«Οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας»
Σήμερα τα κόμματα της συγκυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ασκούν στην πράξη τον ρόλο της αντιπολίτευσης στην επερχόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η κατ’ ουσίαν αποπομπή του Αντ. Σαμαρά από την Άνγκ. Μέρκελ, η μετάθεση της δήθεν διαπραγμάτευσης για το χρέος στο απώτερο μέλλον, η εμμονή των δανειστών μας ότι η χρηματοδότηση της χώρας μας και τα πάσης μορφής Μνημόνια και διαδικασίες επιτήρησης δεν έχουν ημερομηνία λήξης, αποτελούν απτές αποδείξεις ότι τα κόμματα της συγκυβέρνησης και οι ηγεσίες τους εξεμέτρησαν το πολιτικό τους ζην… Ο «μνημονιακός τους χρόνος» λήγει σύντομα κι αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να προσανατολίσουν τις πολιτικές τους επιλογές, οι οποίες αφορούν τους πιθανούς μετασχηματισμούς τους ή ακόμα και την ίδια την επιβίωσή τους – στην «επόμενη μέρα» της αναπότρεπτης ήττας και πτώσης τους.
Η, προδήλως, πολιτικά ηττοπαθής κίνηση να προσφύγει το «δίδυμο» Αντ. Σαμαρά – Ευ. Βενιζέλου στην «ψήφο εμπιστοσύνης» προδίδει τη ριζική αμφισβήτησή τους προς το ίδιο το στελεχιακό δυναμικό των κομμάτων τους και όχι μόνο:
Όταν στη «ναυαρχίδα» της πολιτικοϊδεολογικής στήριξης των μνημονιακών κυβερνήσεων ο ίδιος ο Στ. Ψυχάρης κατατάσσει τον Αντ. Σαμαρά στη χορεία των πρωθυπουργών που «έχουν διατυπώσει την επιθυμία να παραιτηθούν, μην αντέχοντας την πίεση της κοινής γνώμης και την οργή της κοινωνίας», τότε αντιλαμβανόμαστε ότι οι μνημονιακοί συγκυβερνώντες δεν θεωρούνται μόνο ανίκανοι αλλά και «επιβλαβείς»… από το ίδιο το «σύστημα».
Η συγκυβέρνηση στον ρόλο της αντιπολίτευσης
Η συγκυβέρνηση έχει παραδώσει τις πολιτικές πρωτοβουλίες στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αντ. Σαμαράς έχει προβεί σ’ ένα είδος «αυτοκαθαίρεσης». Στη ΔΕΘ πραγματοποίησε ένα ταξίδι-αστραπή για να αποφύγει κάθε είδους «επαφή» με τους πολίτες. Επί εννέα μήνες δεν είχε πραγματοποιήσει επίσημη ομιλία στη Βουλή. Ως πολιτικός «φυγόστρατος» απουσίασε από την επίσημη έναρξη της συζήτησης για την «ψήφο εμπιστοσύνης», την οποία ο ίδιος προκάλεσε…
Το κυριότερο: Η ΝΔ, όπως και το ΠΑΣΟΚ, κινούνται σε κενό πολιτικού λόγου: Τα όποια μέτρα υπόσχονται, οι όποιες προτάσεις ψελλίζουν, δεν αποτελούν παρά εισηγήσεις ΠΟΥ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ Η «ΤΡΟΪΚΑ» (…μειώσεις ΕΝΦΙΑ, κατάργηση εισφοράς αλληλεγγύης, αριθμός 100 δόσεων για κόκκινα δάνεια και εισφορές, διατήρηση του σημερινού ύψους μισθών και συντάξεων, αποτροπή νέων χιλιάδων απολύσεων από το Δημόσιο…).
Δεν υπάρχει ένας στοιχειώδης σχεδιασμός για τη διατήρηση τουλάχιστον της σημερινής παραγωγικής-οικονομικής δραστηριότητας, προκειμένου να τεθούν κάποιες βάσεις ανάπτυξης…
Ποτέ μια κυβέρνηση δεν είχε τέτοιο εφήμερο χαρακτήρα στην άσκηση της πολιτικής της. Η σημερινή συγκυβέρνηση στις λειτουργίες της, στις επιλογές και στον σχεδιασμό της ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ, ΤΟΥ ΜΗΝΑ, αφού δεν διαθέτει καμιά αυτόνομη πολιτική υπόσταση, αποτελεί εκτελεστικό βραχίονα των επιταγών των δανειστών μας και έχει απωλέσει την κοινωνική και πολιτική νομιμοποίηση, την οποία, άλλωστε, είχε εκβιάσει με πρωτοφανείς μεθοδεύσεις στην εκλογική αναμέτρηση του 2012.
Η επιλογή του Μ. Βορίδη ως «αντ’ αυτού» δεν είναι τυχαία. Το επιτελείο του Αντ. Σαμαρά έχει εκτιμήσει ότι η όποια επαναπροσέγγιση με τη μεσαία τάξη και τους μικρομεσαίους και ελεύθερους επαγγελματίες δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα από κάποιες έστω και στοιχειώδεις οικονομικές παροχές. Γι’ αυτό και θα «χρησιμοποιήσει» στην περίπτωση αυτή τη μέθοδο της τρομοκράτησης, της κινδυνολογίας, με «καρύκευμα» το προσφιλές σε αυτήν εμφυλιοπολεμικό οπλοστάσιο…
Ως χώρος «αλίευσης» απομένει η εκλογική «πελατεία» της Χρυσής Αυγής. Ως γέφυρα, ως πολιτικό-ιδεολογικό πεδίο διαμεσολάβησης, χρησιμοποιείται το ακροδεξιό στοιχείο, που διαθέτει γνήσιες χουντικές και «λεπενικές» σφραγίδες νομιμοποίησης και αναγνώρισης και αυτό τον ρόλο καλείται να διαδραματίσει το δίδυμο Γεωργιάδης-Βορίδης, με πιθανή και τη συμβολή του ίδιου του Γ. Καρατζαφέρη, που θα προσέλθει, ίσως την κρίσιμη ώρα της εκλογικής αναμέτρησης, για να προσφερθεί ως «ανάχωμα» προκειμένου να αποτραπεί η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ…
Η ακροδεξιά «μετατόπιση» της σημερινής ΝΔ δεν είναι, συνεπώς, συγκυριακή, αλλά συνιστά έναν ιστορικό πολιτικοϊδεολογικό και κοινωνικό μετασχηματισμό, με βάση τον οποίο θα πορευθεί μέχρι την αναπότρεπτη ήττα της.
Το ΠΑΣΟΚ έχει στην πράξη καταρρεύσει και παραμένει απλώς στην επικαιρότητα λόγω της συμμετοχής του στην κυβέρνηση. Σε αντίθετη περίπτωση, η πορεία του θα ακολουθούσε την τροχιά της ΔΗΜΑΡ. Ο σημερινός πρόεδρος δεν διαθέτει κανένα εσωκομματικό έρεισμα, πλην ενός κλειστού «κλαμπ» από εμπίστους και αυτούς λόγω της κυβερνητικής εξουσίας. Ο ίδιος ασφυκτιά, συνειδητοποιώντας ότι έχει καταστεί αποσυναγωγός από το κόμμα του αλλά και από ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και την ίδια την εναπομείνασα εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ.
Ιστορικά θα κινδυνεύει άμεσα να καταγραφεί ως ο τελευταίος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ που οδήγησε ο ίδιος το κόμμα σε διάλυση κατά το πρότυπο της ΕΔΗΚ… Γι’ αυτό και αντιδρά με αυτόν τον εκτός ελέγχου αυτοκαταστροφικό τρόπο.
Η ευτελής κυβερνητική προπαγάνδα, ο χυδαίος πολιτικός λόγος που εκπέμπει καθημερινά η μνημονιακή συγκυβέρνηση, η πλήρης εγκατάλειψη της χώρας και της ελληνικής κοινωνίας στις βουλήσεις και στις επιλογές της Άνγκ. Μέρκελ και της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας, συνθέτουν ένα σκηνικό που παραπέμπει πολιτικά στις «τελευταίες ημέρες της Πομπηίας»… Δεν έχει πια γι’ αυτούς «ούτε πλοίο ούτε οδό»…