέσω αυτού μπορεί να υπάρξει αλλαγή. Εάν υποθέσουμε ότι αύριο -ως κυβέρνηση- δεν εφαρμόσει όσα υπόσχεται, όλοι μας (και πρώτο το ΚΚΕ) θα ασκήσουμε αυστηρή κριτική. Εκ των προτέρων, όμως, αποδοκιμάζουμε την πρώτη αριστερή δύναμη; Γιατί; Ποια άλλη εφικτή λύση υπάρχει σήμερα; Το ΚΚΕ με ανοχή -έστω- προς τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε και να συμφωνήσει κάποια μέτρα και να επηρεάσει προς πιο θετική κατεύθυνση. Γιατί μένει απ’ έξω; Πρώτη φορά στην ιστορία του το ΚΚΕ τάσσεται κατά της συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων και των λαϊκών Μετώπων. Γεμάτη είναι η Ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος από παραδείγματα. Το 1934 στη Γαλλία η Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας (σοσιαλιστική) και η Ενωτική Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας (κομμουνιστική) ξεπέρασαν τους δισταγμούς των κομμάτων που εκπροσωπούσαν και ενώθηκαν κατ’ απαίτηση των ίδιων των εργατών όλου του φάσματος. Μετά την απελευθέρωση το ΚΚΕ έκανε τα πάντα για να διατηρηθεί ο πολιτικός συνασπισμός των κομμάτων του ΕΑΜ. Σήμερα το ΚΚΕ έχει μόλις 4 έως 5%. Μόνο του, μπορεί να φέρει αλλαγή; Όταν τον Ιούλιο του 1951 μαζεύτηκαν διάφορα δημοκρατικά, σοσιαλιστικά κόμματα, με εκπρόσωπο και του ΚΚΕ, για να φτιάξουν την ΕΔΑ (πρωτοβουλία του Πασαλίδη) κανένα εξ αυτών δεν διέθετε ισχυρή δύναμη. Γι’ αυτό η ενότητα ήταν βασική προϋπόθεση. Ο Ι. Πασαλίδης είχε πει τότε: «Εάν υπήρχε μεταξύ μας κανείς ο οποίος θα διέθετε τόσον πελωρίαν δύναμιν μεταξύ του λαού, ώστε να μην έχει πολύ την ανάγκη των άλλων, αυτός θα ημπορούσε να ειπεί ότι εγώ δεν έχω την ανάγκη σας και προχωρώ μοναχός μου. Εγώ, εάν διέθετα την δύναμιν αυτήν, θα το έκαμνα. Αλλά μεταξύ μας, δεν νομίζω ότι υπάρχει εκείνος που ημπορεί να ομιλήσει αυτήν την γλώσσαν…». Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη μεγάλη δύναμη που του δίνει και αυτοδυναμία, αλλά -φυσικά- δεν την έχει το ΚΚΕ. Συμφέρει, λοιπόν, στο Κομμουνιστικό Κόμμα να προωθήσει «Μέτωπο». Στις εκλογές του 1952 είχαμε το «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος», που έδωσε την νίκη στον «Ελληνικό Συναγερμό». Το 1956, ΚΚΕ από έξω και ΕΔΑ μέσα υπερθεμάτισαν και την ενιαία κάθοδο στις εκλογές των δημοκρατικών κομμάτων, υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου, δεδηλωμένου, μάλιστα, αντικομμουνιστή. Το 1963 και το 1964, η ΕΔΑ έδωσε ενίσχυση στην Ένωση Κέντρου, για να πέσει η ΕΡΕ. Το απεκάλυψε δημόσια στη Βουλή ο ίδιος ο Πασαλίδης. Μην πάμε όμως μακριά. Στο 12ο Συνέδριο του ΚΚΕ (Μάιος 1987) ο Χαρίλαος Φλωράκης, στην ομιλία του, είχε τονίσει ότι χρειαζόταν «μεγάλος συνασπισμός της Αριστεράς». Και ζητούσε: «Να σπάσει ο λαός τα εκβιαστικά διλήμματα και το δικομματικό παιχνίδι (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και να αναδειχθεί σε πιο αποφασιστικό παράγοντα των πολιτικών εξελίξεων, με προοπτική μια νέα λαϊκή πλειοψηφία της Αριστεράς, για την αλλαγή…». Αυτό που ζητούσε τότε ο Φλωράκης το επέτυχε σήμερα ο Τσίπρας. Γιατί δυσανασχετεί επομένως το ΚΚΕ, αφού μόνο του είναι αδύνατον να έχει μεγάλη λαϊκή στήριξη; Ας αφήσει το ΚΚΕ τον «διμέτωπο» που πάντα κατηγορούσε κι ας προβληματιστεί μήπως χρειάζονται αλλαγές στην ηγεσία του, χάριν μιας διαφορετικής στρατηγικής. Δυστυχώς, το ΚΚΕ πάσχει από μια παλιά του ασθένεια: Είναι αργόστροφο στις αποφάσεις του για να συνειδητοποιήσει τα λάθη του. Χρειάστηκαν κάπου έξι χρόνια για να ανακαλύψει ότι δεν ήταν «χαφιές» ο Σιάντος κι ότι αδίκως εξόντωσαν κατά τον χειρότερο τρόπο τον Καραγιώργη στις ρουμανικές φυλακές. Κι έπρεπε να περάσουν 45 χρόνια για να πεισθούν ότι ο Ζαχαριάδης δεν ήταν «αντικομματικό, φραξιονιστικό, αντιδιεθνιστικό, εχθρικό στοιχείο…».