Η «νέα τάξη» της Μέρκελ…

Δυστυχώς, δεν αντιλαμβάνονται όλοι πόσες ψευτιές μάς πλασάρουν σήμερα οι διάφοροι ευρωλάγνοι. Η παγκόσμια δικτατορία θα σφίξει περισσότερο τις αλυσίδες για τους λαούς, με την υπαγωγή των τραπεζών των κρατών σε μια παγκόσμια τράπεζα, που θα ελέγχει απόλυτα τους πάντες. Αυτή θα είναι η «Νέα ευρωπαϊκή τάξη» της Μέρκελ. Γι’ αυτό πρέπει να ξεσηκωθούν οι λαοί για να ξηλωθεί η Ευρωζώνη και να φύγουμε από το χειρότερο «γκέτο» που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα. Κι έρχεται ανερυθρίαστα ο πρωθυπουργός του ΕΝΦΙΑ να προβεί σε πανηγυρισμούς για τα 40 χρόνια της Νέας Δημοκρατίας. Ψεύδεται ασύστολα ο Σαμαράς, όταν ισχυρίζεται ότι στο εξής η Ελλάδα «με αξιοπρέπεια θα ρυθμίζει τα του οίκου της». Άλλοι θα χειρίζονται «τα του οίκου μας», χωρίς να μας ρωτούν. Και τι δεν είπε την περασμένη εβδομάδα στη «Στέγη Γραμμάτων» ο τραγικός πρωθυπουργός. Θα νόμιζε κανείς ότι αναφερόταν σε μια φανταστική χώρα. Διορισμένος υπάλληλος της γερμανοκρατίας ο κ. Σαμαράς έσπευσε να προεξοφλήσει ότι «κανείς δεν μιλάει πλέον για έξοδο από Ευρώπη και ευρώ». Κάνει λάθος. Όλο και περισσότεροι θα απαιτούν την έξοδο από το σύγχρονο «στρατόπεδο συγκεντρώσεως». Διετύπωσε το μέγα ψεύδος ότι «η χώρα ανακτά την ανεξαρτησία της» και ότι δήθεν «η Ελλάδα δίνει προοπτική στα παιδιά της»! Γι’ αυτό τα παιδιά φεύγουν για άλλες χώρες, αναζητώντας την τύχη τους. Οραματίσθηκε ο Σαμαράς «ανάκαμψη της οικονομίας» και μείωση της ανεργίας, τη στιγμή που διευρύνονται οι απολύσεις. Μίλησε χωρίς να κοκκινίζει από ντροπή για… «εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας», όταν οι άλλοτε νοικοκυραίοι βρίσκονται στον δρόμο. Και εκτελώντας ως πειθήνιο όργανο των Βρυξελλών τις έξωθεν εντολές, διευκρίνισε ότι «θα συνεχίσουμε τις μεταρρυθμίσεις», δηλαδή την εξαθλίωση των πολιτών, για να συμπληρώσει, υποκριτικά, ότι αυτό θα γίνει «όχι επειδή το απαιτούν οι δανειστές μας, αλλά γιατί το θέλουμε εμείς»! Είναι σίγουρο ότι τις «μεταρρυθμίσεις» τις θέλει η συγκυβέρνηση, αλλά δεν τις θέλει ο λαός. Κι επανέλαβε τα χονδροειδή ψεύδη για έξοδο στις αγορές και τερματισμό των Μνημονίων, τη στιγμή που ο γκαουλάιτερ Ντράγκι ξεκαθάρισε ότι: «Χωρίς Μνημόνιο, λεφτά δεν θα πάρετε». Κι ακόμη ο Ντράγκι δεν έκρυψε ότι υπάρχει νέο πρόγραμμα, από το 2015, με αυστηρούς δημοσιονομικούς στόχους, διαρθρωτικά μέτρα και επιτήρηση από την Task Force των Βρυξελλών, η οποία θα κυβερνά ουσιαστικά την υπόδουλη Ελλάδα. Στον εορτασμό (ή μήπως… μνημόσυνο;) της Νέας Δημοκρατίας, ο Σαμαράς στην πραγματικότητα, πάνω στο πτώμα της ελληνικής κοινωνίας, υποσχέθηκε… νεκρανάσταση! Μόνο που τέτοια θαύματα δεν γίνονται. Ο ψευδομεσίας πρωθυπουργός του αισχρού ΕΝΦΙΑ (λέξη δεν είπε γι’ αυτό το αίσχος) και όλοι οι συνυπεύθυνοι της αυθαίρετης αιματηρής υπερφορολόγησης, αυτής της ληστείας, θα πρέπει κάποτε να λογοδοτήσουν για όσα διέπραξαν. Όσο για τους τυχάρπαστους πολιτικούς τυχοδιώκτες του ΠΑΣΟΚ, που υπηρετούν τα ίδια συμφέροντα με τη Νέα Δημοκρατία και παριστάνουν τους «σοσιαλιστές» τύπου Τσοχατζόπουλου, ας μην κρύβονται πίσω από ψευδεπίγραφες ταμπέλες. Να μάθουν κάποτε, αυτοί που ασελγούν πάνω στην πιο ιερή ιδεολογία, ότι ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να είναι ούτε μόδα που παρασέρνει χωρίς πεποίθηση ούτε μάσκα για να κρύβει τα συμφέροντα της ξενοκρατίας και κεφαλαιοκρατίας. Στα πλαίσια τα σοσιαλιστικά πρέπει να μπουν εκείνοι μόνο που νοιώθουν την ανάγκη να πολεμήσουν πραγματικά εναντίον του καπιταλισμού. Κι αυτή την ανάγκη δεν την αισθάνεται το ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, επειδή αυτό το κόμμα πρόδωσε, καπηλεύτηκε και εξευτέλισε μια ιδεολογία που εκφράζει τα πιο ευγενή ιδανικά, θα το πληρώσει στις εκλογές με την πλήρη εξαφάνισή του. Στο περασμένο φύλλο γράφαμε για το σπουδαίο έργο που επιτέλεσε τα παλιά χρόνια ο Αντιαποικιακός Σύνδεσμος όσον αφορά την υπεράσπιση των αδυνάτων λαών που στέναζαν κάτω από αποικιακούς ζυγούς. Η σημασία του σήμερα καθίσταται ακόμα πιο σημαντική, διότι η δικτατορία του ευρωπαϊκού καπιταλισμού έχει μεταβάλλει σε σκλάβους τους λαούς του Νότου. Έχουμε ανάγκη από μια νέα «Φιλική Εταιρεία» να ξεσηκώσει εθνική επανάσταση. Γιατί η σημερινή ευρωδουλεία είναι χειρότερη της τουρκοκρατίας.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα αξιωματική αντιπολίτευση και αύριο κυβέρνηση, ένας συντονισμένος αγώνας με έναν σύλλογο αυτής της μορφής, αδέσμευτο από άμεσες εξαρτήσεις κομματικές, θα βοηθούσε τον στόχο, που είναι η αντίσταση κατά της γερμανικής καγκελαρίας. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αιτία των δεινών των απανταχού πολιτών, παραμένει από παλαιοτάτων χρόνων, ο καπιταλισμός. Είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν να «παπαγαλίζουμε» αυτή την ορολογία χωρίς να καταλαβαίνουμε την ακριβή σημασία της. Πολλοί θεωρούσαν ότι αυτός ο όρος χρησίμευε μόνο στην κομμουνιστική προπαγάνδα. Δεν διδαχθήκαμε τι συνέβη στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε ποιες συνθήκες θέριεψαν τον ναζισμό στη Γερμανία. Έπρεπε να γνωρίσουμε τώρα την ολομέτωπη επίθεση -χωρίς μάσκα- του καπιταλισμού με την επέλαση του Δ’ Ράιχ της Μέρκελ, να δούμε μπροστά μας τους καινούργιους δωσίλογους στην υπηρεσία των κατακτητών, για να νιώσουμε τη φρίκη της νέας κατοχής. Αυτός λοιπόν ο Αντιαποικιακός Σύνδεσμος θα μπορούσε -ασχέτως ποια κυβέρνηση έχουμε- να ασκεί πιέσεις για ανένδοτο αγώνα κατά των δυνάμεων της κεφαλαιοκρατίας και των ξένων τραπεζικών κέντρων, που κατευθύνουν τα πάντα. Κι ακόμα, θα εδραιώσει την πεποίθηση στους πολίτες ότι χρειάζεται μια αληθινή σοσιαλιστική πολιτική για να σταθεί η χώρα στα πόδια της και να αποδεσμευθεί από το γκέτο της Ευρωζώνης. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, που παραμένει πάντα συνεπής αριστερός, ειλικρινής στις προθέσεις του και με πολλές εμπειρίες, νομίζω ότι κατανοεί τη σημασία μιας ευρύτερης αντικαπιταλιστικής πολιτικής. Οι φωνές για την καταστροφή που βιώνουμε, που προειδοποιούσαν την ανθρωπότητα, έρχονται από το βάθος του χρόνου και τις αγνοήσαμε. Ενδεικτικά αναφέρω τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, που έλεγε: «Οι καπιταλιστές όλων των χωρών, αυτοί είναι οι αληθινοί εμπνευστές της σφαγής των λαών. Το ακόρεστο κτήνος, που το ματωμένο του ρύγχος καταβρόχθισε εκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις, είναι ο παγκόσμιος καπιταλισμός…». Και ετόνιζε: «Για να βγούμε απ’ αυτή την αιματηρή διάλυση, να ξεφύγουμε από το εκμηδενιστικό βάραθρο, δεν υπάρχει άλλη βοήθεια, άλλος δρόμος, άλλη σωτηρία, παρά ο σοσιαλισμός…». Θα νόμιζε κανείς ότι η Ρόζα Λούξεμπουργκ αρθρογραφεί στις μέρες μας. Κάποιος ιστορικός, αλλά και οικονομολόγος, θα πρέπει κάποτε να γράψει μια μελέτη για τη μεγάλη παγίδα του ευρώ, με το οποίο η Γερμανία υποδούλωσε ξανά τους λαούς. Ο παλιός Γραμματέας του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος ο Ρομπέρ Υ, είχε προειδοποιήσει το 1997: «Το ενιαίο νόμισμα δεν είναι λύση, γιατί αποτελεί ένα πολιτικό σχέδιο που εγγράφεται μέσα σε μια φιλελεύθερη πολιτική, κάτι το οποίο βρίσκεται σε αντινομία με τις κοινωνικές απαιτήσεις…». Αλλά κι ο πορτογάλος κομμουνιστής ηγέτης Αλβάρο Κουνιάλ εγκαίρως έκρουσε κώδωνα κινδύνου, επισημαίνοντας ότι: «Η διαδικασία της Ευρωπαϊκής οικονομικής Ένωσης είναι προϊόν και ταυτόχρονα συντελεστής της ανάπτυξης του κρατικού μονοπωλιακού καπιταλισμού και της διεθνοποίησης του κεφαλαίου. Παρόλο που σπαράζεται από τις αντιθέσεις που χωρίζουν τους συνεταίρους της, αντιπροσωπεύει τη συμμαχία των μεγάλων μονοπωλιακών συγκροτημάτων των πιο ανεπτυγμένων βιομηχανικών χωρών. Συμμαχία που αποβλέπει στον ανταγωνισμό στην παγκόσμια αγορά, στην απορρόφηση ή στην κυριαρχία πάνω στους πιο αδύνατους ανταγωνιστές, στην εκμετάλλευση των πόρων και του εργατικού δυναμικού των καθυστερημένων χωρών, στη διεύρυνση του πεδίου επενδύσεων. Η πολιτική αυτή γίνεται όλο και πιο άπληστη και εγωιστική…». Αυτή τη «Νέα Ευρωπαϊκή τάξη» υπηρετούν Σαμαράς – Βενιζέλος. Κι έγιναν ολετήρας για τον λαό και νεκροθάφτες των κομμάτων τους.