Διά χειρός…

…του Δ.Ν. Μαρωνίτη από τη στήλη του «Απολίτιστα και Μονοτονικά» στο «Βήμα» με τίτλο: «Λαϊκισμός και Μνημόνιο».

Άλλαξαν χέρια και πόδια…

«Τόσο ο κατηγορούμενος λαϊκισμός όσο και το διαβόητο Μνημόνιο άλλαξαν χέρια και πόδια. Ο λαϊκισμός, σε μετάλλαξη, μεταπήδησε στο γήπεδο του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το επάρατο Μνημόνιο πηγαινοέρχεται τώρα στο Παρίσι, σε κατάσταση νεκροφάνειας, για την τέλεση της κηδείας του από τους δύο βασικούς του συντελεστές: τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο της υπεύθυνης κυβέρνησης, που κι αυτή κινδυνεύει να χάσει την ευστάθειά της. Εν τούτοις λαϊκισμός και Μνημόνιο δεν έχουν καταλήξει σε συναινετικό διαζύγιο: παρά τα φαινόμενα, τροφοδοτούν το ένα το άλλο ως συγκοινωνούντα δοχεία, καθώς δεν έχει απολείψει ακόμη ο κίνδυνος μιας παρεπόμενης χρεοκοπίας».

***

…του νομπελίστα οικονομολόγου George A. Akerlof από άρθρο του για την παγκόσμια υπερθέρμανση του πλανήτη:

Θα αφήσουμε το μωρό μας να πεθάνει;

«Συλλογικά η ανθρωπότητα έχει ένα μωρό: τη Γη. Η ατμόσφαιρα της Γης λειτουργεί ως προστατευτική κουβέρτα, η οποία επιτρέπει στην ηλιακή ενέργεια να τη διαπεράσει και να ζεστάνει τη Γη και στη συνέχεια η ίδια ατμόσφαιρα περιορίζει τον ρυθμό με τον οποίο η ζέστη εκπέμπεται πίσω στο διάστημα. Κάθε χρόνο που περνάει η κατανάλωση ορυκτών καυσίμων, ακόμη και αθώες δραστηριότητες όπως ένα ταξίδι 80 χιλιομέτρων, προσθέτει νέα αέρια του θερμοκηπίου που κάνουν πιο χοντρή την ατμόσφαιρα-κουβέρτα που σκεπάζει το μωρό μας, τη Γη.
Οποιοσδήποτε γονέας θα έτρεχε να σώσει το μωρό σε μια τέτοια κατάσταση. Όμως οι ιστορίες που διηγούμαστε σχετικά με την παγκόσμια υπερθέρμανση είναι πολύ κρύες και πολύ επιφυλακτικές. Οι γονείς δεν μετράνε τη θερμοκρασία του μωρού ώστε νʼ αποφασίσουν αν η θερμοκρασία του δωματίου είναι πολύ υψηλή». Ο νομπελίστας οικονομολόγος καταλήγει: «προτείνοντας τον σχηματισμό παγκόσμιας συμμαχίας κατά της κλιματικής αλλαγής, την επιβολή φόρων και την υιοθέτηση επιδοτήσεων σε παγκόσμια κλίμακα ως τρόπους αντιμετώπισης του φαινομένου του θερμοκηπίου».

***

…του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνου Γάτσιου και του οικονομολόγου Δημήτρη Ιωάννου, από το κοινό άρθρο τους στα «Νέα» με τίτλο: «Το κράτος δεν είναι έπαθλο του κομματισμού».

Ο κρίσιμος κρίκος…

«Για όσους θέλουν να αντισταθούν στην προϊούσα παρακμή της χώρας, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο παλιό και στο νέο δεν βρίσκεται ούτε σε πολιτικούς αναγραμματισμούς και μετονομασίες, ούτε στον αναμηρυκασμό αφηρημένων ιδεολογιών ξένων προς την απαθλιωτική σημερινή ελληνική πραγματικότητα, ούτε στα μεγάλα κούφια πολιτευτικά λόγια. Εκφραστής του νέου, στην πολιτική, στην οικονομία, στην ηθική, στον πολιτισμό, είναι όποιος εγγράφει στο πολιτικό του πρόγραμμα και αγωνίζεται για τον εκμηδενισμό της “πολιτικής προσόδου” από τη χώρα.

Η δημιουργία μιας κοινωνίας στην οποία ο κάθε πολίτης θα αμείβεται ανάλογα με την εργασία του (εκτός, βεβαίως, των αναξιοπαθούντων) και όχι αναλόγως της προνομιακής ή μη σχέσης του με το κράτος, δεν είναι ένας στενός οικονομίστικος στόχος. Αντίθετα. Είναι “κρίσιμος κρίκος” από τον οποίο μπορεί να κρατηθεί η πολιτική, οικονομική και ηθική εξυγίανση της χώρας, δηλαδή η προϋπόθεση για την οικοδόμηση μιας Ελλάδας ικανής να επιβιώσει στηριγμένη στις δικές της δυνάμεις, εν μέσω των συνταρακτικών ανατροπών και εξελίξεων του 21ου αιώνα».

***

…του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά από την «Επιφυλλίδα» του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Χωρίς ντροπή, χωρίς φόβο: σατραπεία».

Μας εμπαίζει…

«Τα εγκαίνια της ΔΕΘ ήταν μία δεύτερη αφορμή θλίψης, ντροπής και απελπισμού. Άραγε πόσους και ποιους πολίτες πιστεύει ότι πείθει ο κ. Σαμαράς με τους διθυράμβους για τις «επιτυχίες» του στην οικονομία, τη χονδροειδέστατη περιαυτολογία του, τις διαβεβαιώσεις του ότι όλα τα δεινά της χρεοκοπίας τέλειωσαν, η ομαλότητα έχει επανέλθει (αν και κανείς δεν την πιστοποιεί), όλα τα νούμερα προσεπικυρώνουν την ιδιοφυή πολιτική του. Έφτασε να πει ότι δίνοντας “γην και ύδωρ”, ξεπουλώντας λιμάνια, αεροδρόμια, οδικό δίκτυο, γινόμαστε “ανεξάρτητοι”! Μας εμπαίζει άραγε συνειδητά ή τον έπεισε ο προκάτοχός του ότι μόνο η ολιγόνοια κερδίζει οπαδούς, έτοιμους να χειροκροτήσουν κάθε ηλιθιότητα και κάθε κακούργημα;

Και το δεύτερο μαζοχιστικότατο “αυτογκόλ” του κ. Σαμαρά ήταν το απροκάλυπτο (δίχως στοιχειώδη σύνεση αυτοσυγκράτησης) μένος του για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο κατάδηλος πανικός του. Είναι αυτογκόλ, γιατί προσφέρει κανάλι εκτόνωσης της λαϊκής οργής, υποδείχνει στους ψηφοφόρους τι να ψηφίσουν για να εκδικηθούν την απάτη του γαλάζιου και του πράσινου ΠΑΣΟΚ. Δεν καταλαβαίνει ο κ. Σαμαράς ότι ο ίδιος, με τη δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, εκτίναξε αυτό το κόμμα από το 4,13% στο 26,89% – ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ η ελλαδική κοινωνία εκδικήθηκε τους αυτουργούς της χρεοκοπίας και καταστροφής της χώρας, δεν συντάχθηκε με το ιδεολογικό κομφούζιο και τον προπετή λαϊκισμό. Η ίδια εκδικητική τυφλότητα των απελπισμένων ανάδειξε και τον νεοναζιστικό υπόκοσμο τρίτο στη Βουλή κόμμα.

Οι κάποτε Έλληνες βεβαίωναν ότι χωρίς “αιδώ και δίκην”, αίσθηση ντροπής και απονομή δικαιοσύνης, δεν συγκροτείται “πόλις”, πολιτεία, σώμα κοινωνίας σχέσεων».