Το «Άνσουλς» της Μέρκελ…

Θα νόμιζε κανείς ότι μιλούσε για κάποια άλλη χώρα, για κάποιον άλλον λαό, ο οποίος είναι ευτυχής και δεν το ξέρει! Θα δούμε τα κυριότερα σημεία της ομιλίας-απολογισμού του πρωθυπουργού του ΕΝΦΙΑ, για να ξέρουμε τι λέμε: α) Απηύθυνε προσκλητήριο συσπείρωσης της Δεξιάς. Αλλά ποιος πάει τώρα να ενταχθεί ή να επανακάμψει σ’ αυτό το κόμμα που βρίσκεται σε εμφανή πτώση και βαρύνεται με τόσα αντιλαϊκά μέτρα; β) Μίλησε για «πατριωτικό ηλεκτρισμό» της Νέας Δημοκρατίας. Μάλλον… ηλεκτροπληξία θα εννοούσε! Για ποιον «πατριωτισμό» κάνει λόγο ο άνθρωπος που παρέδωσε τα κλειδιά της χώρας στη Μέρκελ και καλωσορίζει το εκτελεστικό απόσπασμα της «τρόικας»; γ) Ισχυρίστηκε ότι «δεν χρειάζεται άλλο Μνημόνιο», όταν η λαίλαπα των Μνημονίων, απολύσεων, κ.λπ., συνεχίζεται. δ) Επανέλαβε τις φαντασιώσεις του περί… μειώσεως της ανεργίας, περί αγορών, περί νέων θέσεων εργασίας, προκαλώντας την οργή των δυστυχισμένων. ε) Μας διαβεβαίωσε ότι τη χειροβομβίδα που έπεσε στα χέρια του την εξουδετέρωσε και δεν την άφησε να σκάσει! Δεν αντελήφθη ότι η χειροβομβίδα έσκασε στα χέρια των πολιτών και τους εξόντωσε. στ) Κομπάζοντας εκραύγασε: «Τις μεγαλύτερες νίκες μπροστά μας, ακόμα δεν τις έχουμε δει». Για την ώρα, αυτό που θα δει ο κ. Σαμαράς είναι η μεγαλύτερη ήττα που θα υποστεί στις εκλογές. Τέλος, θέλησε να πείσει ότι «η ΝΔ δίνει τη μάχη για το καλό της Ελλάδας». Ποια «μάχη» έδωσε ο κ. Σαμαράς, που δεν τόλμησε να προβάλλει μια άρνηση στην καγκελαρία, που δέχεται όλες τις διαταγές της, που δεν έχει το σθένος να απειλήσει με αποχώρηση από την Ευρωζώνη και αλλαγή πλεύσεως; Αλλά και για το ΝΑΤΟ, που το θεοποιεί, λησμόνησε ο θλιβερός πρωθυπουργός να αναφέρει ότι ο ιδρυτής της παρατάξεώς του, μετά την εισβολή στην Κύπρο, απέσυρε τη χώρα απ’ αυτό τον συνασπισμό, που ουδέποτε μας υποστήριξε. Ο Καραμανλής -έστω πρόσκαιρα- βγήκε από τη «συμμαχία», η οποία αδιαφόρησε για τις αθλιότητες της Τουρκίας, που είναι μέλος της. Ο Σαμαράς δεν έχει το κουράγιο να διατυπώσει την οποιαδήποτε απειλή, ούτε τολμά να θυμίσει πόσα μας χρωστούν οι Γερμαναράδες από την περίοδο της προηγούμενης Κατοχής. Δεν έδωσε μάχη, αλλά πήγε να ικετεύσει τη μαινάδα του Βερολίνου να του δώσει τη δυνατότητα να παρουσιάσει κάποιες «ελαφρύνσεις». Μάταιος κόπος. Με άδεια χέρια γύρισε. Δεν συνηθίζουν οι κατακτητές να κάνουν χάρες. Άλλωστε το βλέπουν ότι ο Σαμαράς βυθίζεται. Τον χρησιμοποίησαν όσο τους ήταν απαραίτητος και τώρα αναμένουν να δουν τι θα γίνει στην Ελλάδα. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί, όταν δεν χρειάζονταν άλλο τους συνεργάτες τους στις διάφορες χώρες που είχαν καταλάβει, τους εκπαραθύρωναν. Ουσιαστικά τώρα η Μέρκελ «εκπαραθύρωσε» τον Σαμαρά. Δεν του έδωσε τίποτα απ’ όσα την ικέτευσε. Κι ο «γραφικός» Άδωνης Γεωργιάδης, μπροστά στον νεοδημοκρατικό «Τιτανικό», μάς είπε ότι μόλις βγει ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει τις καταθέσεις του (μπορεί και τις… εκδόσεις του) και θα τις βγάλει στο εξωτερικό. Πάντως, η πλειονότητα των πολιτών δεν έχει πια καταθέσεις, διότι τις πήραν τα κοράκια του Χαρδούβελη. Πέραν όμως από τις αθλιότητες και φαιδρότητες της συγκυβέρνησης, παραμένει το θέμα της γερμανικής κυριαρχίας του Δ΄ Ράιχ, η οποία θα εξακολουθεί να υφίσταται. Ο Γ΄ Παγκόσμιος -οικονομικός- Πόλεμος συνεχίζεται. Και μπροστά σ’ αυτό το φαινόμενο οι λαοί του Νότου θα πρέπει να μεθοδεύσουν μια καθολική αντίσταση, εντός και εκτός Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Προσωπικά πιστεύω ότι η Ελλάδα, για να απαλλαγεί απ’ αυτή τη μέγγενη των Μνημονίων, θα πρέπει να σηματοδοτήσει πορεία εξόδου από την Ευρωζώνη, επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα και άνοιγμα προς Ρωσία, Κίνα και αραβικό κόσμο. Στόχος όλων, για να καταρρεύσει το Δ΄ Ράιχ, οφείλει να είναι το ξήλωμα της Ευρωζώνης. Φυσικά, αντιλαμβάνομαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να προαναγγείλει κάτι τέτοιο. Θα οδηγηθούμε εκεί βαθμιαία εκ των πραγμάτων. Όμως, πέρα από κόμματα και εκλογικές αναμετρήσεις, υπάρχουν δυνάμεις που έχουν τη δυνατότητα να δραστηριοποιηθούν για μια συντονισμένη αντιγερμανική εκστρατεία, αφού η Γερμανία εκπροσωπεί τον παγκόσμιο καπιταλισμό κι είναι αυτή που έχει επιφέρει δεινά σε πολλούς λαούς. Η Αριστερά (γενικά όλες οι τάσεις αυτής της παρατάξεως), για να μπει στην πρωτοπορία του σημερινού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και να έχει τον καθοδηγητικό ρόλο που της αρμόζει στον ξεσηκωμό των «ταπεινών και κολασμένων», χρειάζεται να μελετήσει τη στρατηγική της παλαιάς ΕΔΑ. Αφενός να συγκεντρώσει κάτω από τη σκέπη της ευρύτερες μάζες προοδευτικών ανθρώπων και αφετέρου να δημιουργήσει έναν «σύνδεσμο» από προσωπικότητες, που θα κινούνται πιο ελεύθερα από κομματικούς «φραγμούς», προκειμένου να συγκρουστούν ανοιχτά με την καγκελαρία. Την παλιά εποχή είχε γίνει ο «Αντιαποικιακός Σύνδεσμος», που είχε επιδείξει μεγάλη δραστηριότητα κατά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, υπερασπίστηκε με σθένος τους απανταχού υπόδουλους και καταπιεσμένους και στρατεύθηκε στο πλευρό των Αδεσμεύτων. Παράλληλα, η «Ένωσις υπέρ των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου» αποκτά σήμερα ξεχωριστή επικαιρότητα, αφού καταπατώνται όλα τα πάλαι ποτέ δικαιώματα των πολιτών.

Ο μεγάλος βρετανός εργατικός ηγέτης Ανιούριν Μπέβαν -εξέχουσα μορφή του διεθνούς σοσιαλισμού- έγραφε σ’ ένα βιβλίο του ότι: «Πολλοί είναι οι λόγοι που η καπιταλιστική κοινωνία δεν έχει την επιδοκιμασία των μαζών. Είναι πρώτα πρώτα το αίσθημα της αδικίας που γεννάται από τις μεγάλες ανισότητες…». Αυτή η «οπτική» ήταν ακριβής το 1952, τότε που ο Μπέβαν έγραψε το έργο του «Εναντίον του φόβου». Σήμερα όμως δεν έχουμε μπροστά μας απλώς το αίσθημα της αδικίας. Ύστερα από 62 χρόνια, ο καπιταλισμός πέταξε το προσωπείο του και φανέρωσε το απαίσιο, αποκρουστικό του πρόσωπο. Ο καπιταλισμός, με τη γερμανική παντοκρατορία και μανδύα τη δήθεν Ευρωπαϊκή Ένωση (την ένωση των τραπεζιτών), έκανε ολομέτωπη επίθεση κατά των εθνών, τα οποία θέλει να διαλύσει. Κατακτήσεις εργαζομένων, που αποκτήθηκαν μέσα στο μακρύ πέρασμα του χρόνου με αγώνες και αίμα, έσβησαν αστραπιαία και γυρίσαμε σε εργασιακό Μεσαίωνα και σε φορολογίες που εφαρμόζονταν σ’ εκείνη ακριβώς την περίοδο. Κι έχουμε «επιστάτες» των τυράννων, σαν τον Χαρδούβελη, που δεν αισχύνονται να λένε πως «όποιος διαφωνεί με τη λογική του ΕΝΦΙΑ, είναι… λαϊκιστής»! Ο οικονομικός, όχι «εγκέφαλος», αλλά «ανεγκέφαλος» της οπερετικής συγκυβέρνησης θεωρεί «λογική» τον παραλογισμό. Οι ευρωλάγνοι υπηρέτες του Βερολίνου σήμερα, υπηρετώντας τους τραπεζίτες, εξαναγκάζουν εκείνους που έχουν δουλειά, να δουλεύουν ως την εξουθένωση με ψιχία και την απειλή ότι εάν δεν τους αρέσει, περιμένουν ουρά οι άνεργοι. Κάναμε ένα τεράστιο άλμα προς τα πίσω. Γυρίσαμε 150 χρόνια πίσω, από το 2014 στο 1864, όταν ακριβώς ιδρύθηκε στο Λονδίνο η 1η Διεθνής. Τότε οι «Αδελφωμένοι Δημοκράτες» ήταν μια διεθνιστική οργάνωση, που έπαιρνε ενεργό μέρος στους αγώνες των εργατών και σ’ άλλα επαναστατικά κινήματα της ηπείρου και συνέβαλε στην προετοιμασία του δρόμου προς την 1η Διεθνή. Την ίδρυση της 1ης Διεθνούς ακολούθησε η ευρωπαϊκή επανάσταση του 1848. Τώρα, «αδελφωμένοι αντιμνημονιοκράτες» -ανεξάρτητα από ποια ιδεολογική όχθη ξεκινούν-, με μια νέα «διεθνή» των καταπιεσμένων, μπορούν να προχωρήσουν σε μια καινούργια ευρωπαϊκή επανάσταση. Είναι αυτό που νομίζω ότι θέλει και ο κ. Τσίπρας. Ένας καινούργιος, λοιπόν, «Αντιαποικιακός Σύνδεσμος» μπορεί να πάρει ενεργό μέρος στους αγώνες των εργαζομένων και σε αντιγερμανική εκστρατεία, με ανοίγματα προς τη Ρωσία, να κινηθεί σε παράλληλη πορεία με το πρόγραμμα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, που έγινε δεκτό, από ευρύτατο φάσμα, με πολύ κολακευτικά σχόλια. Μπορεί να πετύχει περισσότερα απ’ όσα πέτυχε παλιά ο τότε «Αντιαποικιακός Σύνδεσμος» με τους «Αδέσμευτους».

Χρειάζεται λοιπόν ένα καινούργιο αντιαποικιακό κίνημα, μια νέα «Διεθνής» των καταπιεσμένων από την ευρωπαϊκή συμμορία. Παράλληλα με τον ΣΥΡΙΖΑ, η «Διεθνής» θα μπορεί να διατηρεί μεγαλύτερη ευελιξία στην αντίσταση κατά της Γερμανίας. Διότι η μαντάμ Μέρκελ, η αρχηγός του Δ΄ Ράιχ, θέλει να εφαρμόσει ένα ευρύτερο «Άνσουλς» (προσάρτηση) για την Ελλάδα και άλλες χώρες. Ξεπερνά τις φιλοδοξίες του πνευματικού της πατέρα Αδόλφου Χίτλερ. Εύχομαι να έχει και η καγκελάριος το ίδιο τέλος με τον μέντορά της…