ΣΥΓΚΙΝΕΙ ΓΙΑΤΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΑΘΛΟ!
Πρόκειται για έναν από τους δύο σημαντικότερους αγώνες υπεραποστάσεων (ο άλλος είναι ο Μαραθώνιος της Σαχάρας…), στον οποίο, χωρίς υπερβολή, δίνουν σκληρή μάχη από όλες τις χώρες του κόσμου ερασιτέχνες δρομείς προκειμένου να ενταχθούν, αφού η ζήτηση είναι συγκλονιστική. Το πόσο δυναμικά (και… ανέξοδα για την ελληνική Πολιτεία) διαφημίζεται στο εξωτερικό η χώρα μας από το «Σπάρταθλον» δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Αρκεί να σημειωθεί ότι τη φετινή διοργάνωση παρακολούθησε με τηλεοπτικό συνεργείο το φημισμένο αμερικανικό περιοδικό «National Geographic», με στόχο να δημιουργήσει ωριαίο dvd για το αναγνωστικό του κοινό (μιλάμε για δεκάδες εκατομμύρια στον πλανήτη). Παράλληλα, οι ξένοι ημεροδρόμοι που ήρθαν στην Αθήνα για να τρέξουν στην κλασική διαδρομή πάνω στα βήματα του Φειδιππίδη, και που είναι η σαρωτική πλειοψηφία μεταξύ των 360 συμμετεχόντων, δεν έφτασαν στη χώρα μας μόνοι τους. Συνοδεύονται από συγγενείς και φίλους. Που σημαίνει ότι το «Σπάρταθλον» εξυπηρετεί και τα τουριστικά συμφέροντα της χώρας μας, στοιχείο που, εδώ και 31 χρόνια, οι Αρχές δυσκολεύονται (δηλαδή δεν γουστάρουν) να το καταλάβουν ώστε να δώσουν ένα «χέρι βοηθείας» στη διοίκηση του διοργανωτή. Όπως ακούστηκε -δυστυχώς εκτός διαδικασίας- στη συνέντευξη Τύπου της περασμένης Τρίτης, κάποτε που ο διεθνής Σύνδεσμος Σπάρταθλον (που επιμελείται τον αγώνα) πλησίασε κυβερνητικό στέλεχος για να ζητήσει οικονομική συνδρομή, ακούστηκε από τα επίσημα χείλη η συγκλονιστική φράση «και εμείς τι θα κερδίσουμε;». Άντε τώρα να εξηγήσεις σε αυτόν τον άσχετο ότι δημοσιεύματα και εικόνες, σε όλα τα μεγάλα ξένα ΜΜΕ, δείχνουν στιγμιότυπα της διαδρομής όταν οι αθλητές περνούν από τα αρχαία της Ελευσίνας, από το Δαφνί, τις Μυκήνες, την Τύρινθα, την Τεγέα και τον νικητή με δάφνη στο μέτωπο να προσκυνάει το άγαλμα του Λεωνίδα.
Βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια ο αγώνας «Σπάρταθλον» καταφέρνει να τα βγάζει πέρα χάρη στους υποστηρικτές του, ανθρώπους βιοτέχνες της λιανικής, οι οποίοι προσφέρουν από μπισκότα, σοκολάτες, σταφίδες και μέλι μέχρι βενζίνη και χυμούς, ενώ οι δήμοι τους οποίους τιμά η ιστορική διαδρομή (δώδεκα τον αριθμό) προσφέρουν νοσοκομειακά αυτοκίνητα και ιατρική περίθαλψη, ώστε ο αγώνας να είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να αντιμετωπίσει οποιοδήποτε δυσάρεστο απρόοπτο. Όλοι οι αθλητές είναι ασφαλισμένοι και έχουν σίγουρη την τροφή και τον ύπνο τους, αφού είναι λογικό να διανυκτερεύουν μετά την υπερπροσπάθειά τους στα ξενοδοχεία της Σπάρτης.
Θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί αυτός ο σπουδαίος (από κάθε άποψη) αγώνας, που συγκινεί ανθρώπους κάθε ηλικίας από 46 (τόσες μετρήθηκαν εφέτος) χώρες του κόσμου, δεν «ανοίγει τα φτερά του», ώστε να αποτελέσει στο ετήσιο καλεντάρι μία από τις κυρίαρχες κρατικές αθλητικές εκδηλώσεις της χώρας; Διότι απλά, η ξενοδοχειακή δύναμη της Σπάρτης δεν έχει τη δυνατότητα αυτή την εποχή να φιλοξενήσει περισσότερες από οκτακόσιες -το πολύ- ψυχές. Παρ’ όλα αυτά, όπως ανακοινώθηκε αρμοδίως, εφέτος, για πρώτη φορά το «Σπάρταθλον» διεξήχθη υπό την αιγίδα του υπουργείου Τουρισμού, άσχετα αν αυτή η «αιγίδα» δεν κόστισε ούτε ένα ευρώ στις υπηρεσίες της πανέξυπνης (και φιλόδοξης…) Όλγας Κεφαλογιάννη. Ήταν, πάντως, ένα ξεκίνημα, αφού ο βασικός δωρητής του αγώνα (Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος), μετά από δέκα χρόνια ουσιαστικής συμβολής, έδειξε σημάδια κόπωσης (;) ή, αν θέλετε, τα στελέχη του ήταν απασχολημένα με το έργο-κολοσσό στο φιλέτο του πρώην ιπποδρόμου Φαλήρου!