Πανικός στο Μαξίμου και αλλαγή πλεύσης του ΠΑΣΟΚ
Και ο πανικός σε μια κυβέρνηση είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Την οδηγεί συνήθως σε πράξεις απαράδεκτες. Οι μεγάλοι ηγέτες δεν πρέπει ποτέ να χάνουν την ψυχραιμία τους, γιατί παύουν να κυβερνούν με καθαρό μυαλό. Σήμερα στο Μέγαρο Μαξίμου και στα κομματικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ επικρατεί πανικός. Καθώς βλέπουν οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος ότι ο πολιτικός τους βίος συμπλήρωσε τον κύκλο του και γρήγορα θα αποτελέσουν παρελθόν στην εξουσία. Και αυτό τους τρομάζει και ενεργούν σπασμωδικά, ώστε αντί οι αποφάσεις τους να είναι μέτρα υπέρ του λαού, να συμβαίνει το αντίθετο. Και περιορίζονται συνεχώς σε δηλώσεις ότι φύγαμε από την κρίση, ότι έχουμε ανάπτυξη και προσεχώς θα έχουμε καλύτερες μέρες. Η πρώτη πράξη πανικού είναι η αποφυγή, πάση θυσία, των εκλογών. Τις προσεχείς εκλογές τις αποφεύγουν όμως με εντελώς ανορθόδοξα μέτρα, γιατί προσπαθούν να επηρεάσουν τους έλληνες ψηφοφόρους με παρεμβάσεις ξένων ηγετών, όπως για παράδειγμα της κ. Μέρκελ. Στις εκλογές του περασμένου Μαΐου επισκέφθηκε την Ελλάδα με σκοπό τη στήριξη του κ. Σαμαρά και το αποτέλεσμα, όπως είδαμε, ήταν το εντελώς αντίθετο. Οι μεγάλοι ηγέτες όλων των κρατών, μεγάλων και μικρών, παρεμποδίζουν την επέμβαση ξένων ηγετών στα εσωτερικά τους. Και εδώ οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος με τη Μέρκελ και τον Σουλτς εκλιπαρούν για παρεμβάσεις τους στα εσωτερικά μας. Και φτάσαμε στο σημείο οι σχολιαστές να λένε ότι το κυριότερο όπλο του Σαμαρά, στις συζητήσεις με τη Μέρκελ, είναι η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις προσεχείς εκλογές. Και με αυτό φυσικά θέλει να στρέψει το ενδιαφέρον της Μέρκελ στην επανεκλογή του στην εξουσία. Και φυσικά η απειλή για γενικές εκλογές εκτοξεύεται και εναντίον των βουλευτών των δύο κομμάτων που συγκυβερνούν. Τρέμουν όλοι αυτοί επειδή γνωρίζουν τις διαθέσεις του εκλογικού σώματος και έτσι αναγκάζονται να στηρίζουν και να ψηφίζουν την κυβέρνηση Σαμαρά. Αυτό φυσικά ισχύει και για τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που βλέπουν ότι το ποσοστό που συγκεντρώνει το κόμμα τους σημαίνει τον ενταφιασμό του Κινήματος. Ο κ. Βενιζέλος το γνωρίζει αυτό και θέλει να εκλέξει μερικούς βουλευτές για να αποτελεί «τσόντα» σε οποιαδήποτε κυβέρνηση. Γι’ αυτό και τελευταία σταμάτησε τις σφοδρές επιθέσεις του εναντίον του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γιατί δεν έχει καμία αναστολή να συνεργαστεί ακόμη και με τη Χρυσή Αυγή. Ωστόσο ένα ποσοστό, όχι πολύ μεγάλο βέβαια, των ψηφοφόρων έχει ακόμη αμφιταλαντεύσεις για το ποιο κόμμα πρέπει να ψηφίσει. Και θα πρέπει να πούμε ότι σε πολλά θέματα, όπως για παράδειγμα το μεταναστευτικό, η παραμονή μας ή όχι στην Ευρωζώνη κ.λπ. οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ξεκάθαρες. Το δεύτερο που προδίδει τον πανικό των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων είναι να καταργηθεί το bonus των 50 βουλευτικών εδρών στο πρώτο κόμμα. Μέχρι τώρα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ απόλαυσαν το ευεργετικό αυτό μέτρο, που βεβαίως και είναι αντιδημοκρατικό. Τώρα όμως που δεν υπάρχει προοπτική για τα δύο αυτά κόμματα και πρόκειται το bonus των 50 εδρών να το κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πρώτο κόμμα, «τους έπιασε ο πόνος» για τη Δημοκρατία. Η κατάργηση του bonus των 50 εδρών αποβλέπει στο να εμποδίσει τον ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση και να αναγκαστεί να συνεργαστεί με τον Σαμαρά ή τον Βενιζέλο. Και οι δύο αυτοί ηγέτες έχουν δηλώσει ότι είναι διατεθειμένοι να συνεργαστούν σε κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό προδίδει ότι επιδίωξή τους είναι η προβολή τους και όχι η σωτηρία της πατρίδας, για την οποία τάχα αγωνίζονται.
Τον πανικό της κυβέρνησης τον προδίδουν και τα παρακάτω αντιδημοκρατικά μέτρα:
α) Η απαγόρευση της μετάδοσης των εμφανίσεων του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη ΔΕΘ, από τα κανάλια της δημόσιας τηλεόρασης (ΝΕΡΙΤ), που έγινε κατόπιν εντολής της κ. Βούλτεψη, η οποία υλοποιεί ένα μέρος της επικοινωνιακής πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση. Είναι πρωτάκουστο το γεγονός να αποκλείεται ο αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης από τα κανάλια δημόσιας τηλεόρασης. Η αντικειμενική ενημέρωση είναι άγνωστη για την κ. Βούλτεψη. Θέλει να προσφέρει μόνο θέαμα από ξαναζεσταμένες αθλητικές εκδηλώσεις. Η απαγόρευση αυτή προσκρούει στις δημοκρατικές αρχές της λειτουργίας της δημόσιας τηλεόρασης και παρατηρείται μόνο στα απολυταρχικά καθεστώτα. Η Ανεξάρτητη Αρχή Ελέγχου των τηλεοπτικών μέσων πρέπει να επέμβει.
β) Ο σχεδιασμός της κυβέρνησης για αλλαγές στη νομοθεσία που διέπει τις απεργίες των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση φοβάται τις αντιδράσεις για τα νέα μέτρα που πρόκειται να λάβει και κυρίως στον τομέα του «κουρέματος» των συντάξεων, κύριων και επικουρικών. Και γενικά για την κατάργηση ορισμένων ασφαλιστικών ταμείων, που οπωσδήποτε θα γίνει όταν υλοποιηθεί η απόφαση της κυβέρνησης να καταργηθεί η κρατική επιχορήγηση στα ασφαλιστικά ταμεία. Η κυβερνητική αυτή απόφαση για τις αλλαγές στο ασφαλιστικό καθεστώς θα προκαλέσει μεγάλο κοινωνικό αναβρασμό, που εκτός των άλλων θα υπάρξει και μια πληθώρα απεργιών. Αυτό είναι που τρέμει η κυβέρνηση και θέλει να αποδυναμώσει και το τελευταίο όπλο άμυνας που έμεινε στους εργαζόμενους. Όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων έχουν καταργηθεί από τον Λοβέρδο και από τους άλλους υπουργούς που πέρασαν από το υπουργείο Εργασίας. Το δικαίωμα της απεργίας είναι το μόνο αμυντικό όπλο που απέμεινε, στη λαίλαπα που κατήργησε τις εργασιακές σχέσεις. Εάν και αυτό αποδυναμωθεί, τότε η Ελλάδα θα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα με σφόδρα αντιεργατική νομοθεσία. Θα είναι το παράδειγμα προς αποφυγή.
Και ερχόμαστε σε ένα μέτρο προκλητικό που αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Και αυτό είναι ο νόμος που ψηφίστηκε από τη Βουλή πέρυσι και που εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο των διοικήσεων των τραπεζών, των τέως και νυν ΔΕΚΟ και των διαφόρων υπηρεσιών των υπουργείων σε περίπτωση διάπραξης παρανόμων πράξεων κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Με λίγα λόγια, αυτοί που διορίστηκαν από αυτές τις κυβερνήσεις της τελευταίας τετραετίας και διοικούν τράπεζες ή ΔΕΚΟ μπορούν να αγνοούν τη νομιμότητα, γιατί έχουν ήδη οι πράξεις τους αμνηστευτεί προκαταβολικά. Αυτή η παραγραφή της ποινικής ευθύνης ξεκίνησε από αίτημα των τραπεζών να απαλλαγούν οι διοικήσεις τους από την ευθύνη για τη χορήγηση υψηλών δανείων στα δύο συγκυβερνώντα κόμματα, χωρίς να ληφθούν υπόψη τα τραπεζικά κριτήρια χορήγησης δανείων. Στη συνέχεια προστέθηκαν στο πλεονέκτημα του νόμου αυτού και οι διοικήσεις των τέως και νυν ΔΕΚΟ, καθώς και των ΝΠΔΔ και γενικά χορηγήθηκε το προνόμιο σε όλους τους «Ηρακλείς του συστήματος» για να έχουν αποφύγει την αγχώδη κατάσταση της πιθανής δίωξής τους. Ο κ. Σαμαράς προνόησε να αμνηστεύσει προκαταβολικά τις πράξεις των διορισμένων στις διοικήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ο νόμος αυτός προκαλεί το περί δικαίου αίσθημα και έρχεται κόντρα με το «ιδεατόν είναι» του δικαίου. Και απορούμε γιατί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει εξαγγείλει ότι θα καταργήσει τον κατάπτυστο αυτόν νόμο. Και θυμήθηκε μόνο να πει ότι θα καταργήσει τον νόμο περί ευθύνης υπουργών.
Ο κ. Σαμαράς, με τη συγκατάθεση και του συγκυβερνώντος κ. Βενιζέλου, άρχισε να αχρηστεύει παντελώς το οπλοστάσιο του ποινικού δικαίου και αυτό δείχνει ότι ο πανικός από τη σίγουρη εκλογική συντριβή οδηγεί σε παράλογες πράξεις. Με όλα όσα αναφέραμε παραπάνω και με πολλά άλλα παραδείγματα που θα μπορούσαμε να παραθέσουμε, αποδεικνύεται ότι η σημερινή κυβέρνηση χρησιμοποιεί παλαιοκομματικές μεθόδους του περασμένου αιώνα για να μπορέσει να προσελκύσει ψηφοφόρους. Όλες οι προσπάθειες κατατείνουν στην εξυπηρέτηση συμφερόντων ορισμένων πολιτών, κυρίως επωνύμων.
Από όσα αναφέραμε παραπάνω προκύπτουν δύο βασικά συμπεράσματα. Το πρώτο είναι ότι στο Μέγαρο Μαξίμου επικρατεί πανικός, γιατί έχουν αντιληφθεί ότι ο ελληνικός λαός δεν πείστηκε από τα επιχειρήματά τους ότι η πολιτική που ακολούθησαν για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης ήταν μονόδρομος. Ο λαός κατάλαβε ότι υπήρχαν και άλλες λύσεις λιγότερο επώδυνες για τον λαό. Αλλά φυσικά οι λύσεις αυτές θα ήταν επώδυνες για τους «Ηρακλείς του συστήματος», που κατάφεραν να αξιοποιήσουν την κρίση με παράνομα μέσα. Έτσι, λοιπόν, ο λαός αποφάσισε να δοκιμάσει και τις άλλες μεθόδους αντιμετώπισης της κρίσης. Το δεύτερο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να αλλάξει πλεύση και σταμάτησε τις επιθέσεις εναντίον των κομμάτων της αντιπολίτευσης, εκτός βέβαια της Χρυσής Αυγής. Και τούτο γιατί θέλει να εμφανιστεί το ΠΑΣΟΚ σαν τάχα κεντροαριστερό κόμμα, με ακροδεξιά κοινωνική και οικονομική πολιτική. Και, όπως είναι φυσικό, αυτά τα δύο δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Γι’ αυτό και το μέλλον του ΠΑΣΟΚ δεν παρέχει καμιά ελπίδα. Αλλά και το μέλλον μιας κυβέρνησης που κατέχεται από πανικό δεν πρέπει να παρατείνεται για αρκετό χρόνο, καθώς οι πράξεις και οι αποφάσεις της είναι εντελώς παράλογες.