Ένας ιερέας και ένας δήμαρχος

Και δεν το επιχειρούσα, αναβάλλοντάς το συνεχώς, είτε διότι ήθελα να μη χαρακτηριστώ προπετής στην ενέργειά μου αυτή, χωρίς συγκεκριμένα γεγονότα, είτε διότι δεν είχα ένα ισχυρό έναυσμα, και μάλιστα με δημόσια «επένδυση». Τώρα, όμως, που έχω και τα δύο, δεν αποφεύγω τον «πειρασμό» να προτάξω όλων των άλλων την επιεική κριτική μου για τα παραπάνω, «ευκαιρίας δοθείσης» από ένα συμβάν που έλαβε χώρα την ημέρα που άρχιζε η σχολική χρονιά σε κάποια κωμόπολη της Φθιώτιδας. Εκεί, λοιπόν, πάντα κατά τα ΜΜΕ, ο εφημέριος της ενορίας, προφανώς κληθείς, μετέβη στο σχολείο της κωμόπολης να τελέσει τον αγιασμό και να ευλογήσει, «κατά τα ειωθότα», τους μαθητές αλλά και να τους απευθύνει νουθεσία για «καλή χρονιά». Πλην, όμως, «ως μη έδει», ο δήμαρχος της πόλης, παρεμβαίνων, ζήτησε από τον ιερέα να αλλοιώσει το περιεχόμενο του τροπαρίου «Σώσον Κύριε τον λαόν σου…» και αντί «νίκας τοις βασιλεύσι» να ψάλει «νίκας τοις ευσεβέσι». Φανταστείτε απαίτηση! Πολυπράγμων ο δήμαρχος, γνωρίζει τα πάντα και έχει δικαίωμα να παρεμβαίνει ακόμη και εις την Εκκλησίαν, υποδεικνύοντας στους λειτουργούς της ακόμα και τι θα ψάλλουν. Αλλά ο ιερέας, πιστός εις το καθήκον, αρνήθηκε σθεναρώς να συμμορφωθεί και -άκουσον, άκουσον- ο δήμαρχος διαμαρτυρόμενος απεχώρησε από τον αγιασμό, και μάλιστα χειροκροτούμενος από τους μαθητές. Απαράδεκτη η συμπεριφορά του! Ποιος του έδωσε αυτό το δικαίωμα; Αρέσει στον ίδιο να παρεμβαίνουν άλλοι εις τα δημαρχιακά του έργα; Δεν γνωρίζω τη σχέση του με την τοπική Εκκλησία (επιχώριο επίσκοπο κ.λπ.) ή αν τη συνδράμει στο έργο της, επιδεικνύοντας χριστιανική συμπεριφορά και με το να εκκλησιάζεται (συν τοις άλλοις) τακτικώς, ή αν αδιαφορεί γενικώς για καθετί που έχει σχέση με την Εκκλησία. Κατά γενική πάντως ομολογία, παρόμοια προβλήματα δημιουργούν γενικώς μη εκκλησιαζόμενοι κατά τακτά διαστήματα. Βέβαια, μακράν από μένα η διαπίστωση ότι καλοί χριστιανοί είναι οι συχνά εκκλησιαζόμενοι. Πλην, όμως, «η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει όχι μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια». Ακόμη, δε, και «εν εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν». Άλλωστε, και μία ώρα την εβδομάδα (σε σύνολο 168 ωρών) να αφιερώνουμε στη Θεία Λατρεία δεν είναι κάτι το σοβαρό ώστε να θεωρείται «χαμένος χρόνος», που βγάζει κάποιον από το πρόγραμμά του. Αυτό το λέω κυρίως για τους εκπροσώπους μας στη Βουλή των Ελλήνων και για τους δημοτικούς μας άρχοντες (όχι όλους, βέβαια), οι οποίοι πέραν των εθνικών εορτών ή μερικών μυστηρίων, όπως γάμων κ.λπ. (κυρίως σε προεκλογικές περιόδους), δεν συνηθίζουν να εκκλησιάζονται (πλην ορισμένων εξαιρέσεων). Θα έπρεπε δε, αντιθέτως, και κατά ορισμένες Κυριακές με τον εκκλησιασμό τους να αποτελούν για τους πολλούς κοινούς θνητούς χριστιανούς παράδειγμα προς μίμηση. Ο λαός μας το θέλει αυτό. Και μάλιστα σε πολλές συζητήσεις, μεσούσης της οικονομικής κρίσεως την οποία βιώνει η πατρίδα μας, ακούγεται συχνά ότι μία από τις πολλές αιτίες αυτής της κρίσεως είναι και η απομάκρυνσή μας από τον Θεό και την Εκκλησία του. Ας το γνωρίζουμε αυτό και, το κυριότερο, ας αλλάξουμε τακτική. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε. Άλλωστε, είμαστε «φορτωμένοι» με τα πάθη μας (μεταξύ των οποίων και εκείνο του προσπορισμού υλικού και μόνον πλούτου) και με τις αδυναμίες μας. Ο δε ιδρυτής της θρησκείας μας το είπε: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς». Κανένας δεν έχασε από αυτούς που τον ακολούθησαν και, το σπουδαιότερο, τον μιμήθηκαν. Πάντα βρίσκουν κοντά του τη λύτρωση. Ας το έχουμε υπόψη μας όλοι, άρχοντες και αρχόμενοι.