Χωρίς συμβιβασμό γάμος δεν κρατιέται…
Στη συνείδησή μου, στην καθημερινότητά μου, στο συναίσθημά μου, στα όνειρά μου, στην καρδιά μου. Πρώτη φορά ζω ως μονάδα. Πρώτη φορά βιώνω τον αριθμό ένα”». Μια συζήτηση ζωής και συναισθημάτων με τόσα νοήματα, τόσες αλήθειες για την κρίση, τις σχέσεις, τις αξίες, από τη μεγάλη κυρία του θεάτρου Ελένη Κοκκίδου, που δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας ως Βούλα, στη σειρά που αγάπησαν όλοι οι τηλεθεατές. Το «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» ξεκινά ξανά στον Alpha στις 6 Οκτωβρίου για περισσότερη ευφορία.
// Τι έχει αυτό το σίριαλ που κάνει 45άρια στην τηλεθέαση και κατατρόπωσε και τον «Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή» και όλα τα τουρκικά που βρέθηκαν απέναντί του;
Το «Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα» δίνει, μέσα από την καθημερινότητα των τριών ζευγαριών, πολλή χαρά. Που αυτήν την περίοδο της κρίσης με τα χιλιάδες προβλήματα την έχουμε ανάγκη. Το γέλιο είναι υγεία. Με σταματάνε στον δρόμο και μου λένε «κυρία Κοκκίδου, ως Βούλα είστε ίδια η μάνα μου». Η Βούλα και ο Μηνάς, ο Ηλίας και η Μαρίνα, ο Χάρης και η Βάσω αντικατοπτρίζουν τη δική μας αλήθεια, τη δική μας ζωή.
// Τι κάνει ένα ζευγάρι να παραμένει ενωμένο για πάνω από σαράντα χρόνια και τι είναι αυτό που φέρνει τον χωρισμό;
Η ζωή ενός ζευγαριού εξαρτάται από το πώς προχωράει η ζωή του καθενός ξεχωριστά. Πολλές φορές συμβαίνει το ένα μέλος να εξελίσσεται, να αλλάζει, για οποιοδήποτε λόγο, οικονομικό, κοινωνικό, μορφωτικό, πνευματικό και το άλλο μέλος να μην μπορεί να μοιραστεί αυτήν την εξέλιξη, να μένει πίσω. Μπορεί να υπάρχει το συναίσθημα που τους δένει αλλά αν ο άνδρας προχωρά στη δουλειά του και διακρίνεται και έχει πίσω του μια γυναίκα που δεν τον στηρίζει, που δεν του δίνει ιδέες, που δεν μπαίνει κι εκείνη στον αγώνα του, τότε μοιραία θα βρεθεί ένα άλλο άτομο. Αυτό ισχύει και για τον άνδρα που δεν ακολουθεί ή δεν επιβραβεύει την εξέλιξη της γυναίκας του, που δεν την καμαρώνει, που δεν τη θαυμάζει, που δεν την παρακολουθεί ακόμη και ως μάνα, δηλαδή, που δεν αναγνωρίζει τη σπουδαία δουλειά την οποία κάνει με τα παιδιά τους. Αυτό θα φέρει την απόσταση και τον χωρισμό. Και σε ζευγάρια που δεν παντρεύτηκαν για άλλους λόγους πέρα από το συναίσθημα ένα διαζύγιο είναι επίπονο. Γι’ αυτό χρειάζεται ενδιαφέρον.
// Και τι δένει τα ζευγάρια; Για να απαντήσουμε και στο αρχικό μέρος της ερώτησης…
Αυτό που κάνει, κατά τη γνώμη μου, τα ζευγάρια να μένουν για χρόνια μαζί είναι το γεγονός ότι τα δύο μέλη τους, όταν μένουν ενωμένα, γίνονται καλύτεροι άνθρωποι παρά όταν είναι χώρια και μόνοι τους. Δηλαδή, αν στο ταξίδι αυτό που λέγεται ζωή, ένας από τους στόχους μας είναι να γινόμαστε καθημερινά καλύτεροι άνθρωποι, μπορούμε να φτάσουμε σ’ αυτόν τον στόχο πιο γρήγορα ως ζευγάρι παρά ως μονάδα.
// Ο γάμος είναι θυσία;
Τι είναι; Σύζυγος. Το λέει και η λέξη. Ζυγός. Είναι μεγάλος και διαρκής αγώνας. Να πέφτει ο ένας, να αμαρτάνει και να τον σηκώνει με θυσία και ταπείνωση ο άλλος. Αν δεν υπάρχει συμβιβασμός, διπλωματία, συγχώρεση, γάμος δεν κρατιέται. Κακά τα ψέματα. Και αυτό πρέπει να το πουν όλοι οι γονείς στα παιδιά τους. Ο γάμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, θέλει μάχη με τον εγωισμό σου. Είχα την τύχη να βιώσω ένα όμορφο γάμο. Αυτόν των γονιών μου. Η μάνα μου, όταν πέθανε ο πατέρας μου, μου είπε κάτι που δεν μπορούσε να περάσει από τη σκέψη μου. «Παιδί μου όλη μου τη ζωή ζούσα για δύο. Στη συνείδησή μου, στην καθημερινότητά μου, στο συναίσθημά μου, στα όνειρά μου, στην καρδιά μου. Πρώτη φορά ζω ως μονάδα. Πρώτη φορά βιώνω τον αριθμό ένα». Θαυμάζω τους γονείς μου και όσα ζευγάρια βλέπω να ζουν για δύο.
// Περνιέται η μουρμούρα μέσα στο ζευγάρι;
Μπορεί να είναι το αλατοπίπερο, μπορεί να είναι και η κόλαση. Η γκρίνια μπορεί να διαλύσει τον έρωτα. Άλλο η μουρμούρα σε στιλ παιχνιδιού, με χιούμορ και νάζι και άλλο η μουρμούρα που σε εξουθενώνει. Η Βούλα, η ηρωίδα που υποδύομαι, είναι πειραχτήρι, είναι περίεργη, πληθωρική. Της αρέσει να κάνει καψόνια και πλάκα στον άνδρα της. Αλλά την πατάει συνήθως γιατί ο Μηνάς είναι έξυπνος και την ξέρει σαν κάλπικη δεκάρα.
// Η ζήλια σκοτώνει τον έρωτα;
Ποιος άνδρας και ποια γυναίκα δεν ζηλεύει το άλλο του μισό; Μου φαίνεται λογικό. Στον άνθρωπο γεννιέται και το συναίσθημα της κτήσης. Το «μου ανήκεις». Οι άνδρες είναι σα να πιάνουν το θήραμά τους. Όταν θα πάνε να τους το φάνε, θα ορμήξουν. Όταν μέσα στα χρόνια έχεις επενδύσει στην ύπαρξη του άλλου, γιατί την έχεις ανάγκη για να επιβιώσεις, γιατί η ζωή σου μέσα από το ταίρι σου είναι καλύτερη, τότε, αν κινδυνέψει αυτό (το ταίρι σου) από ένα τρίτο άτομο, δεν θα επιτεθείς; Η ζήλια είναι έκρηξη πανικού όταν χάνεις αυτό που θεωρείς ότι σου ανήκει. Αλλά άλλο σε διεκδικώ για να μη σε χάσω και άλλο να σου κάνω κακό από τη ζήλια μου. Εκεί είναι τρελός εγωισμός και ψυχοπάθεια.
// Τη σειρά ο κόσμος τη βλέπει για έναν ακόμη λόγο. Υπάρχουν αξίες και αθωότητα.
Πιστεύω ότι οι Έλληνες έχουν ακόμη αξίες. Οι περισσότεροι άνθρωποι που συναντώ έχουν μεγαλώσει σε οικογένειες με ήθος, με αρχές. Αυτός είναι ο περίγυρός μου. Ίσως είμαι τυχερή. Αυτό που πιστεύω ότι χάθηκε στα χρόνια της ευμάρειας ήταν η ποιότητα στον τρόπο ζωής. Γίναμε καλοπερασάκηδες. Παλιά βγαίναμε το Σάββατο για φαγητό με την οικογένεια και μας έφτανε. Τις άλλες μέρες διαβάζαμε ένα βιβλίο, βλέπαμε μια ταινία, καλούσαμε φίλους στο σπίτι και φτιάχναμε μια μακαρονάδα. Για να ικανοποιήσουμε αυτόν τον τρόπο ζωής της υπερκατανάλωσης, που δεν ξέρω αν μας έκανε και πιο ευτυχισμένους, δουλεύαμε πολλές ώρες για να βγάλουμε χρήματα. Εκεί χάθηκε η ουσία της ζωής μας. Με την κρίση η φρενήρης διασκέδαση καταλάγιασε, αλλά και η σπατάλη. Το να μένεις στο σπίτι με τον σύντροφό σου και να μιλάς με ένα ωραίο πιάτο φαγητό και ένα ποτήρι κρασί ίσως είναι πιο όμορφο και ρομαντικό. Είχε χαθεί η μαγεία της επικοινωνίας πλέον.
// Από τα πολλά να πας στα λίγα, όμως, είναι πράγμα δυσβάσταχτο…
Συμφωνώ απόλυτα, παρʼ όλο που οι ηθοποιοί του θεάτρου είχαμε πιο ασκητική ζωή. Πλέον όμως στο θέατρο δεν παίρνεις ούτε το βασικό μισθό. Δεν ξέρω αυτό το γενικό κακό που έχει βρει όλους τους Έλληνες πώς θα κορυφωθεί. Υπάρχει τρομερή ανασφάλεια και αβεβαιότητα γιατί κανείς μας δεν ξέρει το μέγεθος αυτής της αλλαγής που μας περιμένει. Διαρκώς η φτώχεια μας μεγαλώνει και δεν ξέρουμε που θα φτάσει όλο αυτό. Να κάνουμε τον σταυρό μας, να έχουμε την υγειά μας. Αυτή η κατηφόρα των μισθών μου θυμίζει μια άβυσσο. Δεν μπορώ να το συλλάβω. Αλήθεια, ποιο είναι το σχέδιό τους;
// Το θεωρείτε ηθικό αυτό, από την Ευρώπη του πολιτισμού, να πεινά ο Νότος και να ευημερεί ο Βορράς;
Ωραίος ο πολιτισμός των τεχνών, αλλά υπάρχει και ο πολιτισμός της καθημερινότητας. Και αυτήν τη στιγμή το χρονόμετρο στην Ελλάδα δείχνει: Μεσαίωνας…
// Τι σας κάνει να αισιοδοξείτε;
Ότι όλα αυτά έχουν συμβεί και άλλες φορές στην Ιστορία. Αυτοί είναι οι κύκλοι της ζωής. Τώρα ζούμε το κραχ, την κρίση. Την περίοδο των μεγάλων αλλαγών. Και όταν ζεις τις μεγάλες αλλαγές απλά τις βιώνεις. Δεν μπορείς όταν τις ζεις να τις ερμηνεύσεις, να τις αναλύσεις, να πεις τι θα γίνει αύριο. Ζούμε σε μια κοινωνική εκκρεμότητα. Θα αντισταθούμε; Θα κάνουμε υπομονή; Θα δουλέψουμε περισσότερο; Θα χάσουμε περισσότερους νέους στην ξενιτιά; Θα διχαστούμε; Θα γίνει πόλεμος; Θα μας βρουν χειρότερα; Σε πιάνει κατάθλιψη. Η σανίδα σωτηρίας, τουλάχιστον για την ψυχολογία μας, είναι η τέχνη. Αυτή δίνει χαρά. Ζωή χωρίς τέχνη δεν υπάρχει!