Το ΔΝΤ και οι συνταγές του

Η Ελλάδα είναι ελεύθερη να αποχωρήσει όποτε θέλει από τον δανειοδοτικό μηχανισμό του ΔΝΤ. Από πολλούς υποστηρικτές του συστήματος το ΔΝΤ και η δραστηριότητά του θεωρούνται ευλογία. Ενώ οι περισσότεροι οικονομολόγοι, και μεταξύ αυτών και υποστηρικτές του συστήματος, το θεωρούν καταστροφή για ένα κράτος να ζητάει δανεικά από το ΔΝΤ. Και τούτο γιατί:
α) Μέσα στο καταστατικό ίδρυσης του ΔΝΤ αναφέρεται ως κύριος σκοπός και η παροχή οικονομικής και τεχνικής βοήθειας στις οικονομίες που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Αυτή τη διάταξη του καταστατικού οι οικονομολόγοι-υπάλληλοι του ΔΝΤ την έκαναν πακέτο. Και στην πράξη εφάρμοσαν ότι η παροχή δανείου πρέπει να συνοδεύεται απαραίτητα από ένα σύνολο μέτρων που θα οδηγήσουν σε ανάκαμψη της οικονομίας και στην εξόφληση των δανειακών υποχρεώσεων. Έτσι, λοιπόν, καταρτίστηκαν οι περίφημες συνταγές που παρέχει το Ταμείο ως τεχνική βοήθεια, που στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μέτρα καταστροφής και της οικονομίας και του λαού. Από την αιτία αυτή ξεκίνησε η αποστροφή της παγκόσμιας κοινής γνώμης και η σωρεία των επικρίσεων των οικονομολόγων, τόσο που η υπαγωγή στο ΔΝΤ να θεωρείται κατάρα και καταστροφή. Και δεν είχαν άδικο. Στη χώρα μας, όμως, ο λαός δεν είχε σωστή πληροφόρηση για το τι σημαίνει υπαγωγή στον δανειοδοτικό μηχανισμό του ΔΝΤ. Και αυτήν την άγνοια την εκμεταλλεύτηκε ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου και το 2010 μας έβαλε στο ΔΝΤ. Έτσι από το ακριτικό Καστελόριζο ανακοίνωσε την υπαγωγή μας στο ΔΝΤ και την έναρξη των βασάνων του ελληνικού λαού.
β) Η άρση των μέτρων που περιλαμβάνονται στις συνταγές του ΔΝΤ μπορεί να γίνει μόνο εφόσον μετά από έλεγχο των εξουσιοδοτημένων οργάνων του, από τον οποίο έλεγχο να προκύπτει ότι υπάρχει σαφής και σημαντική βελτίωση της οικονομικής θέσης του δανεισθέντος κράτους. Στην πρακτική εφαρμογή της διεξαγωγής του ελέγχου για την πρόοδο της οικονομίας έχουν καθιερωθεί και ενδιάμεσοι έλεγχοι μέσα σε τακτά χρονικά διαστήματα, που αποβλέπουν στη διαπίστωση της εφαρμογής των μέτρων. Και φυσικά ασκούνται αφόρητες πιέσεις στην περίπτωση που το κράτος-οφειλέτης δεν έχει εφαρμόσει ορισμένα μέτρα ή δεν έχει ολοκληρώσει την εφαρμογή τους. Σε αυτούς τους επί μέρους περιοδικούς ελέγχους δεν υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης, γιατί η δανειακή σύμβαση προβλέπει, ως αναπόσπαστο μέρος της, το πλήρες και αναλυτικό περιεχόμενο των μέτρων καθώς και το χρονοδιάγραμμα της εφαρμογής τους. Έτσι, διαμορφώνονται και τα Μνημόνια και ολοκληρώνεται η δέσμευση της χώρας που δανείστηκε. Και μετά την υπογραφή τους δεν υπάρχει κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης των δεσμεύσεων. Και όλα όσα λέγονται από τις κυβερνήσεις, και από τη δική μας φυσικά, είναι λόγια του αέρος που λέγονται για εσωτερική κατανάλωση. Οι σωστές διαπραγματεύσεις πρέπει να γίνονται πριν από την υπογραφή της δανειακής σύμβασης και του Μνημονίου που τη συνοδεύει. Και το σφάλμα τής τότε ελληνικής κυβέρνησης ήταν ότι έδωσε «ραντεβού στα τυφλά» και υπέγραψε χωρίς να διαπραγματευτεί. Από αυτό και μόνο προκύπτει η μεγάλη ευθύνη τής τότε κυβέρνησης για την αυστηρότητα του Μνημονίου. Να δούμε αν και εδώ θα υπάρξει κάποια εξέταση των γεγονότων τής ένταξής μας στο ΔΝΤ ή και αυτό θα περάσει στην Ιστορία χωρίς έλεγχο! Όπως συνηθίζει το σύστημα να προστατεύει.
γ) Το ΔΝΤ, πολύ δικαιολογημένα, κατηγορείται ότι έχει στηρίξει δικτατορικά καθεστώτα και οι συνταγές του αποβλέπουν στην πλήρη κατεδάφιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Έτσι και στη χώρα μας το πρώτο που επεδίωξε το Μνημόνιο, με τα μέτρα, ήταν να εξαφανίσει τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Και αν την κατάργηση των εργασιακών σχέσεων τη συνδέσουμε και με τη μείωση της ζήτησης, τότε έχουμε τους λόγους που προκάλεσαν την υψηλή ανεργία στην Ελλάδα. Έχει γίνει αποδεκτό ότι η θέση του εργαζόμενου είναι ασθενής έναντι της εργοδοσίας και για τον λόγο αυτό, σε όλα τα πολιτισμένα κράτη, έχει δημιουργηθεί ένα πλέγμα νομικής προστασίας των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Τα μέτρα που εφαρμόζει το ΔΝΤ αποβλέπουν να διαλύσουν αυτήν την προστασία και να εξαφανίσουν κάθε δικαίωμα του εργαζομένου. Και για τον σκοπό αυτό επιλέγεται το κατάλληλο πρόσωπο που θα ασκήσει αυτή την αντεργατική πολιτική. Και για τον λόγο αυτό το ΔΝΤ έχει καταστεί μισητό, καθώς αποτελεί την κυριότερη αιτία διάσπασης της κοινωνικής συνοχής. Και
δ) Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί η ΕΕ, στην περίπτωση της δανειοδότησης των υπερχρεωμένων χωρών του Ευρωζωνικού Νότου, δέχθηκε τη συμμετοχή του ΔΝΤ. Είναι γεγονός ότι η Γερμανία και τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης που την ακολουθούν έβλεπαν τη συμμετοχή του Ταμείου αυτού στη δανειοδότηση των χωρών αυτών ως αναγκαία, γιατί ήξεραν ότι τα μέτρα που εφαρμόζει το Ταμείο αυτό είναι σκληρά και αντιλαϊκά. Και οδηγούν στην καταστροφή και όχι στην ανάκαμψη των οικονομιών. Οι γερμανοί ηγέτες επιθυμούσαν και επιθυμούν το πολιτικό κόστος των μέτρων αυτών να το χρεωθεί το ΔΝΤ. Για τον λόγο αυτό όλα τα ευρωπαϊκά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης καθημερινά βομβάρδιζαν τους λαούς του Νότου με τις κατηγορίες ότι όλα αυτά τα μέτρα και οι συνταγές για την τάχα ανόρθωση των οικονομιών έχουν συνταχθεί από το ΔΝΤ. Και αυτή βέβαια ήταν η αλήθεια. Έτσι, λοιπόν, με τεχνογνωσία του ΔΝΤ δημιουργήθηκε η «τρόικα». Και οι χώρες της Ευρωζώνης στον Νότο, εκτός από τη Μάλτα, τέθηκαν υπό την επιτήρησή της, με το ΔΝΤ να έχει τον πρώτο λόγο στην
εφαρμογή των μέτρων.
Όλα τα παραπάνω τα γνώριζε ο κ. Γ. Παπανδρέου όταν αποφάσισε να υπαχθεί η Ελλάδα για τη δανειοδότησή της στο Ταμείο αυτό. Η ελληνική κυβέρνηση, καθώς και οι άλλες κυβερνήσεις των υπερχρεωμένων χωρών του Νότου γνώριζαν τις συνταγές της τάχα ανόρθωσης των οικονομιών που εφαρμόζει το σύστημα μέσω του ΔΝΤ, το οποίο διοικείται ουσιαστικά από τις ΗΠΑ που είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος και χρηματοδότης του. Οι ΗΠΑ ταυτίζονται απολύτως με τις συνταγές που εφαρμόζονται σε βάρος των υπερχρεωμένων χωρών. Και όμως, οι ΗΠΑ δεν εμφανίζονται επισήμως ως δανειστές. Στην ουσία, όμως, η Ελλάδα χρωστάει στις ΗΠΑ, στην ΕΚΤ και στα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης που συμμετείχαν στη δανειοδότησή μας. Η πολιτική που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα από το 2010 μέχρι σήμερα δεν πέτυχε παρά να επιδεινωθεί η οικονομική θέση της χώρας μας. Και οι ΗΠΑ κατενόησαν ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο. Και η εισήγηση της Λαγκάρντ για δεύτερο «κούρεμα» του δημόσιου χρέους μας στην ουσία είναι πρόταση των ΗΠΑ. Και ίσως αυτός είναι ένας λόγος που η κ. Μέρκελ αντιδρά και απέρριψε ένα δεύτερο «κούρεμα».
Αν εξετάσει κανείς τις συνταγές της «τρόικας» (ΔΝΤ) θα δει ότι πρώτος στόχος των μέτρων είναι η συρρίκνωση της παραγωγικής μηχανής της χώρας. Και αυτό το πετυχαίνουν με τη μείωση των εισοδημάτων που προκαλεί και τη μείωση της ενεργού ζήτησης. Τελικό αποτέλεσμα η αύξηση της ανεργίας και η μείωση της απασχόλησης. Έτσι, μπορεί εύκολα να επιτευχθεί και ο δεύτερος στόχος των μέτρων που είναι η κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Γι’ αυτό και σε όλες τις χώρες που εφαρμόστηκε η τεχνογνωσία του ΔΝΤ, και φυσικά και στην Ελλάδα, άρχισε να δουλεύει η συνταγή με το «κούρεμα» των αποδοχών. Και στη συνέχεια ανέλαβε τον δεύτερο στόχο το υπουργείο Εργασίας. Να γιατί η εφαρμογή των συνταγών αυτών και της τεχνογνωσίας του καταπολεμάται από τους προοδευτικούς οικονομολόγους, καθώς και οι πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών ξέρουν ότι χωρίς αύξηση της ζήτησης αγαθών και υπηρεσιών, ανάκαμψη δεν μπορεί να υπάρξει. Στην Ελλάδα έχουν ήδη επιτευχθεί και οι δύο στόχοι του ΔΝΤ, δηλαδή των ΗΠΑ και της ΕΕ. Και τώρα βαδίζουμε στην «ανάκαμψη» κατά τα λεγόμενα της κυβέρνησης. Αναρωτήθηκε ποτέ ο κ. Σαμαράς εάν η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις για να οδηγηθεί η ελληνική οικονομία σε πορεία ανάπτυξης; Γιατί, αφού όλα αυτά ήταν γνωστά, οι πολιτικοί μας οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό;