Η εγχείρηση… επέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε…

Μόλις προχθές η κυβερνητική εκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη δήλωσε ότι ούτε από τα Μνημόνια φεύγουμε ούτε την «τρόικα» ξαποστέλνουμε στον αγύριστο. «Εδώ θα μείνω», διακηρύσσει μόνιμα. Το ΔΝΤ πέταξε το μπαλάκι στον πρωθυπουργό και στον αντιπρόεδρο. Απαντώντας στις δηλώσεις για το ότι θα πρέπει να τα μαζεύει, κάλεσε την κυβέρνηση να το ζητήσει εγγράφως και τότε ευχαρίστως θα αποχωρήσει. Ακόμη περιμένει ο αντικαταστάτης του Τόμσεν το χαρτί της απόλυσης… Κωλοτούμπα, που λένε…

Ανάσες ζητάει κάθε μέρα, τέσσερα χρόνια τώρα, και ο ελληνικός λαός, που βλέπει τη ζωή του να χειροτερεύει διαρκώς. Κι αυτό δεν το λέει μόνο ο κόσμος. Το άσχημο για την κυβέρνηση είναι ότι το καταγράφουν πλέον και οι αριθμοί. Και τους αριθμούς δεν μπορούν να τους κατηγορήσουν ότι παίζουν το παιγνίδι του Τσίπρα, γιατί ως τώρα ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος τούς εμπιστεύονταν απόλυτα, τους είχαν κορόνα στο κεφάλι τους.

Αντί για ανάσες, όμως, συνεχίζονται τα λουκέτα, μεγαλώνει η στρατιά των ανέργων και των οφειλετών, που είναι με το ένα πόδι στη φυλακή. Αλλά υπάρχουν ανάσες που δεν κοστίζουν δεκάρα. Αντίθετα, θα φέρουν χρήμα στο Ταμείο, αφού ο ασθενής θα κρατηθεί στη ζωή και θα μπορεί να πληρώνει τα χρωστούμενα στο Δημόσιο σε πολλές δόσεις. Κάτι ακούστηκε ότι θα αποποινικοποιηθεί η οφειλή για χρέη στις Εφορίες και στα ασφαλιστικά ταμεία. Καλό θα είναι, όμως, αυτό να γίνει άμεσα και όχι να το… κλωσάνε μήνες, όπως μας έχουν συνηθίσει στα δύο χρόνια που κυβερνάνε. Αλλιώς θα χαθεί αυτό που μπορεί σίγουρα να κερδηθεί, γιατί πρόκειται για μια λύση που θα βοηθήσει δεκάδες χιλιάδες, για να μην πούμε εκατοντάδες χιλιάδες, να βγουν στο ξέφωτο. Βέβαια, και εδώ αντιγράφουμε με μεγάλη καθυστέρηση αυτό που ισχύει εδώ και πολλά χρόνια σε όλα τα άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δυστυχώς, και οι δήθεν μεταρρυθμίσεις κινούνται με τον… αραμπά.

Ασφαλώς αυτό δεν είναι το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες στη ζωή τους. Σε κάθε χώρο, σε κάθε τάξη εργαζομένων, όπως και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις βουνό είναι τα καθημερινά αδιέξοδα. Και αυτό το διαπιστώνεις στον δρόμο, στις ουρές των συσσιτίων που μεγαλώνουν, στους απλήρωτους λογαριασμούς, στα ανεξόφλητα κοινόχρηστα. Αλλά και στα νοσοκομεία, όπου οι διάδρομοι δεν φθάνουν πια για τα ράντζα. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η κυβέρνηση κινείται χωρίς μπούσουλα. Απόδειξη, το καθημερινό αλαλούμ. Κάθε υπουργός κάνει ό,τι κατεβάζει η κούτρα του, χωρίς να έχει μετρήσει προηγουμένως τις επιπτώσεις και τις αντιδράσεις του μέτρου που ανακοινώνει. Μόνιμη τακτική το μπρος – πίσω.

Ο χρόνος τελειώνει…

Υπάρχει, όμως, ακόμη περιθώριο για ανατροπές. Για αλλαγή πορείας… Με συμμέτοχο τον λαό, αν του δώσουν όραμα και τον εμπνεύσουν. Για να μην είναι η Ελλάδα για άλλη μια φορά η χαμένη… Χωρίς να φταίει…