Διά χειρός…
…του καθηγητή Ιστορίας και Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ Μπάρι Στράους από τη συνέντευξή του στο «Βήμα» στον δημοσιογράφο Γρηγόρη Μπέκο…
Άλλο στρατηλάτης και άλλο πολιτικός…
«Δεν ήταν πάντοτε όλοι οι μεγάλοι στρατηλάτες και μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες, ούτε όλοι οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες ήταν πάντοτε και μεγάλοι στρατηλάτες. Ο Δημοσθένης και ο Κικέρων, για παράδειγμα, ήταν σημαντικότατοι στο πεδίο της πολιτικής, όχι όμως στο πεδίο των μαχών. Στην πραγματικότητα είναι σπάνιο να είναι κάποιος μεγάλος πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης ταυτοχρόνως. Στους νεότερους χρόνους υπάρχουν τέτοια παραδείγματα ασυμβατότητας, ο Ναπολέων και ο Μάο. Οι Αμερικανοί υπερηφανεύονται για τον Τζορτζ Ουάσιγκτον που σωστά εξυμνήθηκε μετά τον θάνατό του ως «πρώτος στον πόλεμο, πρώτος στην ειρήνη, πρώτος και στις καρδιές των συμπατριωτών του». Στους αρχαίους χρόνους τόσο ο Περικλής όσο και ο Φίλιππος της Μακεδονίας συνιστούν εξαιρετικά παραδείγματα μεγάλων πολιτικών ηγετών που ήταν ταυτοχρόνως και μεγάλοι στρατιωτικοί ηγέτες. Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν επιτυχημένος πολιτικός ηγέτης ως ένα σημείο αλλά άφησε να τον παρασύρει το πάθος του για τον πόλεμο, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει μια νέα εκστρατεία στην Αραβία -σχεδίαζε μάλιστα και άλλες στην Ιταλία και στη Βόρεια Αφρική- τη στιγμή ακριβώς που έπρεπε να σταματήσει, να παγιώσει την εξουσία του και τη δυναστεία του. Ως στρατηλάτης όμως ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν μεγαλειώδης και πιθανώς ασυναγώνιστος ως προς την ευελιξία, την προσαρμοστικότητα».
Χρειαζόμαστε την τύχη με το μέρος μας…
«Πρέπει εμείς στον δυτικό κόσμο να αντιλαμβανόμαστε έγκαιρα τις δυνάμεις που μας απειλούν και να προετοιμάζουμε σε κάθε περίπτωση μια άμυνα δυναμική και ευέλικτη, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η πιθανότητα της επίθεσης, αν χρειαστεί. Χρειαζόμαστε σήμερα κάτι από την πρακτική σοφία του Θεμιστοκλή, κάτι από την πολεμική αρετή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και κάτι από τη φιλοσοφική ιδιοφυΐα του Αριστοτέλη. Χρειαζόμαστε επίσης να είναι η τύχη με το μέρος μας όσο το δυνατόν περισσότερο».
…του Κώστα Καλλίτση από την ανάλυσή του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Το γερμανικό θαύμα χλωμιάζει…».
Η Γερμανία πληρώνει τη Μέρκελ…
«Η βιομηχανική παραγωγή της Γερμανίας τον Αύγουστο ήταν μειωμένη 4% από τον Ιούλιο, όταν είχε αυξηθεί 1,9%. Ειδικά η παραγωγή της αυτοκινητοβιομηχανίας είχε βυθιστεί κατά 25% ενώ η παραγωγή εργαλείων και μέσων παραγωγής είχε μειωθεί κατά 8,8%. Η τάση των τελευταίων δύο-τριών μηνών έδειχνε ότι μια σταθερή μείωση της βιομηχανικής δραστηριότητας – αν και όχι μια ανοικτή ύφεση. Πού οφείλονταν αυτές; Στη μείωση της ζήτησης από το εξωτερικό».
«Μετά τη μεγάλη μείωση των παραγγελιών και της παραγωγής της γερμανικής βιομηχανίας, ανακοινώθηκε μείωση των γερμανικών εξαγωγών τον Αύγουστο 5,8% συγκριτικά με τον Ιούλιο και κατά 1% μέσα στο δωδεκάμηνο. Η εικόνα της γερμανικής οικονομίας ως μιας ατμομηχανής που τίποτα δεν κάμπτει την ορμή της, χλώμιασε».
Παραμύθι…
«Το παραμύθι μιας γερμανικής όασης ανάπτυξης εν μέσω ερειπίων, που σωρεύει η παρατεινόμενη ύφεση στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή ήπειρο, χάνει την πειστικότητά του. Η κρίση που ξεκίνησε ως κρίση του τραπεζικού συστήματος, μετετράπη σε δημοσιονομική κρίση όταν τα κράτη προσέτρεξαν (με τον τρόπο που το έκαναν…) να διασώσουν το τραπεζικό σύστημα, μετεξελίχθηκε σε κρίση που εισέβαλε στην πραγματική οικονομία και ο κύκλος ξαναρχίζει».
Η Γερμανία δεν είναι, ούτε θα μπορούσε να είναι το απόρθητο φρούριο».
…της ποιήτριας και ακαδημαϊκού Κικής Δημουλά, από τη συνέντευξή της στα «Νέα» στον Δημήτρη Ν. Μανιάτη.
Η γκρινιάρα μνήμη…
«Διαβάζω πολύ λιγότερο από όσο θέλω. Οι λόγοι είναι ανιαροί και ασυγχώρητοι, όπως ασυγχώρητη είναι και η ηλικία μου – ένας λόγος και αυτή, ίσως ο πιο υπεύθυνος για όλους τους άλλους… Η πιο γκρινιάρα πάντως και απρόθυμη να χρησιμεύει είναι η μνήμη μου. Ισχυρίζεται ότι γέρασε και ξεχνάει. Ενώ δώσε της λύπες και πάρ’ της την ψυχή. Με το νι και με το σίγμα τις θυμάται, μέχρι και τι όνομα και επίθετο είχε το κάθε δάκρυ και πόσων ετών θα είναι τώρα. Με στενοχωρεί κυρίως το πόσο δεν με βοηθάει να συγκρατώ ούτε καν τις λίγες σελίδες ενός βιβλίου που διάβασα μόλις χθες. Και αναγκάζομαι να γυρίζω πίσω, να ξαναδιαβάζω για να θυμηθώ και να προχωρήσω. Εν ολίγοις, σισύφειο έργο και θύματά του, δυστυχώς, σπουδαία βιβλία συγγραφέων που αγαπώ και τα οποία αδιάβαστα -ιδίως τα πολυσέλιδα- με κοιτάζουν επιτιμητικά. Μα και αυτά τα ευλογημένα, σαν να το είχαν πια σίγουρο ότι θα προφτάσω».