Το τέλος των προσκυνημένων…

Αγωνίζεται ο Αντώνης Σαμαράς να αποφύγει τις κάλπες, αλλά δεν θα το κατορθώσει. Εξαφανισμένος από τη Βουλή, δραπέτης από τη Θεσσαλονίκη, που δεν είχε κουράγιο να δεχθεί ερωτήσεις των δημοσιογράφων, κατέφυγε στο… καφενείο της Βουλής για να δηλώσει σε βουλευτές του ότι θα πρέπει να ξεχάσουν την πρόωρη προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία! «Γιατί τα είπε αυτά στο καφενείο;», διερωτήθηκαν πολλοί συνεργάτες του. Μα είναι απλό: Διότι η κυβέρνηση έχει μεταβληθεί σε… καφενέ. Δεν χρειάζονται πλέον ούτε οι σφυγμομετρήσεις. Είναι εμφανής σε όλους η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και η πρωτοφανής πτώση της Νέας Δημοκρατίας. Πανικόβλητος ο κ. Σαμαράς, πολιτικά δειλός, που δεν αντέχει την αναμέτρηση στις κάλπες, επιδίδεται σε ένα παραλήρημα ύβρεων κατά του κ. Τσίπρα. Στα άσφαιρα πυρά της κινδυνολογίας του κυριαρχεί το φαιδρό σλόγκαν: «Αν βγει στις εκλογές ο Τσίπρας, θα αδειάσουν οι τράπεζες και δεν θα υπάρχει ούτε ένα ευρώ…»! Δεν μελετά την Ιστορία για να αποφύγει γκάφες ο πρωθυπουργός της Μέρκελ. Η Δεξιά βρισκόταν σε πτώση και η Ένωσις Κέντρου, υπό τον Γέρο Παπανδρέου, έπαιρνε ανοδική πορεία. Τότε, τα επιτελεία της ΕΡΕ ελάνσαραν το σύνθημα: «Αυτή η δραχμή είναι δική σου. Μην αφήσεις τον Παπανδρέου να σου την πάρει…»! Ο κόσμος δεν τρομοκρατήθηκε και το Κέντρο βγήκε με 53%. Τώρα -δυστυχώς- δεν έχουμε δραχμή, αλλά ευρώ. Κι αυτά τα ευρώ, μάς τα πήραν όλα, όχι ο Τσίπρας, αλλά η οπερετική συγκυβέρνηση, η «τρόικα» και οι τραπεζίτες. Και δεν πήραν μόνο τα πενιχρά μας εισοδήματα, αλλά και τα σπίτια μας, αυτά που έλεγαν κάποτε ότι θα μας τα έπαιρναν οι… κομμουνιστές! Ο τελευταίος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, που είναι και ο νεκροθάφτης της, έτρεξε στην κηδεμόνα του, τη μέγαιρα του Βερολίνου, προκειμένου να εκλιπαρήσει για βοήθεια. Μάταιος κόπος. Οι δήμιοι Γερμανοί δεν έχουν αισθήματα. Τους γνωρίσαμε καλά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν άλλαξαν σε τίποτε από τότε. Την ίδια ώρα, στην Ευρώπη -και όχι μόνο- όλοι στρέφουν την προσοχή τους σ’ αυτό τον νέο έλληνα αριστερό ηγέτη, που σήκωσε παντιέρα κατά της καπιταλιστικής τυραννίας και της ξενοκρατίας. Μέχρι και ο Πάπας Φραγκίσκος εξέφρασε γι’ αυτόν τα πιο κολακευτικά σχόλια. Κάποιοι κακεντρεχείς ειρωνεύτηκαν αυτή τη συνάντηση στο Βατικανό. Αλλά ο κ. Τσίπρας έκανε αυτό ακριβώς που είχε πει ο μεγάλος ιταλός κομμουνιστής ηγέτης, ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ: «Για να αλλάξουν τα πράγματα, χρειάζεται οι μάζες της φτωχολογιάς των καθολικών, να ενωθούν με εκείνες των μαρξιστών φτωχών. Χρειάζεται μια καινούργια συμμαχία…». Το ίδιο πιστεύει και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για εμάς τους Έλληνες, είμαστε Ορθόδοξοι, αλλά… «καθολικώς διαμαρτυρόμενοι…»! Η δε ξενόδουλη συγκυβέρνηση δεν έχει τον… Θεό της! Αλλά και το ΠΑΣΟΚ τρέμει τις εκλογές, διότι δεν τρέφει αυταπάτες: Θα εξαερωθεί… Πληρώνει τις ολέθριες ηγεσίες του, που κατέστρεψαν όχι μόνο τη χώρα, αλλά και το ίδιο το κόμμα του πράσινου ήλιου, που δύει. Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου, Βενιζέλος το έσυραν στην καταφρόνια και στον γκρεμό. Το ΠΑΣΟΚ, προσωπικό κατασκεύασμα του Ανδρέα Παπανδρέου, για όσους έβλεπαν πιο μακριά, ήταν φανερό ότι δεν μπορούσε να επιζήσει χωρίς τον ιδρυτή του. Στην ουσία, ιδεολογία του ήταν ο «Ανδρεϊσμός». Όμως, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, για να αναρριχηθεί από τον πάτο των εκλογικών αποτελεσμάτων στην απρόσμενη εξουσία, δεν δίστασε να μεταβάλλει το ΠΑΣΟΚ σε μικρό «υποκατάστημα» της Νέας Δημοκρατίας. Δεν το έκανε για… «εθνικούς λόγους», όπως ισχυρίζεται, αλλά για προσωπική του -πρόσκαιρη- πολιτική επιβίωση. Διότι είναι σίγουρο ότι η αρχηγία του στο ΠΑΣΟΚ έχει ημερομηνία λήξεως. Μετεβλήθη ο Βενιζέλος σε «συνοδοιπόρο» της Νέας Δημοκρατίας και χρεώνεται τις ίδιες αμαρτίες μ’ εκείνην. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν μελέτησε τη φιλοσοφία της «συνοδοιπορίας». Όταν ένα αστικό κόμμα συνοδοιπορεί με την Αριστερά, έχει κέρδη. Αποσπά μια αίγλη «προοδευτικότητας». Δίνει ακόμα την αίσθηση σε πολλούς αριστερούς ψηφοφόρους, που για οποιασδήποτε λόγους δεν θα εψήφιζαν Αριστερά, ότι έχουν διέξοδο με ένα άλλο κόμμα, που «αριστεροφέρνει» ή «σοσιαλίζει». Η συνοδοιπορία όμως με τη Δεξιά, ενός κόμματος που υποδύεται ότι είναι «δημοκρατικό» ή «σοσιαλδημοκρατικό», το μεταβάλλει σε ουραγό της και είτε απορροφάται από αυτή είτε χάνει την αξιοπιστία του. Στη χώρα μας, μόνο σε καιρό πολέμου, ή σε κρίσιμες καταστάσεις, πρόσκαιρα συνυπήρξαν κόμματα του Κέντρου και της Δεξιάς. Όχι όμως με την Αριστερά, είτε σοσιαλιστική είτε κομμουνιστική. Μοναδική εξαίρεση, κατά την Κατοχή, με τη συμφωνία του Λιβάνου, όπου το ΚΚΕ το μετάνιωσε πικρά, όπως και το 1944 πριν από τα «Δεκεμβριανά».

Σήμερα, εξαιτίας της αρχομανίας του Βενιζέλου, το ΠΑΣΟΚ έγινε συνένοχος των απάνθρωπων φορολογικών μέτρων που απαιτούν το Βερολίνο και η «τρόικα». Κάποτε, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πάει κάποιο βράδυ στο σπίτι του φίλου του γιατρού Θ. Λαμπρινόπουλου για να του ευχηθεί που γιόρταζε. Είχαν μαζευτεί εκεί πολλοί καλεσμένοι, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Βασίλης Τσιτσάνης, τον οποίο θαύμαζε ο Ανδρέας. Κουβέντιασαν για λίγο οι δύο τους κι ύστερα ο Παπανδρέου του είπε, χαμογελώντας: «Βασίλη, τώρα εσύ παίζεις τον ”Σακαφλιά” κι εγώ χορεύω…». Κι ο μεγάλος συνθέτης πήρε το μπουζούκι του κι ο Ανδρέας άρχισε να φέρνει τις βόλτες του… Τώρα ο Σαμαράς λέει στον Βενιζέλο: «Βαγγέλη, εγώ θα εφαρμόζω την πολιτική της Μέρκελ κι εσύ θα χορεύεις στον σκοπό που θέλει η ”τρόικα”…». Κι εκείνος δέχθηκε! Όμως, μέσα στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν και κάποιοι που δεν αισθάνονται καλά. Έχουν ενοχές κι αντιλαμβάνονται ότι με αυτή την ηγεσία χρεοκόπησαν και δεν έχουν πολιτικό μέλλον. Δεν μπορούν να παριστάνουν τη «δημοκρατική παράταξη» και συγχρόνως να συμμετέχουν στην εξαθλίωση των πολιτών και να ψηφίζουν τα πιο τρελά και απάνθρωπα φορολογικά μέτρα, επειδή το θέλει η κατοχική «τρόικα». Δεν ξέρουν τι να πουν στους ψηφοφόρους και δεν τολμούν να τους προσεγγίσουν. Κάποτε έλεγαν: «Όλη η εξουσία στον λαό» και τώρα ρίχνουν «όλη τη δυστυχία στον λαό». Από «λαϊκοί αγωνιστές», που πίστευαν ότι είναι, μετεβλήθησαν σε «γερμανοτσολιάδες». Τι είδους «ιδεολογία» να πουν ότι πρεσβεύουν; Με την τακτική τους έφεραν το ΠΑΣΟΚ σχεδόν κάτω του 4% και γνωρίζουν ότι στις επόμενες εκλογές οι περισσότεροι απ’ αυτούς δεν πρόκειται να επανεκλεγούν. Γι’ αυτό και δεν θέλουν τώρα κάλπες, ενώ οι δικοί τους πάλαι ποτέ οπαδοί τούς αποκαλούν «ιδεολόγους της βουλευτικής αποζημιώσεως». Το βλέπουν ότι το ΠΑΣΟΚ τελείωσε. Και σβήνει κατά τον χειρότερο τρόπο, εξαιτίας της ηγεσίας του. Δεν είχαν το σθένος να αντιδράσουν τη στιγμή που έπρεπε. Όσοι από το ΠΑΣΟΚ δεν μετεβλήθησαν από την Κίρκη του Βερολίνου σε πολιτικά ανδράποδα κι έχουν συναίσθηση της καταστάσεως, έναν δρόμο έχουν για να επιβιώσουν πολιτικά: Όσο πιο σύντομα γίνεται, ή να αλλάξουν αρχηγό ή να αποχωρήσουν από αυτό το κόμμα, που δεν εκφράζει τίποτε από εκείνα που κάποτε πίστεψαν και να πάψουν να στηρίζουν την κυβέρνηση Σαμαρά. «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», ήταν το σύνθημα επί Ανδρέα. Ας δείξουν λοιπόν οι προβληματιζόμενοι ότι δεν έχασαν τη μνήμη τους κι ότι δεν τους μεταμόρφωσε η Κίρκη. Επειδή ο Βενιζέλος αυτοκτονεί πολιτικά, πρέπει κι εκείνοι για χάρη του να κάνουν στα πόδια του πολιτικό χαρακίρι; Έγιναν αξιοθρήνητοι ουραγοί σε μια Νέα Δημοκρατία, που κι αυτή θα έχει άδοξο τέλος και θα μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο. Διότι ο Σαμαράς είναι ο μόνος αρχηγός σε όλη την ιστορία της Δεξιάς, που με τη γερμανοκατευθυνόμενη πολιτική του της απάνθρωπης παρανοϊκής φορολογίας έδιωξε όλους τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της παρατάξεώς του. Είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι η Δεξιά, για να υπάρξει στο μέλλον, θα αναγκαστεί να ιδρύσει άλλο κόμμα, με άλλη ονομασία και -φυσικά- άλλον αρχηγό.

Κάποτε θα πρέπει να γίνει πάλι κι ένα καθαρά κεντρώο κόμμα, απαραίτητο για την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος. Άνθρωποι έντιμοι, αντιμνημονιακοί, όπως ο Δημ. Τσοβόλας, ο Χρ. Ζώης και αρκετοί άλλοι, θα μπορούσαν να ξεκινήσουν μια διαδικασία. Την παρούσα στιγμή, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ καπηλεύονται αυτόν τον χώρο ανάλογα με τις ανάγκες τους, προκειμένου να παραπλανήσουν ψηφοφόρους. Κανένα όμως από τα δύο αυτά κόμματα, που ταυτίζονται με τη σήψη και την παρακμή, δεν εκφράζει το πραγματικό Κέντρο. Ας επιστρέψουμε όμως στον μεγάλο ένοχο, τον Αντώνη Σαμαρά. Ισχύς του δεν είναι η εμπιστοσύνη του λαού, αλλά η εύνοια της Μέρκελ. Μόνο από αυτή τη μαινάδα αντλεί δύναμη και σ’ αυτήν καταφεύγει στην απελπισία του. Νομίζει ότι μπορεί να κρατηθεί στην εξουσία με το ψέμα και την «αντιλαϊκή» φορολογική βία. Αψηφά την αποκαρδίωση και την αγανάκτηση του λαού. Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, όπως έλεγε ο Αίσωπος στους «Μύθους» του: «Τους ψεύτες τούς ξεσκεπάζουν τα γεγονότα». Κι ακριβώς, τα γεγονότα καταδικάζουν τον πρωθυπουργό του αισχρού ΕΝΦΙΑ στη συνείδηση των πολιτών.